Οι Mπαρμπούτες!!!

Παλιά στο χωριό, τους μασκαράδες της αποκριάς τους λέγαμε Μπαρμπούτες! Μια πρωτοφανής και άγνωστη λέξη που δεν την έχει όχι μόνο το λεξικό του Μπαμπινιώτη αλλά ούτε και το Μεγάλο του Δημητράκου που κοίταξα. Μόνο στο ίντερνετ που έριξα μια ματιά, βρήκα σε κάποια μπλογκ της Κεφαλλονιάς ότι ο ίδιος όρος χρησιμοποιείτο παλιά και σε εκείνα τα μέρη και ότι: Μπαρμπούτες λέγονταν οι προσωπίδες που είχαν στις πανοπλίες τους οι ιππότες του Μεσαίωνα!
Ιππότες σαν και εμάς, τα’ αγόρια δηλαδή της εφηβείας, που βγαίναμε τις νύχτες της αποκριάς στους δρόμους και τα σοκάκια του χωριού. Μόνο που αντί για πανοπλία είχαμε φορεμένο το σακάκι ανάποδα, είχαμε δέσει στη μούρη ένα μαντήλι σαν το Ζορρό και είχαμε βάλει στο κεφάλι την τραγιάσκα του πατέρα μας. Και για το φόβο των σκυλιών, που αλαφιασμένα τα κακόμοιρα αλυχτούσαν διαρκώς βλέποντας τους παράξενους επισκέπτες, κρατάγαμε στα χέρια ένα μακρύ παλούκι!
Βγάζαμε αλλόκοτες κραυγές που τρέλαιναν ακόμη πιο πολύ τα συμπαθή τετράποδα και φέρναμε τις γειτονιές φουρλέτσι. Με μόνη έγνοια μας να συναντήσουμε καμιά παρέα μπαρμπούτες από μεγάλους, άντρες και γυναίκες μαζί και κάποια κοριτσόπουλα της ηλικίας μας που πήγαιναν σε φιλικά τους σπίτια. Γιατί συνηθιζότανε και αυτό: μαζεύονταν κάπου κατά σόγια και γειτονιές και ντύνονταν και μετά κάνανε επισκέψεις σε άλλα σπίτια, μέσα από τα οποία ακούγαμε να βγαίνουνε χαχανητά και καλαμπούρια!
Αυτοί μασκαρευόντουσαν αλλιώς, πιο πειστικά αλλά και με κάποιους σταθερούς κανόνες. Οι άντρες πάντα ντύνονταν γυναίκες με φορέματα και στο κεφάλι τους τσεμπέρια ενώ οι γυναίκες και τα κοριτσόπουλα ντύνονταν πάντα άντρες! Και εκεί ήταν όλο το ψητό για εμάς: όλα τα αντρικά τα παντελόνια που φορούσανε ήταν τότενες στενά –αδύνατοι βλέπεις οι άντρες από την «καλοπέραση» και την αξίνα- και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βλέπουμε δίπλα στις ξερακιανές "γυναίκες" με τις ποδάρες και τις χερούκλες, να κινούνται με χάρη κάτι περίεργοι "άντρες" με τραγιάσκες που είχανε μουστάκια από κάρβουνο και κώλους τροφαντούς που τους κουνούσανε με νάζι. Και ξεθαρρεύαμε και εμείς από την ανωνυμία μας και πλησιάζαμε όλο και πιο κοντά να βλέπουμε καλύτερα τα ποθητά οπίσθια –δεν είχε έρθει ακόμα η μόδα των παντελονιών και ήτανε πολύ φαρδιά τα φορέματα και οι φούστες- μέχρι που κάποια ανατσούμπαλη "κυρά" με το τσεμπέρι και τα κοκκινάδια της σταμάταγε και γύρναγε απότομα σε μας. Μια βλοσυρή χοντρή φωνή όλο απειλή έβγαινε μέσα από τα δόντια της: «Φύγετε ρε κωλόπαιδα μη σας σπάσω τα μούτρα» και εμείς όπου φύγει - φύγει!
Γινόντανε και ημερήσια «χάπενινγκ» μα εκτός από κάποια κακόγουστα χουνέρια που κάνανε οι μεγάλοι στην πλατεία σε άτομα προβληματικά όπως αυτά τα απαράδεκτα που κάνει σήμερα η Πάνια στις εκπομπές της, το μόνο αξιόλογο ήταν αυτό που έκανε ο Θοδωράκης ο Κοκκώνης. Ένας γραφικός καλαμπουρτζής που παρουσίαζε κάθε χρόνο το ίδιο νούμερο: Φορούσε μια φούστα πάνω από ένα μακρύ γεροντίστικο σώβρακο σαν χοντρό κολάν, και στο κεφάλι μια τσεμπέρα και χρησιμοποιώντας λάστιχο από αυτό που βάζαμε στις σφεντόνες, στερέωνε στα σκέλια του ένα μακρύ και χοντρό καλάμι που είχε στην άκρη του δεμένο ένα κόκκινο πανί σαν το φαλλό! Όσο στέκοταν όρθιος αυτό κρεμόταν προς τα κάτω μα όταν με κάθισμα βαθύ καθότανε στα κότσια του αυτό πετιόταν προς τα πάνω σαν τεράστιο πέος σε πλήρη στύση. Και γύριζε, που λέτε, στις αυλές που λιάζονταν οι γυναικοπαρέες – σαν να τον περίμεναν- και τους έλεγε «γυναίκες για κοιτάτε εδώ»: σήκωνε από μπροστά τη φούστα και χαμήλωνε πάνω στα πόδια του και …μπαμ ο πάλουκας στον αέρα! «Χα…χα…χα» αυτές τα γέλια τα κακαριστά και ο μπαρμα Θόδωρος με ένα χαμογελάκι πονηρό ευχότανε: «Βοηθειά σας γυναίκες, και του χρόνου!»