17 Ιουλίου 2009

Η 65η επέτειος της Μάχης του Μανούσου – Μία πρόταση.


Την Κυριακή 19 του μηνός, παραμονή τ’ Αϊλιώς, συμπληρώνονται 65 ολόκληρα χρόνια από τη μάχη που έγινε στου Μανούσου το Γιοφύρι στις 19 Ιουλίου του1944. «H Μάχη της Χώρας» όπως είναι γνωστή στα ιστορικά βιβλία, αποτελεί μια σπουδαία σελίδα της Εθνικής μας Αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών. Έλαβε χώρα στο πέτρινο γεφύρι του παλιού δρόμου που βρίσκεται στο βάθος του φαραγγιού, πιο μέσα όχι εκεί που έχει στηθεί το μνημείο. Ήταν μια καλοστημένη ενέδρα στο πέταλο γύρω από το γιοφύρι σε μια γερμανική φάλαγγα 15 φορτηγών γεμάτα με στρατιώτες που πήγαινε προς Κυπαρισσία και στην οποία πήρε μέρος ένα τάγμα αγωνιστών του ΕΛΑΣ από τη Μεσσηνία και τη Λακωνία. Διεξήχθη μια αιματηρότατη μάχη κατά την οποία εξοντώθηκαν όλοι οι Γερμανοί –ο αριθμός τους κυμαίνεται από 140 μέχρι 180- και 18 αντάρτες μεταξύ των οποίων και ο επικεφαλής τους: ο Καπετάν Σφακιανάκης από το Κορυφάσιο. Τα ονόματα τους αναγράφονται ένα προς ένα στην αναμνηστική πλάκα που βλέπουμε όταν περνάμε από εκεί.
Το εντυπωσιακό με αυτή τη μάχη, είναι ότι είχε και θεατές! Είχαν γεμίσει οι πάνω πλαγιές στα Κοκκινοχώματα και τη Μαυρόπετρα από Αγορελιτσανούς και Πυργιώτες καθώς διέρρευσε το μυστικό από την προηγούμενη νύχτα. Και έτσι αμφιθεατρικά όπως είναι το τοπίο και κρυμμένοι πίσω από ξώσπιτα μάντρες και ελιές, είδαν μπροστά τους τα δρώμενα σαν θεατές σε μια γιγαντιαία θεατρική παράσταση. Με πραγματικά όμως πυρά.
Η Μάχη του Μανούσου πλήρωσε και πληρώνει ακόμη, μπορούμε να πούμε, όλες τις αμαρτίες και τις συμφορές του εμφύλιου πολέμου και του μίσους που ακολούθησαν την απελευθέρωση. Γιατί η μάχη του Μανούσου όπως και όλη η Εθνική Αντίσταση 1941-1944 είναι έπος του ελληνικού λαού και δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα ή κάποια παράταξη. Και γιατί αν εδώ ήταν ο ΕΛΑΣ πιο πάνω ήταν ο ΕΔΕΣ του Ναπολέοντα Ζέρβα και πιο πέρα το 5/42 τάγμα του Δημήτρη Ψαρρού. Αυτά τα πράγματα είναι εθνική μας κληρονομιά και πρέπει να τα φυλάμε ως κόρη οφθαλμού. Δεν πρέπει να τα χαρίζουμε σε κανέναν όπως και δεν πρέπει και να τα υποβαθμίζουμε με τον ένα ή άλλο τρόπο.
Αντισταθήκανε οι πρόγονοι μας στη Βέρμαχτ και στη Γκεστάπο στη μεγαλύτερη και φοβερότερη κατακτητική μηχανή της μέχρι τώρα ανθρώπινης ιστορίας. Ο Χίτλερ είχε καταλάβει ολόκληρη σχεδόν την ηπειρωτική Ευρώπη. Και του αντισταθήκανε μόνο οι Έλληνες, οι Σέρβοι παρτιζάνοι, οι Μακί του Ντε Γκώλ στη Γαλλία και με κάποιες μεμονωμένες ενέργειες οι Τσεχοσλοβάκοι. Η Ρωσία, η Βόρεια Αφρική και η Νορμανδία δεν ήταν αντάρτικα, ήτανε μάχες τακτικών στρατών. Ούτε και ευσταθεί, νομίζω, ο ισχυρισμός από κάποιους ότι το καλοκαίρι του ’44 οι Γερμανοί ήτανε εύκολος αντίπαλος: ίσα-ίσα το θηρίο όταν πληγώνεται γίνεται πιο επικίνδυνο! Όπως έκαναν την ίδια χρονιά κατά την οπισθοχώρηση τους στην Ουκρανία όπου έκαιγαν ολόκληρα χωριά και σιταποθήκες γεμάτες ανθρώπους!
Πέρασαν 65 ολόκληρα χρόνια. Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της Ιστορίας. Ήρθανε τα πάνω κάτω! Ελπίδες και οράματα διαψεύστηκαν, φιλίες προδόθηκαν. Μπορούμε να δούμε τώρα πιο ψύχραιμοι κάποια πράγματα. Κοιτάξτε πως μας φέρθηκαν μετά, οι τότε σύμμαχοι μας: Οι Εγγλέζοι π.χ. που έλεγαν «οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες», συνεργάστηκαν στην Κύπρο με τους Τούρκους για να μας βγάλουν το μάτι. Οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι μας γράψανε κανονικά και ξεχνώντας τις διαβεβαιώσεις που μας έδιναν για τα Σκόπια το 1950, σπεύσανε να αναγνωρίσουν τους γείτονες μας –την επομένη μάλιστα της επανεκλογής του Μπους του 2004- με το όνομα «Μακεδονία»! Έτσι για να αναφέρω δυο παραδείγματα. Και να καθόμαστε εμείς τώρα και να βγάζουμε τα μάτια μας: ποιος έκανε τι; Αυτά νομίζω ότι είναι μεγάλη πολυτέλεια για μια χώρα μικρή σαν τη δική μας. Απλά και ξάστερα η Ιστορία σε βάθος χρόνου θα γράψει ότι οι Έλληνες κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής έκαναν αντάρτικο και πολέμησαν τους κατακτητές τους. Τους πιο σκληρούς κατακτητές που γνώρισε μέχρι τότε η ανθρωπότητα.
Γι’ αυτό, με όσο μικρή και αν είναι από τούτο εδώ το βήμα η φωνή μου, θέλω να τελειώσω με μια πρόταση, μάλλον περί έκκλησης πρόκειται: Ο νομάρχης μας ο κ. Δημήτρης Δράκος φαίνεται προοδευτικός και ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, μήπως θα μπορούσε να κάνει κάτι σημαντικό για το θέμα αυτό που δεν θα του στοιχίσει και τίποτα οικονομικά. Ενώ θα έχει λίαν ευεργετικά αποτελέσματα για την κοινωνία μας και ίσως αποτελέσει και παράδειγμα προς μίμηση. Μήπως, αρχής γενομένης από του χρόνου και την 66η επέτειο της Μάχης, οι σχετικές εκδηλώσεις απότισης φόρου τιμής στους πεσόντες αναβαθμιστούν και αρχίσουν να γίνονται από τη Νομαρχία Μεσσηνίας με την παρουσία Υπουργών, Βουλευτών, φορέων και οργανώσεων του Νομού μας καθώς και την αρμόζουσα προβολή από τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης. Νισάφι πια με τους 40-50 ανθρώπους που πάνε μέχρι τώρα στις επετείους. Μήπως πρέπει οι ίδιοι εμείς οι Μεσσήνιοι μονιασμένοι να δώσουμε την αρμόζουσα ιστορική διάσταση σε αυτό το σπουδαίο και σημαντικό γεγονός που έλαβε χώρα εδώ δίπλα μας στου Μανούσου το Γιοφύρι στις 19 Ιουλίου του 1944; Σε αυτό το γεγονός που έτσι και αλλιώς θα αποτελεί μια διαρκή παρακαταθήκη των παλαιοτέρων προς τα παιδιά μας; ……Μήπως;
(Έτσι το λέω ρε παιδί μου δεν ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται).

