Οι αποδοκιμασίες που είχαν σαν στόχο το νομάρχη Μεσσηνίας Δημ. Δράκο και τον πρόεδρο της ΕΑΣ Μεσσηνίας Βασ. Κοζομπόλη, στην εκδήλωση για το ελαιόλαδο που έγινε στα Φιλιατρά, δεν είναι καθόλου τυχαίο φαινόμενο. Υποδηλώνουν από τη μια πλευρά το μέγεθος της αγανάκτησης των ανθρώπων που ζουν από την καλλιέργεια της ελιάς και δεν... φιλολογούν πολιτικά για το ελαιόλαδο. Και από την ά
λλη προειδοποιούν πως και το... δούλεμα έχει όρια. Οι επισημάνσεις αυτές δεν αφορούν στα δύο πρόσωπα των παραγόντων που προαναφέρθηκαν, αλλά στο σύνολο του πολιτικού προσωπικού που συνήθως τοποθετείται αναλόγως των περιστάσεων. Η αλλαγή ρόλων το επόμενο διάστημα είναι αναμενόμενη με δεδομένο το γεγονός ότι έχει μεσολαβήσει η κυβερνητική αλλαγή, πλην όμως η κατάσταση στον κρίσιμο αυτό τομέα για την τοπική οικονομία μένει ίδια και απαράλλαχτη. Την ώρα που συντελούνται τεράστιες αλλαγές στην παραγωγή ελαιολάδου, οι Μεσσήνιοι πολιτικοί παράγοντες αδυνατούν να συγκροτήσουν μια στοιχειώδη πολιτική για το ελαιόλαδο, δημιουργούν ψεύτικες ελπίδες στους παραγωγούς και ενίοτε εκ του ασφαλούςτάζουν... διεκδικώντας “τον ουρανό με τ’ άστρα”.
Πριν λίγες ημέρες σε ειδικό περιοδικό που παρουσιάζει αγροτικά μηχανήματα, εμφανίστηκε το πρώτο τρακτέρ για ελαιοσυγκομιδή σε δισέλιδο αφιέρωμα. Εννοείται πως πρόκειται για μηχάνημα το οποίο προορίζεται για καλλιέργειες πυκνής φύτευσης (και μάλιστα ποικιλίας “κορωνέικη”) οι οποίες έγιναν για πρώτη φορά πριν από 3 χρόνια. Το τρακτέρ θα κάνει πειραματική συλλογή σε Αγρίνιο, Λάρισα και Ηλεία όπου υπάρχουν αυτές οι φυτείες και ως χαρακτηριστικά του παρουσιάζονται τα εξής: “Σέβεται απόλυτα τον καρπό και το δέντρο και επιτρέπει τη γρήγορη συγκομιδή, προσφέρει μεγάλο πλεονέκτημα για την παραγωγή
υψηλής ποιότητας ελαιολάδου με χαμηλή οξύτητα”.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να αντιληφθεί πόσο βαθιές μπορεί να είναι οι αλλαγές εφόσον επεκταθεί η καλλιέργεια στην Ελλάδα και ειδικά σε περιοχές όπου εγκαταλείπονται άλλες καλλιέργειες και οι εκτάσεις που απελευθερώνονται είναι πολύ μεγάλες σε σύγκριση με την έκταση των παραδοσιακών καλλιεργειών. Στις καλλιέργειες αυτές το κόστος παραγωγής ελαχιστοποιείται, η απόδοση είναι πολύ μεγαλύτερη και φυσικά η ποιότητα υψηλότερη καθώς η ταχύτητα συλλογής του καρπού είναι μεγάλη και σε ελάχιστο χρόνο φθάνει στο ελαιοτριβείο. Βεβαίως τέτοια εγχειρήματα πολλοί τα αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, παρά το γεγονός ότι το παρελθόν μάς έχει διδάξει πως πρέπει να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Ακόμη και αν δεν προχωρήσουν στην Ελλάδα τέτοιες καλλιέργειες, έχουν προχωρήσει ήδη αλλού και εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Μόλις χθες δημοσιεύτηκε
ανταπόκριση του “Ασοσιέιτεντ Πρες” σύμφωνα με την οποία στην καρδιά της Καλιφόρνιας οι αγρότες αντικατέστησαν τα κλασικά δέντρα, με νέα βιομηχανικής παραγωγής. Στο τηλεγράφημα γίνεται περιγραφή των διαφορών που έχουν οι δύο μέθοδοι και σημειώνεται ότι “οι αγρότες επένδυσαν πολλά εκατομμύρια δολάρια για να μπουν γερά στην παγκόσμια
