28 Οκτωβρίου 2011

Αλέξανδρος Δημητρόπουλος

Πριν από μερικές ημέρες εορτάστηκε σε διάφορα μέρη της πατρίδας μας η Εθνική Ημέρα Ευεργετών. Οι εκδηλώσεις που έγιναν σε όλη χώρα, δυστυχώς, ήταν μόνο τυπικές παρα ουσιαστικές. Ο κόσμος δεν γνώριζε που είναι αφιερωμένη αυτή η ημέρα, μα πιο πολύ ελάχιστα γνωρίζει για το έργο αυτών των επιφανών ανθρώπων. Θα ήταν ένα καλό θέμα για την σελίδα μας και μέσα στην πολιτική της θεματολογίας της ένα αφιέρωμα στους μεγάλους Εθνικούς Ευεργέτες της Ελλάδας αλλά, έχουμε κάτι πιο συγκεκριμένο και πολύ ιδιαίτερο για το χωριό μας. Ένα αφιέρωμα σε έναν μεγάλο ευεργέτη του χωριού μας του οποίου την προτομή όλοι έχουμε δει μπροστά από το κοινοτικό μέγαρο του χωριού μας αλλά πολύ λίγα γνωρίζουμε γι αυτόν.
Ο λόγος για τον Αλέξανδρο Δημητρόπουλο που γεννήθηκε στο χωριό μας το 1887. Από μικρό παιδί ξεχώριζε για το πείσμα του και την δυναμικότητά του. Το πατρικό του σπίτι βρισκόταν στην απάνω γειτονιά εκεί που σήμερα είναι το σπίτι του Γιώργου Δημητρόπουλου, ένα σπίτι διώροφο που μαρτυρούσε την οικονομική επιφάνεια του ιδιοκτήτη του. Όμως η οικονομική κρίση της εποχής έκανε πολλούς εύπορους κατοίκους της τότε Ελλάδας κάποια από τα παιδιά τους να τα ωθήσουν στην μετανάστευση. Έτσι και ο Νιόνιος Δημητρόπουλος αποφάσισε να στείλει τον γιο του τον Αλέκο στην Αμερική.
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως γύρω στα 1900 εμφανίστηκε το πρώτο κύμα μεταναστών από την Ελλάδα για Αμερική και Αυστραλία. Μέσα σε αυτό το κύμα ήταν και πολλοί συχωριανοί μας, ανάμεσά τους ο Αλέκος Δημητρόπουλος, αργότερα ο Μιλτιάδης Αυρηλιώνης ( ευεργέτης και αυτός του χωριού μας του οποίου πιστεύουμε πως σύντομα θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα αφιέρωμα) κ.α.
Στην Αμερική θα τον...........
 περίμενε ο 19χρονος εξάδελφός του  Αντώνης Δημητρόπουλος που έχει καταγραφεί ως ο πρώτος μετανάστης από το χωριό μας για την χώρα των ΗΠΑ και ο οποίος είχε πάει εκεί μόλις λίγους μήνες πριν. Η τελική απόφαση της μετανάστευσης του ήταν η πολύ κακή χρονιά στην παραγωγή της σταφίδας. Μόλις σόρωσαν τις σταφίδες  και είδαν ότι δεν τα βγάζουν πέρα ο πατέρας του του ανακοίνωσε ότι έχει στείλει γράμμα ο ξάδελφος του ο Αντώνης και ότι τον περιμένει στην Αμερική. Ο μικρός Αλέκος όπως ήταν φυσικό δεν ήθελε να φύγει από τον τόπο του και μάλιστα σε αυτή την ηλικία, η επιμονή όμως του πατέρα δεν του έδινε περιθώρια να επιλέξει. Στην Αμερική έφτασε τον Οκτώβριο του 1903 και ήταν μόλις 16 χρονών, η κατάσταση που συνάντησε στην νέα του ζωή ήταν πολύ διαφορετική από αυτή που γνώριζε στο χωριό τους. Στην αρχή ο Αλέκος έκανε δουλειές του ποδαριού στην Νέα Υόρκη  και αργότερα εργάστηκε σε ένα εστιατόριο.
Η μυική του δύναμη και η αθλητική του διάπλαση κίνησαν το ενδιαφέρον μερικών κυνηγών ταλέντων της εποχής που τον παρότρυναν να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, αυτός όμως δεν γνώριζε ακόμα καλά την γλώσσα έμενε κοντά και με μερικούς συγχωριανού τους και δεν ήθελε να φύγει. Την εποχή των Βαλκανικών πολέμων του 1912-13 η Μητέρα Ελλάδα έστειλε προσκλητήριο σε όλα τα παιδιά της στο εξωτερικό να επιστρέψουν για να βοηθήσουν στον αγώνα εναντίων των Τούρκων και αργότερα των Βουλγάρων. Οι περισσότεροι από αυτούς που είχαν φύγει επέστρεψαν και μάλιστα μετά τους πολέμους έμειναν μόνιμα στην πατρίδα. Ο Αλέκος δεν ήθελε να επιστρέψει, πεισματωμένος για την απόφαση του πατέρα του να τον επιλέξει ανάμεσα στα αδέρφια του να τον στείλει στην ξενιτιά.