31 σχόλια:

  1. Τότε
    Οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι για κάθε νεκρό Γερμανό θα εκτελούσαν 50 Έλληνες. Πολλά χωριά εξολοθρεύτηκαν. Επιπλέον, τα ανδρείκελα της κατοχικής "ελληνικής κυβέρνησης" οργάνωσαν τα διαβόητα "Τάγματα Ασφαλείας" με επικεφαλής "Έλληνες" συνεργάτες των Γερμανών. Πολλοί από αυτούς ήταν ορκισμένοι φιλομοναρχικοί στην προπολεμική Ελλάδα.


    Σήμερα η Ακαδημία χρειάστηκε δυόμισι ολόκληρες δεκαετίες για να αποδεχθεί ό,τι από το καλοκαίρι του 1982 συνιστά επίσημη θέση της Πολιτείας για τη δεκαετία του '40.

    Το ιστορικό μιας ακαδημαϊκής λογοκρισίας για την Κατοχή και την Αντίσταση (1984)
    Από τους «Ορνιθες» στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ
    "Επιτέλους, η Ακαδημία αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση" («Ε», 29/12/2006)
    (Ελευθεροτυπία, 13/1/2007)


    Αγαπητέ φίλε φαντάσου πόσο θα χρειαστεί ο νομάρχης Μεσσηνίας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε από το προηγούμενο σχόλιο, αν μπορούσες να μας διαφωτίσεις περισσότερο για τα γραφόμενα σου και πως συνδέονται μεταξύ τους , κυρίως με την ουσία του άρθρου ίσως να σε κατανοούσαμε περισσότερο. Και μην ξεχνάς πως αυτοί που πολέμησαν στη μάχη του Μανούσου μπορεί να ήταν προσκείμενοι στον ΕΛΑΣ αλλά η μάχη ήταν Ελλήνων εναντίον Γερμανών. Είναι καιρός να μάθουμε να διδασκόμαστε από την ιστορία σωστά. Αν μαθαίνουμε ιστορία για να κρατάμε βεντέτες και όχι να διδασκόμαστε πώς να μην κάνουμε τα ίδια λάθη, τότε πάμε χαμένοι από χέρι. Γιατί με την παραμικρή ευκαιρία θα πέφτουμε στην παγίδα της διχόνοιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η Πρόταση δεν είναι καθόλου κακή. Αρκεί η Νομαρχία να αναλάβει και το μνημόσυνο στους Γαργαλιάνους και στον Μελιγαλά. Ίσως και στο Λεζάκι και στη Βέργα Κορυφασίου.

    Τώρα και 2-3 διορθώσεις.

    Τα θύματα των Γερμανών στη μάχη ήταν λιγότερα από 100, όχι 180 ή 200. Μέχρι εδώ όλα καλά. Όμως ο ΕΛΑΣ δολοφόνησε και γύρω στους 20 αιχμαλώτους, και μάλιστα τους περισσότερους στον Ταύγετο όπου τους οδήγησαν περπατώντας γυμνούς και ξυπόλητους.

    Ακόμη, μαζί με τους Γερμανούς σκοτώθηκαν και 20 περίπου Έλληνες πολίτες που ταξίδευαν με τους Γερμανούς από τον φόβο των μπλόκων του ΕΑΜ. Ο ΕΛΑΣ, γιά να δικαιολογηθεί τους βάφτισε ταγματασφαλίτες και δοσίλογους!

    Τελευταίο και πολύ σημαντικό. Γιά να ματαιωθούν τα τρομερά αντίποινα των Γερμανών που θα στοίχιζαν Χώρα, Αγορέλιτσα, Πύργος και ίσως Γαργαλιάνους, ο Στούπας πρότεινε να οργανώσει το ΤΑ Γαργαλιάνων, και οι Γερμανοί το δέχτηκαν. Έτσι αποφεύχθηκαν τα αντίποινα των Γερμανών, εκτός κάποιων δολοφονιών σε Χώρα και Αγορέλιτσα όταν ήρθαν να πάρουν τους νεκρούς του που τους έθαψαν κάπου στα Φιλιατρά.

    Θεός να συγχωρέσει όλους τους νεκρούς μας, ιδίως τους απλούς αντάρτες, ταγματασφαλίτες, και πάνω απ'όλους τους άμαχους πολίτες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λόγω τεχνικού προβλήματος κάποια σχόλια που εστάλησαν έχουν διαγραφεί. Παρακαλούμε αν μπορείτε να επαναλάβετε την αποστολή. Ευχαριστούμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητοί συντοπίτες, αν πράγματι ενδιαφέρεστε να τιμήσετε τους νεκρούς στο γεφύρι του Μανούσου, φροντίστε να καθαρίσετε τον περιβάλλοντα χώρο που έχει καταντήσει σκουπιδότοπος και αφήστε τον Νομάρχη στον κόσμο του. Διαφορετικά, είστε το ίδιο –αν όχι περισσότερο– αδιάφοροι και κομπάζετε άνευ λόγου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν κατά βάση αντι-εαμική και αντικομμουνιστική.
    Στην Πελοπόννησο ιδρύθηκαν επιπλέον Τάγματα, ως Πρότυπα Τάγματα Χωροφυλακής, μετά από μακρές διαπραγματεύσεις του συνταγματάρχη Διονυσίου Παπαδόγκωνα με τους Ιταλούς και κατόπιν με τους Γερμανούς.[13] Οι μονάδες αυτές σιτίζονταν και εξοπλίζονταν από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής, ενώ τυπικά υπάγονταν στο Υπουργείο Εσωτερικών και το "Β' Αρχηγείο Χωροφυλακής". Αρχικά διστακτικοί οι Γερμανοί, επέτρεψαν τη δημιουργία των Ταγμάτων αυτών μετά και από προσωπική έγκριση του Χίτλερ, προκειμένου "να γλιτώσουν γερμανικό αίμα".
    Μολονότι τελικά τα πρώην μέλη των Τ.Α. βρέθηκαν στην πλευρά των νικητών μετά τον εμφύλιο πόλεμο, ουδέποτε κατάφεραν να κερδίσουν αισθήματα συμπάθειας ή έστω ουδετερότητας. Μέχρι και σήμερα ο χαρακτηρισμός "ταγματασφαλίτης" είναι στη λαϊκή κουλτούρα ύβρις, συνώνυμη της προδοσίας και του δοσιλογισμού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μάχες που έδωσε ο Ε.Λ.Α.Σ. Τριφυλίας