αγορά ελαιολάδου που σήμερα ελέγχουν Ιταλία, Ισπανία και Ελλάδα. Μέσα σε 10 χρόνια φύτεψαν 7,5 εκατομμύρια δέντρα σε έκταση 50.000 στρεμμάτων. Ελπίζουν ότι θα παράγουν λάδι Καλιφόρνιας, φθηνότερο και καλύτερης ποιότητας γιατί έχουν στήσει την καλλιέργεια με τρόπο ώστε ο καρπός να συνθλίβεται και να δίνει λάδι, μέσα σε 90 λεπτά το πολύ, από την περισυλλογή του”. Υπολογίζεται ότι σε 10 χρόνια θα παράγουν 76 εκ. λίτρα ελαιόλαδο, όταν σήμερα στις ΗΠΑ καταναλώνονται 285 εκ. λίτρα, το 99% του οποίου εισάγεται από την Ευρώπη. Βεβαίως η Καλιφόρνια είναι μόνο μια περιοχή και η αναφορά σε αυτή έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητά της, αλλά και με το επίκαιρο του σχετικού δημοσιεύματος. Γιατί τέτοιες φυτείες αναπτύσσονται πρωτίστως στην Ισπανία, την Βόρεια Αφρική αλλά και τη Λατινική
Αμερική. Ο καθένας μπορεί να σκεφθεί το μέγεθος της αλλαγής, όταν το κατακαλόκαιρο θα υπάρχει... φρέσκο ελαιόλ
αδο από τη Χιλή καθώς εκεί είναι... χειμώνας. Αλλά και τις τιμές στις οποίες θα προωθείται αυτό στην αγορά. Η προσπάθεια για μείωση τιμών αποτελεί στρατηγική ακόμη και συνεταιριστικών οργανώσεων. Ενα πρόσφατο δημοσίευμα που αναφέρεται σε μεγάλη επένδυση με στρατηγική συνεργασία της πολυεθνικής βορειοαμερικάνικης εταιρείας “Κάρτζιλ” και της ισπανικής συνεταιριστικής “Οχιμπλάνκα”, τονίζει με έμφαση το γεγονός πως ο όμιλος θα έχει στόχο την εμφιάλωση φθηνής μάρκας, που προορίζεται για τους μεγάλους παγκόσμιους ομίλους διανομής3. Η εξήγηση για τη στάση αυτή, έρχεται από παράγοντα της εταιρείας: “Μας περιμένουν όλο και μεγαλύτερες σοδειές ελαιολάδου στις οποίες είναι απαραίτητο να δώσουμε διέξοδο για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τις τιμές στις αγορές”. Πιο απλά: Φθηνό λάδι στην αγορά για να μεγαλώσει η κατανάλωση και να μην καταρρεύσουν πλήρως οι τιμές από την υπερπροσφορά προϊόντος. Οταν η μέση παραγωγή στην Ισπανία φθάνει τα 1,2 εκ. τόνους με μεσοπρόθεσμη πρόβλεψη να
φθάσει τα 1,5 εκ. τόνους (αύξηση δηλαδή περίπου όσο η... ελληνική παραγωγή άνευ πανωγραψιμάτων), ο καθένας μπορεί να καταλάβει πού μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα.
Και κάτι που ενδιαφέρει ασφαλώς τους συνεταιριστές: Στην “Οχιμπλάνκα” συμμετέχουν 60 συνεταιρισμοί με παραγωγή 100.000 τόνους που μπορεί να φθάσει και τους 150.000 τόνους. Εδώ πολεμάει ο καθένας να διώξει 50-100 τόνους και θεωρείται... επιτυχία. Οταν όλα αυτά - και πολλά ακόμη - συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο, είναι αδιανόητο στην Ελλάδα και ειδικότερα στον τόπο μας, η υπόθεση του ελαιολάδου να είναι απλώς μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Με μόνους χαμένους τους παραγωγούς, τους οποίους “παραμυθιάζουν” παντοειδώς, τους καλλιεργούν αυταπάτες για το μέλλον και παρουσιάζουν τα ζητήματα ως... διαδικαστικού χαρακτήρα.