Με την βοήθεια κάποιων Αμερικανών ασχολείται με το άθλημα της πάλης και διαπρέπει. Μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε μαζέψει αρκετά χρήματα από αυτή του την δραστηριότητα και ζούσε μια αρκετά άνετη ζωή. Το μόνο που τον βασάνιζε ήταν ότι είχε χάσει κάθε επικοινωνία με όλους τους συχωριανούς του που βρίσκονταν στην Αμερική και πιο πολύ άρχισε να του λείπει το χωριό του.Τα χρόνια όμως είχαν περάσει αυτός είχε μεγαλώσει είχε φτιάξει την ζωή του στην Αμερική, εκεί είχε τους φίλους και τους γνωστούς του.
Οικογένεια βέβαια δεν έκανε και αυτό προς το τέλος της ζωής του τον έκανε να είναι λίγο απόμακρος και ιδιόρρυθμος. Το 1961 αφήνει στην άκρη όποιους δισταγμούς και αποφασίζει να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αγοράζει ένα σπίτι στην Αθήνα και κατεβαίνει στο χωριό του.
Έφυγε νεαρό παιδί και γυρίζει γέρος. Πάει στο σπίτι του πατέρα του και αντί να χαρεί απογοητεύεται. Το διώροφο σπίτι είχε γκρεμιστεί και είχε μείνει μόνο ο ένας όροφος. Αυτό τον πλήγωσε καθώς θεωρούσε ότι τα αδέλφια του και τα ανίψια του που είχαν μείνει πίσω θα μπορούσαν να σηντηρήσουν το σπίτι του πατέρα του. Κάθισε μόνο λίγες μέρες στο χωριό και μετά έφυγε πάλι για την Αθήνα. Στο χωριό ξαναήρθε μία ή δύο φορές και αυτό για λίγες μόνο ημέρες. Το 1964 μετά από μακρά ασθένεια έφυγε από την ζωή σε ηλικία 77 ετών
Στην διαθήκη του αφήνει στα ανίψια του ένα σεβαστό ποσό και στην κοινότητα του χωριού ένα διαμέρισμα στην Αθήνα και το ποσό των δύο εκατομμυρίων δραχμών με σκοπό να φτιαχτεί κοινοτικό μέγαρο για να στεγαστούν εκεί τα γραφεία της κοινότητας και άλλες υπηρεσίες που θα αποφάσιζε το κοινοτικό συμβούλιο. Η δωρεά του αυτή βοήθησε αρκετά την κοινότητα στα οικονομικά της γιατί μέχρι εκείνη την στιγμή τα γραφεία της στεγάζονταν στο ενοίκιο.
Η θεμελίωση του κτιρίου έγινε το 1970 και στις 7 Ιουλίου 1971 έγιναν τα εγκαίνια από τον τότε νομάρχη Καπαδέλη επί προεδρίας του Δημήτρη Αργυρόπουλου. Δυο χρόνια αργότερα και επί προεδρίας Νίκου Αυρηλιώνη αποφασίστηκε να μεταφερθεί εκεί το αγροτικό ιατρείο και ο παιδικός σταθμός επίσης αποφασιστικέ από το κοινοτικό συμβούλιο να φτιαχτεί μπροστά από το μέγαρο η προτομή του Αλέξανδρου Δημητρόπουλου και να ονομαστεί το κτίριο Δημητροπούλειο Μέγαρο σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης για αυτή την μεγάλη δωρεά του στο χωριό μας.
Αυτή η τελευταία επιθυμία του άφησε στο χωριό μας ένα κτήριο που εξυπηρετεί τις ανάγκες του εδώ και πολλές δεκαετίες και αν εμείς που το παραλάβαμε το συντηρήσουμε σωστά θα υπάρχει και για τις επόμενες γενιές και θα είναι κόσμημα για το χωριό μας. Χάρισε όμως και στον Αλέξανδρο Δημητρόπουλο την ευγνωμοσύνη μας και το όνομά του χαράχτηκε αθάνατο στην ιστορία του τόπου μας. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
 Τάκης Δ. Γλιάτας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ενημερωνόμαστε για την περιοχή μας

ΤΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Αναγνώστες