    Μάχη στο Κακόρεμα (19 7 1943)
    Η μάχη του Αετού (9 9 1943)
    Η μάχη του Πάστρα (9 9 43)
    Η μάχη Καμάρι - Κοπανάκι (Ιούνιος 1944)
    Οι μάχες στον Άγιο Φλόρο (6 και 19 2 1944)

    Η μάχη της Χώρας – Αγουρέλιτσας (19 7 44)
    Τα Ονόματα των Ηρωικών μας Νεκρών.
    1. Ηλίας Σφακιανάκης Ταγματάρχης – Διοικητής του Τάγματος.
    2. Γεώργιος Μανωλάκος, Λακωνία.
    3. Δημητρακόπουλος Νικόλαος ή Πλαστήρας, Καλάμι Καλαμάτας.
    4. Χαράλαμπος Χάτζος, Νεοχώρι Μελιγαλά.
    5. Γεώργιος Μουντάνος, Κάμπος Αβίας.
    6. Ηλίας Κντικόπουλος, Γιανιτσά Καλαμάτας.
    7. Παύλος Παυλίδης (ψευδ. Κανάκης), Γύθειο.
    8. Γεώργιος Φιλιπόπουλος, Τρύπη Λακωνίας.
    9. Στρατηγουλέας, προάστεια Καρδαμύλης.
    10. Γιάννης Οικονομάκος, Στούπα Μεσσηνίας
    11. Νέστορας Κολοκάθης, Αντικάλαμος.
    12. Βασίλης Βασιλάκος, Τρύπη Λακωνίας.
    13. Μιχάλης Παπαθεοδωράκης, Λαχανάδα Πυλίας.
    14. Νικόλαος Σταματελόπουλος, Χώρα Τριφυλίας.
    15. Πέτρος Κατελάνος, Χώρα Τριφυλίας.
    16. Νικόλαος Βλαχαδάμης, Γαργαλιάνοι.
    17. Πέτρος Τσαπέκης, Μεθώνη.
    18. Παναγιώτης Κομποχόλης, Λακωνία.

    Γραπτή Μαρτυρίατου Νίκου Μέλιου Στρατιωτικού Διοικητή του 1/9 τάγματος του Ε.Λ.Α.Σ.

    Από το βιβλίο του Π. Θ. Κανελόπουλου
    Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΤΡΙΦΥΛΙΑ
    Ν.Φ.Ε. – Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ.
    Αθήνα 1980