λλη προειδοποιούν πως και το... δούλεμα έχει όρια. Οι επισημάνσεις αυτές δεν αφορούν στα δύο πρόσωπα των παραγόντων που προαναφέρθηκαν, αλλά στο σύνολο του πολιτικού προσωπικού που συνήθως τοποθετείται αναλόγως των περιστάσεων. Η αλλαγή ρόλων το επόμενο διάστημα είναι αναμενόμενη με δεδομένο το γεγονός ότι έχει μεσολαβήσει η κυβερνητική αλλαγή, πλην όμως η κατάσταση στον κρίσιμο αυτό τομέα για την τοπική οικονομία μένει ίδια και απαράλλαχτη. Την ώρα που συντελούνται τεράστιες αλλαγές στην παραγωγή ελαιολάδου, οι Μεσσήνιοι πολιτικοί παράγοντες αδυνατούν να συγκροτήσουν μια στοιχειώδη πολιτική για το ελαιόλαδο, δημιουργούν ψεύτικες ελπίδες στους παραγωγούς και ενίοτε εκ του ασφαλούςτάζουν... διεκδικώντας “τον ουρανό με τ’ άστρα”.Πριν λίγες ημέρες σε ειδικό περιοδικό που παρουσιάζει αγροτικά μηχανήματα, εμφανίστηκε το πρώτο τρακτέρ για ελαιοσυγκομιδή σε δισέλιδο αφιέρωμα. Εννοείται πως πρόκειται για μηχάνημα το οποίο προορίζεται για καλλιέργειες πυκνής φύτευσης (και μάλιστα ποικιλίας “κορωνέικη”) οι οποίες έγιναν για πρώτη φορά πριν από 3 χρόνια. Το τρακτέρ θα κάνει πειραματική συλλογή σε Αγρίνιο, Λάρισα και Ηλεία όπου υπάρχουν αυτές οι φυτείες και ως χαρακτηριστικά του παρουσιάζονται τα εξής: “Σέβεται απόλυτα τον καρπό και το δέντρο και επιτρέπει τη γρήγορη συγκομιδή, προσφέρει μεγάλο πλεονέκτημα για την παραγωγή
υψηλής ποιότητας ελαιολάδου με χαμηλή οξύτητα”.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να αντιληφθεί πόσο βαθιές μπορεί να είναι οι αλλαγές εφόσον επεκταθεί η καλλιέργεια στην Ελλάδα και ειδικά σε περιοχές όπου εγκαταλείπονται άλλες καλλιέργειες και οι εκτάσεις που απελευθερώνονται είναι πολύ μεγάλες σε σύγκριση με την έκταση των παραδοσιακών καλλιεργειών. Στις καλλιέργειες αυτές το κόστος παραγωγής ελαχιστοποιείται, η απόδοση είναι πολύ μεγαλύτερη και φυσικά η ποιότητα υψηλότερη καθώς η ταχύτητα συλλογής του καρπού είναι μεγάλη και σε ελάχιστο χρόνο φθάνει στο ελαιοτριβείο. Βεβαίως τέτοια εγχειρήματα πολλοί τα αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, παρά το γεγονός ότι το παρελθόν μάς έχει διδάξει πως πρέπει να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Ακόμη και αν δεν προχωρήσουν στην Ελλάδα τέτοιες καλλιέργειες, έχουν προχωρήσει ήδη αλλού και εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Μόλις χθες δημοσιεύτηκε
ανταπόκριση του “Ασοσιέιτεντ Πρες” σύμφωνα με την οποία στην καρδιά της Καλιφόρνιας οι αγρότες αντικατέστησαν τα κλασικά δέντρα, με νέα βιομηχανικής παραγωγής. Στο τηλεγράφημα γίνεται περιγραφή των διαφορών που έχουν οι δύο μέθοδοι και σημειώνεται ότι “οι αγρότες επένδυσαν πολλά εκατομμύρια δολάρια για να μπουν γερά στην παγκόσμια