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι καιρός να μάθουμε να διδασκόμαστε από την ιστορία σωστά! ελπίζω τώρα να καταλάβετε τη εννοούσα στην αρχή όταν έγραψα ότι η Ακαδημία χρειάστηκε δυόμισι ολόκληρες δεκαετίες για να αποδεχθεί ό,τι από το καλοκαίρι του 1982 συνιστά επίσημη θέση της Πολιτείας για τη δεκαετία του '40
    Ακολουθεί απόσπασμα από το ιστορικό της μάχης, που γράφτηκε από τον Νίκο Μέλιο, μόνιμο αξιωματικό, Διοικητή του 2ου Λόχου του 19ου τάγματος του ΕΛΑΣ.
    «17 Ιούλη 1944, η πολιτική οργάνωση της περιοχής δίνει την πληροφορία ότι η γερμανική φάλαγγα αυτοκινήτων θ’ αποχωρήσει τις προσεχείς μέρες από την Πύλο, με κατεύθυνση Γαργαλιάνους – Κυπαρισσία.
    18 Ιούλη 1944 και πριν καλά καλά ξημερώσει, τα τμήματα του τάγματος προωθούνται και καταλαμβάνουν τις θέσεις που προκαθορίστηκαν κατά την αναγνώριση. Έτσι, ο 1ος και 2ος λόχος έλαβαν θέσεις μάχης μέσα στο χώρο της ενέδρας και τα πολυβόλα τοποθετήθηκαν σε θέσεις κατάλληλες για να εκτελέσουν αξονικά πυρά στο δημόσιο δρόμο, και αν χρειαστεί, να υποστηρίξουν τα τμήματά μας της ενέδρας. Η όλη διάταξη καλύφθηκε από την κατεύθυνση της Κυπαρισσίας από μια Διμοιρία του 2ου Λόχου, από την κατεύθυνση της Πύλου από μια ομάδα του 1ου Λόχου.
    Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τη σοβαρή βοήθεια που έδωσε στη διεξαγωγή της επιχείρησης ο εφεδρικός ΕΛΑΣ της περιοχής, που έσπευσε από την πρώτη στιγμ΄να ταχθεί υπό τις διαταγές του τάγματος.
    ΣΥΝΈΧΕΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Στις θέσεις αυτές τις ενέδρας, που ήταν πολύ κοντά στο δρόμο, το τάγμα παρέμεινε όλη την ημέρα, με αξιοθαύμαστη πειθαρχεία, θάρρος και καρτερικότητα, αλλά ο εχθρός δεν φάνηκε. Η μέρα της μάχης, η 19η Ιούλη, ξημερώνει. Με την ίδια τάξη, πειθαρχεία και συνοχή, το τάγμα ξαναπιάνει τις θέσεις του στην ενέδρα και περιμένει. Το καμουφλάρισμα των μαχητών είναι τέλειο. Για να μην προδοθούμε χρειάστηκε να γίνουμε ένα με τη γη, να κρατάμε και την ανάσα μας ακόμα.
    Η πληροφορία διασταυρώθηκε και ήτανε σαφής: ότι δηλαδή, γερμανική φάλαγγα ετοιμάζεται στην Πύλο για αναχώρηση. Μα οι ώρες περνάνε χωρίς να φανεί τίποτα. Ο καυτερός ήλιος του Ιούλη πυρπολεί τα πάντα. Τα λαρύγγια μας έχουνε στεγνώσει από τη ζέστη και την αγωνία. Ο ήλιος πήρε να γέρνει προς το απομεσήμερο.
    Εμείς θα επιμείνουμε, μονολογεί ο Μπαρμπαλιάς. Δε μπορεί παρά να περάσουνε εκτός και αν μας πρόδωσαν. Δεν πρόλαβε ν’ αποσώσει την κουβέντα του κι ο Μάρμπα Χάτζος, μ’ ένα αυστριακό αυτόμολο, «έπιασε» με υποκλοπή το τηλεφώνημα των Γερμανών, που έλεγε ότι η φάλαγγα ξεκίνησε από την Πύλο και σε λίγη ώρα θα περάσει από μπροστά μας. Έτσι οι φόβοι ότι μπορεί να προδόθηκε η ενέδρα μας διαλύθηκαν. Όλος ο λαός της περιοχής, κι αν αντιλήφθηκε κάτι το κράτησε μυστικό. Γιατί έβλεπε τα παιδιά το, τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, να πολεμάνε για την πατρίδα, σκληρούς τιμωρούε του φασίστα κατακτητή, που τόλμησε να μολύνει αυτά εδώ τα χώματα, ζυμωμένα με το αίμα των προγόνων του στους αγώνες για τη λευτεριά.
    ΣΥΝΈΧΕΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λίγο μετά το μεσημέρι, το παρατηρητήριό μ ας επισημαίνει κίνηση αυτοκινήτων στο δημόσιο δρόμο από Κορυφάσιο προς Χώρα. Αμέσως δίνεται στα τμήματα η διαταγή συναγερμού και οι τελευταίες οδηγίες. Όσοι από μας μπορούνε να βλέπουν, καρφώνουνε τα μάτια τους πέρα στην τελευταία στροφή του δρόμου, εκεί όπου νάναι, θα φανεί ο εχθρός. Και πράγματι, θάναι η ώρα μιάμιση, όταν το πρώτο αυτοκίνητο μπαίνει στην ενέδρα. Τώρα η ένταση αποκορυφώνεται, η ακινησία μας είναι απόλυτη. Σφίγγουμε τα όπλα μας στον ώμο και με την κόχη του ματιού μετράμε τ’ αυτοκίνητα: πέντε… οχτώ… δώδεκα… δεκατρία…
    Και ξαφνικά ΠΥΡ, δίνεται το σύνθημα της μάχης με μια φωτοβολίδα από το Σταθμό Διοίκησης του 1ου Λόχου. Όλα τα όπλα μας, απ’ όλες τις μεριές στέλνουνε καυτό μολύβι απάνω στους Γερμανούς. Ο εχθρός αιφνιδιάστηκε και απάνω στη σύγχυσή του, τα πυρά μας γίνονται ακόμα φονικότερα. Όσοι δε σκοτώθηκαν με τις απανωτές ομοβροντίες μας, πηδάνε στο έδαφος, ταμπουρώνονται στις ρόδες των αυτοκινήτων κι όπου μπορούνε και πολεμάνε με λύσσα, μα οι δυνάμεις τους είναι πια λιγοστές, τα πρώτα αυτοκίνητα εξοντώθηκαν τελείως και μερικά καίγονται. Προσπαθούν να καταλάβουνε επίκαιρες θέσεις, μα θερίζονται από τα φονικά πυρά μας.
    Με τις πρώτες ντουφεκιές, καταφτάνουνε και οι χωριάτες της περιοχής, μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, πιάνουνε θέση στο πλευρό των ανταρτών, τους εμψυχώνουνε και βοηθάνε όπως μπορούν για την εξόντωση των χιτλερικών. Αντάρτες και λαός ενώνουν τις προσπάθειές τους και με μια ψυχή χτυπάνε αλύπητα τον εχθρό. Μέσα στην αντάρα της φονικής μάχης και αψηφώντας τις εχθρικές σφαίρες, μεταφέρουνε τους τραυματίες μας σε ασφαλή μέρη και επιδένουν τις πληγές τους.
    Επί 45 λεπτά οι Γερμανοί σφυροκοπούνται και αποδεκατίζονται ώσπου οι αντάρτες εξορμούν για την τελειωτική εξόντωση των υπολειμμάτων της εχθρικής μονάδας, που καταφεύγουν στις γύρω χαράδρες και στις πατουλιές. Επακολουθεί αγώνας σώμα με σώμα, διαδραματίζονται συγκλονιστικές στιγμές παληκαριάς και αυτοθυσίας. Ξαναζούνε οι θρύλοι για ηρωισμούς και κατορθώματα. Ξαναζωντανεύουνε οι μπαρουτοκαπνισμένες μορφές της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας.
    ΣΥΝΈΧΕΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το σύνθημα για την τελική έφοδο το έδωσε ο ηρωικός Διοικητής του Τάγματος ο θρυλικός Μπαρμπαλιάς Σφακιανάκης. Με το περίστροφο στο χέρι και με τις κραυγές «ελευθερία ή θάνατος», «θάνατος στους φασίστες», πετιέται από το πόστο του και ρίχνεται καταπάνω στους ναζήδες. Μα εκεί τον πετυχαίνει το φαρμακερό βόλι. Ο σεμνός και γενναίος ηγέτης και λαϊκός αγωνιστής, πέφτει θανάσιμα τραυματισμένος και τις βραδινές ώρες ξεψυχάει στην έδρα του τάγματος, στο Ιερό Μανιάκι, αφού έμαθε πρώτα τη νίκη μας και την ολοκληρωτική πανωλεθρία του εχθρού. Οι συναγωνιστές του τού απέδωσαν τις πρέπουσες τιμές και τον έθαψαν στο βάθρο της αναμνηστικής στήλης του μεγάλου εθνικού ήρωα του ’21 του Παπαφλέσσα. Αποτέλεσμα της μάχης. Η εξόντωση της γερμανικής φάλαγγας ήτανε πλήρης: τα 13 αυτοκίνητα καταστράφηκαν, 180 Γερμανοί σκοτώθηκαν, 12 πιάστηκαν αιχμάλωτοι μαζί και ο στρατιωτικός παπάς τους (μετά την απελευθέρωση τον στείλαμε στη Γερμανία).
    Μετά το τέλος της μάχης, ο δρόμος ήταν σπαρμένος με τα συντρίμμια των γερμανικών αυτοκινήτων, με πτώματα Γερμανών, όπλα και άλλα εφόδια. Τα λάφυρα ήταν: δύο βαρεία πολυβόλα, 12 μυδράλια, 2 ταχυβόλα και όλος ο ατομικός οπλισμός της συνοδείας με άφθονα πυρομαχικά. Επίσης 1 αυτοκίνητο ζάχαρη, 1 αλεύρι και 1 άλλο με διάφορα τρόφιμα.
    Δικές μας απώλειες:18 αντάρτες και καπεταναίοι έδωσαν τη ζωή τους σ’ αυτή την περίλαμπρη μάχη. Ανάμεσά τους και ο Διοικητής του Τάγματος, ο ηρωικός Ταγματάρχης Ηλίας Σφακιανάκης. Δέκα οχτώ λεβέντες μας δεν έδωσαν το «παρών» στο βραδινό προσκλητήριο, που έγινε στο Κεφαλόβρυσο της Χώρας, όπου συγκεντρώθηκε το Τάγμα για ανασυγκρότηση. Άλλοι 8 τραυματίστηκαν.»
    Τα ονόματα των Ελλήνων νεκρών
    • Ηλίας Σφακιανάκης, Ταγματάρχης – Διοικητής του Τάγματος
    • Γεώργιος Μανωλάκος, Λακωνία
    • Νικόλαος Δημητρακόπουλος ή Πλαστήρας, Καλάμι Καλαμάτας
    • Χαράλαμπος Χάτζος, Νεοχώρι Μελιγαλά
    • Γεώργιος Μούντανος, Κάμπος Αβίας
    • Ηλίας Πατικόπουλος, Γιάννιτσα Καλαμάτας
    • Παύλος Παυλίδης (ψευδών. Κανάκης), Γύθειο
    • Γιώργης ΦΙλιππόπουλος, Τρύπη Λακωνίας
    • Νίκος Στατηγουλέας, Προάστειο Καρδαμύλης
    • Γιάννης Οικονομέας, Στούπα Μεσσηνιακής Μάνης
    • Νέστορας Κολοκάθης, Αντικάλαμος
    • Βασίλης Βασιλικός, Τρύπη Λακωνίας
    • Μιχάλης Παπαθεοδωρακάκης, Λαχανάδα Πυλίας
    • Νικόλαος Σταματελόπουλος, Χώρα Τριφυλίας
    • Νικόλαος Βλαχαδάμης, Γαργαλιάνοι
    • Πέτρος Κατελάνος, Χώρα Τριφυλίας
    • Πέτρος Τσαπέκης, Μεθώνη
    • Παναγιώτης Κομποχόλης, Λακωνία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φαίνεται πως η μνήμη της δεκαετίας του '40 θα συνεχίσει για καιρό να στοιχειώνει την πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Το διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά φέτος το καλοκαίρι, με τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του κ. Καραμανλή να αποποιηθεί τη σκοτεινή κληρονομιά της μεταπολεμικής εθνικοφροσύνης, επισκεπτόμενος μέχρι και τον Αη Στράτη, οι περισσότεροι από τους opinion leaders του κόμματός του προτίμησαν να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Εφημερίδες της παράταξης έκαναν ξανά λόγο για "ξενοκίνητους κομμουνιστοσυμμορίτες" κι "επίορκους εισβολείς", ενώ δεν έλειψαν αυτοί που αναρωτήθηκαν δημόσια, γιατί οι πανεπιστημιακοί κ.λπ. διανοούμενοι της Ν.Δ. αποφεύγουν ν' αντιπαραθέσουν στις "προκλήσεις" της άλλης πλευράς τη "σωστή" εκδοχή των γεγονότων της εποχής. Πολύ φοβούμαστε ότι, όσοι εκδήλωσαν μ' αυτό τον τρόπο την αγανάκτησή τους, δεν έχουν πάρει καθόλου χαμπάρι τις εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στο πεδίο της εγχώριας ιστοριογραφίας.
    Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι οργανικοί διανοούμενοι της Δεξιάς, όχι μόνο δεν "σιωπούν" όσον αφορά τη δεκαετία του '40, αλλά κι έχουν από καιρό δρομολογήσει την αντεπίθεσή τους. Μόνο που αυτή η τελευταία δύσκολα μπορεί -προς το παρόν- να εκλαϊκευτεί πανηγυρικά, καθώς είναι μάλλον υπερβολικά προχωρημένη για τα γούστα του "μεσαίου χώρου". Ο λόγος είναι απλός: αντί ν' αντιπαρατάξει στο ΕΑΜ τις (μάλλον περιθωριακές, αριθμητικά) δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις της εποχής, όπως έκανε παλιότερα η επίσημη ιστοριογραφία, το νέο συντηρητικό ιστοριογραφικό ρεύμα προτιμά να συμφιλιωθεί με το σκληρό πυρήνα της κατοχικής εθνικοφροσύνης, παρακάμπτοντας την αντίθεση "αντίσταση-δωσιλογισμός" κι αποκαθιστώντας πολιτικά την πιο "καθαρή" (και μαζική) αντικομμουνιστική δύναμη της εποχής: τα Τάγματα Ασφαλείας του 1943-44!Δεν πρόκειται άλλωστε για ελληνική πρωτοτυπία, αλλά για το εγχώριο ισοδύναμο μιας σχολής με πανευρωπαϊκή εμβέλεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμε,
    Πιό ακριβώς ήταν το κακό που έκαναν τα ΤΑ; Δεν σε συγκινεί η κίνηση του Στούπα να σώσει την περιοχή από σφαγή από τους Γερμανούς.

    Αμφιβάλεις ότι ο ΔΣΕ δούλευε γιά τους Σλάβους να πάρουν τη Μακεδονία; Από αυτή την άποψη δεν ήταν ξενοκίνητοι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΒΕΝΤΕΤΑ ΜΙΛΑΤΕ, ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Όπως τα λες εσύ θα μας πεις ότι ο Στούπας ήταν αντί ναζί

    Τα γραπτά λένε άλλα.


    "... Σας λέγουν ότι μας πηγαίνουν εις το Ανατολικόν μέτωπον, ουδέν αναληθέστερον. Σε εμάς έδωκε τα όπλα η πατρίς και για τον εσωτερικόν εχθρό και μόνον εσωτερικόν (κομμουνισμόν). Σας λέγουν ότι συνεργαζόμεθα με τους Γερμανούς. Ναι. Μας παρέσχον οπλισμόν δια την καταπολέμησιν του Κομμουνισμού και μόνον και μας συντρέχουν εις την καταπολέμησιν της γάγγραινας αυτής και γνωρίζεται πολύ καλά με πόσας θυσίας έχουν και αυτοί πληρώσει εις αίμα και ίσως περισσότερο ημών..."

    - Διοικητής Τάγματος Ασφαλείας Μελιγαλά, Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας

    Τα Νέα - Σημαία - Θάρρος, 13 Αυγούστου 1944

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η ανάπτυξη του ΕΛΑΣ σε πολλές περιοχές, αλλά και οι εξελίξεις του πολέμου που προδικάζουν την ήττα των δυνάμεων του Άξονα , ήταν και η κύρια αιτία που δεν προχώρησαν σε αντίποινα στην περιοχή οι Γερμανοί.

    Αυτά που γράφετε για τον Στούπα ότι δήθεν απέτρεψε τους Γερμανούς να κάνουν αντίποινα είναι για τους κουτούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Τι κακό βλέπετε κύριε σ'αυτό το κείμενο; Ειλικρινά, τι;

    ""... Σας λέγουν ότι μας πηγαίνουν εις το Ανατολικόν μέτωπον, ουδέν αναληθέστερον. Σε εμάς έδωκε τα όπλα η πατρίς και για τον εσωτερικόν εχθρό και μόνον εσωτερικόν (κομμουνισμόν). Σας λέγουν ότι συνεργαζόμεθα με τους Γερμανούς. Ναι. Μας παρέσχον οπλισμόν δια την καταπολέμησιν του Κομμουνισμού και μόνον και μας συντρέχουν εις την καταπολέμησιν της γάγγραινας αυτής και γνωρίζεται πολύ καλά με πόσας θυσίας έχουν και αυτοί πληρώσει εις αίμα και ίσως περισσότερο ημών..."

    - Διοικητής Τάγματος Ασφαλείας Μελιγαλά, Ταγματάρχης Παναγιώτης Στούπας

    Τα Νέα - Σημαία - Θάρρος, 13 Αυγούστου 1944"

    Αγαπητέ,

    Αυτή η αιτία που δίνεται εσείς είναι μάλλον γιά ανθρώπους που τους τυφλώνει το κομματικό τους πάθος.
    Εκτός που υπάρχουν στοιχεία γι αυτό που γράφω, την μετακίνηση του Στούπα στους Γαργαλιάνους από τον Μελιγαλά, γιά να μην γίνουν αντίποινα, είναι και προφανές!
    Ουδείς λόγος υπήρχε να διασπάσει τη δύναμη του Μελιγαλά ένα μήνα πριν την αποχώρηση των Γερμανών, παρά η συμφωνία Παπαδόγκωνα και του Γερμανού στρατηγού της Τρίπολης ώστε να μην γίνουν αντίποινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μιλάω ως πολιτικό ων προστατεύοντας την Ιστορία του τόπου μου.
    Ο Στούπας ήταν η ντροπή της Τριφυλίας και όχι μόνο, ήταν ακραίος, ότι κινιόταν το πυροβολούσε ακόμα και την σκέψη.
    ΟΙ βιβλιογραφικές αναφορές ίσος σε διδάξουν.