αγορά ελαιολάδου που σήμερα ελέγχουν Ιταλία, Ισπανία και Ελλάδα. Μέσα σε 10 χρόνια φύτεψαν 7,5 εκατομμύρια δέντρα σε έκταση 50.000 στρεμμάτων. Ελπίζουν ότι θα παράγουν λάδι Καλιφόρνιας, φθηνότερο και καλύτερης ποιότητας γιατί έχουν στήσει την καλλιέργεια με τρόπο ώστε ο καρπός να συνθλίβεται και να δίνει λάδι, μέσα σε 90 λεπτά το πολύ, από την περισυλλογή του”. Υπολογίζεται ότι σε 10 χρόνια θα παράγουν 76 εκ. λίτρα ελαιόλαδο, όταν σήμερα στις ΗΠΑ καταναλώνονται 285 εκ. λίτρα, το 99% του οποίου εισάγεται από την Ευρώπη. Βεβαίως η Καλιφόρνια είναι μόνο μια περιοχή και η αναφορά σε αυτή έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητά της, αλλά και με το επίκαιρο του σχετικού δημοσιεύματος. Γιατί τέτοιες φυτείες αναπτύσσονται πρωτίστως στην Ισπανία, την Βόρεια Αφρική αλλά και τη Λατινική
Αμερική. Ο καθένας μπορεί να σκεφθεί το μέγεθος της αλλαγής, όταν το κατακαλόκαιρο θα υπάρχει... φρέσκο ελαιόλ
αδο από τη Χιλή καθώς εκεί είναι... χειμώνας. Αλλά και τις τιμές στις οποίες θα προωθείται αυτό στην αγορά. Η προσπάθεια για μείωση τιμών αποτελεί στρατηγική ακόμη και συνεταιριστικών οργανώσεων. Ενα πρόσφατο δημοσίευμα που αναφέρεται σε μεγάλη επένδυση με στρατηγική συνεργασία της πολυεθνικής βορειοαμερικάνικης εταιρείας “Κάρτζιλ” και της ισπανικής συνεταιριστικής “Οχιμπλάνκα”, τονίζει με έμφαση το γεγονός πως ο όμιλος θα έχει στόχο την εμφιάλωση φθηνής μάρκας, που προορίζεται για τους μεγάλους παγκόσμιους ομίλους διανομής3. Η εξήγηση για τη στάση αυτή, έρχεται από παράγοντα της εταιρείας: “Μας περιμένουν όλο και μεγαλύτερες σοδειές ελαιολάδου στις οποίες είναι απαραίτητο να δώσουμε διέξοδο για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τις τιμές στις αγορές”. Πιο απλά: Φθηνό λάδι στην αγορά για να μεγαλώσει η κατανάλωση και να μην καταρρεύσουν πλήρως οι τιμές από την υπερπροσφορά προϊόντος. Οταν η μέση παραγωγή στην Ισπανία φθάνει τα 1,2 εκ. τόνους με μεσοπρόθεσμη πρόβλεψη ναφθάσει τα 1,5 εκ. τόνους (αύξηση δηλαδή περίπου όσο η... ελληνική παραγωγή άνευ πανωγραψιμάτων), ο καθένας μπορεί να καταλάβει πού μπορεί να οδηγηθούν τα πράγματα.
Και κάτι που ενδιαφέρει ασφαλώς τους συνεταιριστές: Στην “Οχιμπλάνκα” συμμετέχουν 60 συνεταιρισμοί με παραγωγή 100.000 τόνους που μπορεί να φθάσει και τους 150.000 τόνους. Εδώ πολεμάει ο καθένας να διώξει 50-100 τόνους και θεωρείται... επιτυχία. Οταν όλα αυτά - και πολλά ακόμη - συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο, είναι αδιανόητο στην Ελλάδα και ειδικότερα στον τόπο μας, η υπόθεση του ελαιολάδου να είναι απλώς μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Με μόνους χαμένους τους παραγωγούς, τους οποίους “παραμυθιάζουν” παντοειδώς, τους καλλιεργούν αυταπάτες για το μέλλον και παρουσιάζουν τα ζητήματα ως... διαδικαστικού χαρακτήρα.
.jpg)
.jpg)
Από πέρυσι γράφω στο φιλιατρά φόρουμ ότι το λάδι τελείωσε, λόγω παγκόσμιας υπερπαραγωγής με χαμηλότερο κόστος, τους ίδιους λόγους επικαλείται και το δημοσίευμα. Το ζήτημα είναι ότι δεν λέει κανείς στον κόσμο την αλήθεια για να αρχίσει ο προβληματισμός για τις μελλοντικές καλλιέργειες.
ΑπάντησηΔιαγραφή