    Βιβλιογραφία-Πηγές
    • Βουρνάς Τάσος, Ιστορία της Νεώτερης και Σύγχρονης Ελλάδας, τόμοι Γ (ISBN:960-600-526-7) και Δ (ISBN:960-600-527-5), Πατάκης, 2005
    • Δουατζής Γιάννης, Οι Ταγματασφαλίτες, Αφοί Τολίδη, 1983
    • Μαζάουερ Μαρκ, Στην Ελλάδα του Χίτλερ, Πατάκης, 1993
    • Seckendorf Martin, Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό, Ντοκουμέντα από τα γερμανικά αρχεία, Θεμέλιο 1991
    • Γενικό Επιτελείο Στρατού, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αρχεία Εθνικής Αντίστασης, 1941-1944, τομ. 8: Κατοχικές αρχές, Τάγματα Ασφαλείας, Εγκληματικές ενέργειες των βουλγάρων, Αθήνα 1998
    • Κωστόπουλος Τάσος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη: τα τάγματα ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη, Φιλίστωρ 2005
    • Μάγερ Χέρμαν, Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα: τα αιματηρά ίχνη της 117ης μεραρχίας καταδρομών στη Σερβία και την Ελλάδα, Εστία 2004
    • Κέδρος Ανδρέας, Ελληνική Αντίσταση 1940-44, Θεμέλιο 1993

    Αυτά που λες εσύ που τα στηρίζεις βιβλιογραφικά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πραγματικά λυπούμαι που γράφετε τέτοια λόγια γιά έναν άνθρωπο, τον Στούπα,("Ο Στούπας ήταν η ντροπή της Τριφυλίας και όχι μόνο, ήταν ακραίος, ότι κινιόταν το πυροβολούσε ακόμα και την σκέψη") που προφανώς δεν γνωρίζετε απολύτως τίποτε. Ούτε γιά τον χαρακτήρα του, ούτε γιά τη δράση του. ίσως συγχέετε την θρυλική ικανότητά του στη σκοποβολή με το τουφέκι και το πιστόλι με τον ήπιο χαρακτήρα του.

    Υποπίπτετε στο σύνηθες λάθος των αριστερών να πιστεύετε ότι οι αριστεροί συγγραφείς σαν όλους αυτούς που αραδιάζετε -ο χειρότερος όλων είναι ο Κωστόπουλος του Ιού της Ελευθεροτυπίας- λέγουν την αλήθεια. Λάθος μεγάλο, κύριε!!!

    Θα μεταφέρω εδώ κάτι που έγραψα πρόσφατα σε άλλο μπλόγκ:

    "...Δεν φταίνε πραγματικά οι φίλοι αριστεροί που δεν έμαθαν την αλήθεια γιά τον Κατοχικό Εμφύλιο του 1943-44 και γιά τις εκατόμβες των αθώων θυμάτων στην Πελοπόννησο (και λιγότερο αλλού) στη διάρκειά του και αμέσως μετά την Απελευθέρωση.

    Πραγματικά φταίει η πλευρά των “νικητών” που επαναπαύθηκε στις δάφνες και στο ξεκοκκάλισμα των Σχεδίων από τις ΗΠΑ και αλλού, και άφησαν την εξιστόρηση των γεγονότων σε λίγους άσχετους φανατικούς.
    Ήρθαν μετά και οι κοκκορόμυαλοι Χουντικοί, και γιά να δικαιολογήσουν την παρανομία τους, αγκάλιασαν δήθεν τέτοιους τόπους μαρτυρίου σαν τον Φενεό, και τον Μελιγαλά, και έτσι απομάκρυναν ακόμη και τους περισσότερους συγγενείς των θυμάτων από την κοινοποίηση της ιστορίας και τη μνήμη των θυμάτων!

    Έτσι έμεινε το πεδίο ελεύθερο στην “αριστερή στρατευμένη διανόηση”. Καλά έκαναν αυτοί και έγραψαν την Ιστορία όπως τους συνέφερε και τους παρουσίαζε ως άγγελους επί γης! Κόλησαν δε και την ετικέττα του “ταγματαλήτη”, του δοσίλογου, του φασίστα σε χιλιάδες ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΘΩΑ θύματά τους και στους συγγενείς τους. Έτσι γιά να είναι πιό εύκολο να τους υβρίζουν.

    Τώρα δε, οι νεώτεροι εξ αυτών, δεν ξέρουν πιά και την αλήθεια! Αναπαράγουν το ψεύδος, πιθανότατα πιστεύοντας ότι γράφουν την αλήθεια. Φυσικά δεν εννοώ στρατευμένους σαν τους ανθρώπους του Ιού της Ελευθεροτυπίας. Αυτοί, είμαι βέβαιος ότι γνωρίζουν τι πραγματικά συνέβει, αλλά το αποκρύπτουν.

    Ίσως όμως άλλοι, όπως ο φοιτητής του Παντείου Παν/μίου, ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, που γράφει ένα κατάπτυστο κείμενο στο “Τα Τάγματα Ασφαλείας στην Πελοπόννησο”, σε Διπλωματική Εργασία του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το 2007, να έπεσε θύμα των βιβλίων που συμβουλεύτηκε.

    Αφού είχες θύματα στο Φενεό, σίγουρα θα γνωρίζεις τα βιβλία του καθηγητή Γιάννη Μπαλαφούτα “ΦΕΝΕΟΣ 43-44″ και “Από τον Προμαχώνα της Στιμάγκας”, ως και του καθηγητή Στυλιανού Περράκκη “The Gosts of Plaka Beach”, με την ιστορία της ομαδικής δολοφονίας αμάχων στα Δίδυμα Αργολίδας από τον ΕΛΑΣ.

    Σύντομα θα καταθέσω ένα ποστ με την πραγματική ιστορία της τραγωδίας του Μελιγαλά, όπως δεν έχει γραφεί από κανέναν μέχρι τώρα. Κομμάτια της έχουν γραφεί εδώ και εκεί, αλλά στα συνήθη βιβλία μεγάλης κυκλοφορίας, έχουν γραφεί κάθε είδους αναλήθειες και στοιχεία παραπληροφόρησης, ώστε η αλήθεια να αποκρύβεται και να παραμένει σχεδόν άγνωστη".

    Ανώνυμε, προσθέτω εδώ ότι θα ακολουθήσει άλλο γιά τον Στούπα, του Μανούσου το Γεφύρι και τους Γαργαλιάνους, το Κουτσουβέρι, το Λεζάκι, τη Βέργα Κορυφασίου, και το Λυντσάρισμα στην Πύλο.

    Τότε θα έχετε και την βιβλιογραφία που μου ζητάτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Προσπαθείτε να ταυτίσετε την εθνική αντίσταση του Λαού, με την εθνική ντροπή τους Ταγματασφαλίτες.
    Ντροπή σας.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Προφανώς δεν έχετε τίποτε να πείτε. Ξέρετε μόνο να υβρίζετε, και αποκαλείτε Αντίσταση τους σφαγείς των φιλήσυχων Ελλήνων, τους οποίους προστάτευσαν όσο μπορούσαν οι Ταγματασφαλίτες.

    Δεν έχω τίποτε άλλο να πω σε ένα φανατικό υβριστή σαν εσάς.

    Συνεχίστε να ζείτε στο ψέμα και στο σκότος σας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Οι αλήθεια πάντα πονάει.
    Το ψέμα σε αυτό τον τόπο πεθάνει γρήγορα.
    Για τον φίλτατο
    Τα Τάγματα Ασφαλείας στην Πελοπόννησο
    ιδεολογικές διαστάσεις και μνημονικός λόγος

    1. Aschebrenner Stanley «Ο Εμφύλιος από την οπτική ενός μεσσηνιακού
    χωριού» στο συλλογικό Lars Baerentzen, Γιάννης Ιατρίδης (επιμ. έκδ.),
    Ole Smith (επιμ. έκδ.), Αριστέα Παρίση (μετ.), Μελέτες για τον Εμφύλιο
    πόλεμο, 1945-1949, Αθήνα, Ολκός, 1992
    2. Beevor Antony, Κωνσταντίνος Κρίτσης (μετ.), Αριστείδης Πλ. Προκοπίου
    (επιμ., σχόλ.), Βερολίνο : η πτώση, 1945, Αθήνα, Γκοβόστης, 2004
    3. Bennett Rab, “Under the shadow of the swastika : the moral dilemmas of
    resistance and collaboration in Hitler’s Europe” in German studies review,
    vol. 25, no. 3, 2002
    4. Blinkhorn Martin Fascism an the right in 1919-1945, Harlow, Longman,
    2000, (Seminar studies in history)
    5. Bloch Maurice, «Χρόνος, αφηγήσεις και η πολλαπλότητα του
    παρελθόντος», στο Δήμητρα Γκέφου-Μαδιανού (επ.), “Ανθρωπολογική
    θεωρία και εθνογραφία», Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα, 1998
    6. Boehm Christopher, Blood revenge, Philadelphia, University of
    Pennsylvania Press, c1984
    92
    7. Connerton Paul, How societies remember, New York, Cambridge
    University Press, 1989
    8. Dahl Hans Fredrik, Quisling : a study in treachery, Cambridge,
    Cambridge University Press, 2000
    9. Davies Peter, Dangerous liaisons: collaboration and World War Two,
    Harlow, England, Pearson Education, c2004
    10. Dear. Ι.C.B. (general editor ), The Oxford companion to the Second World
    War, Oxford, Oxford University Press, 1995
    11. Eliot Marc, «Andrei Vlasov: a Red Army general in Hitler’s service» in
    Military Affairs, vol. 46, no.2, 1982
    12. Fischer George, «General Vlasov’s official biography», in Russian
    Review, vol. 8, no. 4, 1949
    13. Fleischer Hagen, «Επαφές γερμανών και ελληνικής Αντίστασης» στο
    συλλογικό Hagen Fleischer, Steven Bowman, Η Ελλάδα στη δεκαετία
    1940-1950 : ένα έθνος σε κρίση : βιβλιογραφικός οδηγός, Αθήνα,
    Θεμέλιο, 1984 (Ιστορική βιβλιοθήκη)
    14. Fleisher Hagen, Στέμμα και σβάστικα: η Ελλάδα της Κατοχής και της
    Αντίστασης, 1941-1945, τ.1, Αθήνα, Παπαζήσης, [1986;]
    15. Gerolymatos Andre, «The Security Battalions and the Civil War» in
    Journal of Hellenic Diaspora, v. 12, nο.1, 1985
    16. Gillis John (ed), Commemorations: the politics of social identity,
    Princeton, Princeton University Press, c1994
    17. Hofmann Stanley, “Collaborationism in France during World War II” in
    Journal of modern history, vol. 40, no.3, 1968
    18. Koselleck Reinhart, «Τοποθέτηση του ιστορικού και χρονικότητα :
    συμβολή στην ιστοριογραφική προσέγγιση του ιστορικού κόσμου», στο
    Koselleck Reinhart κ.ά., Αναζητήσεις της νεότερης γερμανόφωνης
    ιστοριογραφίας, Αθήνα, Μνήμων, 2000

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. 19. Koselleck Reinhart, Futures past: on the semantics of historical time,
    Cambridge, Mass., MIT Press, c1985
    20. Laclau Ernesto, Mouffe Chantal, Hegemony end socialist strategy,
    London, Verso, 1985
    21. Marcus George, «Μετά την κριτική της εθνογραφίας», στο Δήμητρα
    Γκέφου-Μαδιανού (επ.), Ανθρωπολογική θεωρία και εθνογραφία, Αθήνα,
    Ελληνικά Γράμματα, 1998
    22. Mazower Marc, Κώστας Κουρεμένος (μετ.) Στην Ελλάδα του Χίτλερ : η
    εμπειρία της Κατοχής, Αθήνα, Αλεξάνδρεια, c 1994, (Νεότερη και
    σύγχρονη ιστορία)
    23. Meyer Herman F., Γιάννης Μυλωνόπουλος (μετ.), Από τη Βιέννη στα
    Καλάβρυτα: τα αιματηρά ίχνη της 117ης μεραρχίας καταδρομών στη Σερβία
    και στην Ελλάδα, 2η έκδ., Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2004,
    (Μαρτυρίες / Βιβλιοπωλείον της Εστίας)
    24. Penter Tanja, “Collaboration on trial : new source material on Soviet post
    war trials against collaborators” in Slavic Review, vol.64, no.4, 2005
    25. Revel Jacques, Levi Giovanni, Political uses of the past: the recent
    Mediterranean experience, London, Frank Gas, c2002
    26. Ricoeur Paul, Η αφηγηματική λειτουργία, Αθήνα, Καρδαμίτσα, c1990
    27. Woodhouse C. M. , Montague Christopher, Το μήλο της έριδος, Αθήνα,
    Εξάντας, 1976
    28. Αγγελής Βαγγέλης, Μεταξική προπαγάνδα και νεολαία, 1936-1940,
    [Αθήνα], [χ.ό.], 2004, (Διατριβή (Διδακτορική), Πάντειο Πανεπιστήμιο,
    Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας)
    29. Αλεξάκης Ελευθέριος Π., Τα γένη και η οικογένεια στην παραδοσιακή
    κοινωνία της Μάνης, Αθήναι, : [χ.ό.], 1980
    30. Αλιβιζάτος Νίκος, Πολιτικοί θεσμοί σε κρίση, 1922-1974 : όψεις τις
    ελληνικής εμπειρίας, Αθήνα, Θεμέλιο, 1983, (Ιστορική βιβλιοθήκη)
    31. Ανδριάκαινα Ελένη, «Μνήμη και εθνικιστική ιδεολογία», στο Δοκιμές,
    τεύχ.11-12, 2003
    32. Αντωνόπουλος Κοσμάς, Εθνική αντίστασις, 1941-1945, τ.1, Αθήνα,
    [χ.ό.], 1964
    33. Βερέμης Θάνος, Οι επεμβάσεις του στρατού στην Ελληνική πολιτική: 1916-
    1936, Αθήνα, Θεμέλιο, 1977
    34. Γασπαρινάτος Σπύρος, Η Κατοχή: η κατοχική περίοδος μέχρι τον
    Οκτώβριο 1943, τ. 1, Αθήνα, Σιδέρης, 1998
    35. Γούναρης Βασίλης Εγνωσμένων κοινωνικών φρονημάτων,
    [Θεσσαλονίκη], Παρατηρητής, c 2002
    36. Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αρχεία Εθνικής Αντίστασης, 1941-1944, τ.
    8, Αθήνα, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, 1998, 8. «Κατοχικές αρχές -
    Τάγματα ασφαλείας - Εγκληματικές ενέργειες των βουλγάρων»
    37. Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, Αρχεία Εθνικής Αντίστασης, 1944-1949, τ.
    16, Αθήνα, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, 1998
    38. Δορδανάς Στράτος, Έλληνες, εναντίον Ελλήνων : ο κόσμος των Ταγμάτων
    Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη, 1941-1944, Θεσσαλονίκη,
    Επίκεντρο, 2006
    39. Δουατζής,Γιάννης Γιάννης Κάτρης (εισ.), Οι Ταγματασφαλίτες της
    Εύβοιας : ανέκδοτα έγγραφα για την εγκληματική τους δράση από το αρχείο
    του Τάγματος, Αθήνα, Αφοί Τολίδη, [1980?], (Τίτλος εξωφύλλου : «Οι
    ταγματασφαλίτες: ντοκουμέντα από τα αρχεία τους που τεκμηριώνουν την
    εγκληματική τους δράση στην Εύβοια τα χρόνια της κατοχής»)
    40. Ελεφάντης Άγγελος, Μας πήραν την Αθήνα: ξαναδιαβάζοντας την ιστορία,
    1941-50, Αθήνα, Βιβλιόραμα, 2002

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. 41. Εφημερίδα Σημαία, 17 Ιουνίου 1941
    42. Ζερβής Νίκος, Καλαμάτα : Κατοχή – Αντίσταση - Απελευθέρωση,
    Καλαμάτα, [χ.ό], 2001
    43. Θεοτοκάς Νίκος, «Τα ίχνη και η κατασκευή του παρελθόντος: ο Μάρξ και
    η κριτική ιστοριογραφία» στο Νίκος Θεοτοκάς και Γιώργος Σταθάκης, Η
    ιστορικότητα του κεφαλαίου και η «οικονομία των εννοιών», Αθήνα, Ο
    Πολίτης, 1996
    44. Κανελλόπουλος Παναγιώτης, Ημερολόγιο Κατοχής: 31 Μαρτίου 1942, 4
    Ιανουαρίου 1945, Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2003
    45. Κατσίκαρος Ν. Θ., Η βεντέττα εν Μάνη : μικρά ψυχο-φυσιολογική και
    κοινωνιολογική μελέτη, Αθήναι, [χ.ό], 1933
    46. Κοταρίδης Νίκος, «Ούτε άτιμος, ούτε ντροπιασμένος : Αντίσταση και
    Εμφύλιος στο ιδίωμα της συγγένειας και τις αξίες της ανδροπρέπειας»,
    στο Δοκιμές, τεύχ. 6, 1997
    47. Κριμπάς Γρηγόρης ς, Πέρδικας, Αθήνα, [χ.ό.], 1997
    48. Κριμπάς Γρηγόρης, Η εθνική αντίσταση στη Μεσσηνία και στους γύρω
    νομούς, Καλαμάτα, [χ.ό.], 2000
    49. Κωστόπουλος Τάσος, Η αυτολογοκριμένη μνήμη : τα Τάγματα Ασφαλείας
    και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη, Αθήνα, Φιλίστωρ, c2005
    50. Λιάκος Αντώνης, «Δοκίμιο για μια ποιητική της ιστορίας», στο Τα
    ιστορικά, τόμ. 16, τεύχ. 31, 1999
    51. Λιναρδάτος Σπύρος Ν., 4η Αυγούστου, Αθήνα, Θεμέλιο, c1988
    52. Μαραντζίδης Νίκος, Γιασασίν Μιλλέτ, ζήτω το έθνος : προσφυγιά, Κατοχή
    και Εμφύλιος : εθνοτική ταυτότητα και πολιτική συμπεριφορά στους
    τουρκόφωνους ελληνορθόδοξους του Δυτικού Πόντου, Ηράκλειο,
    Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2001, (Κοινωνία και πολιτική)
    53. Μαργαρίτης Γιώργος, Από την ήττα στην εξέγερση : Ελλάδα : Άνοιξη 1941
    - Φθινόπωρο 1942, Αθήνα, Ο Πολίτης, 1993
    54. Μαργαρίτης Γιώργος, Οι ανεπιθύμητοι συμπατριώτες : στοιχεία για την
    καταστροφή των μειονοτήτων της Ελλάδας : Εβραίοι, Τσάμηδες, Αθήνα,
    Βιβλιόραμα, 2005
    55. Μαρκέτος Σπύρος, Πώς φίλησα τον Μουσολίνι: τα πρώτα βήματα του
    ελληνικού φασισμού, Αθήνα, Βιβλιόραμα, 2006
    56. Μαυρογορδάτος Γιώργος Θ., Εθνικός διχασμός και μαζική οργάνωση : οι
    επίστρατοι του 1916, Αθήνα, Αλεξάνδρεια, 1996
    57. Μούτουλας Παντελής, Πελοπόννησος, 1940-1945 : η περιπέτεια της
    επιβίωσης, του διχασμού και της απελευθέρωσης, Αθήνα, Βιβλιόραμα,
    2004
    58. Μπουρνάζος Στρατής, «Ο αναμορφωτικός λόγος των νικητών στη
    Μακρόνησο : η ένταξη του Εμφυλίου στην προαιώνια ιστορία της φυλής,
    96
    ο «διηθητός ιός του κομμουνισμού και ο ρόλος της «αναμόρφωσης», στο
    Δοκιμές, τεύχ. 6, 1997
    59. Μπρούσαλης Κωνσταντίνος, Η Πελοπόννησος στο πρώτο αντάρτικο,
    1941-1945 : απελευθερωτικός αγώνας και εμφύλια διαμάχη, Αθήνα,
    Επικαιρότητα, 2003

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. 60. Ξιάρχος Σπύρος, Η αλήθεια για το Μελιγαλά, Καλαμάτα, [χ.ό.], 1982
    61. Παναγιωτόπουλος Παναγής, «Η κομμουνιστική μνήμη της ήττας:
    διερευνώντας τις κοινωνικές προϋποθέσεις της μετα-ιστορικής
    δικαίωσης», στο Δοκιμές, τεύχ. 6, 1997
    62. Παπαδημητρίου Δέσποινα, «Το ακροδεξιό κίνημα στην Ελλάδα, 1936-
    1949» στο Hagen Fleischer, Η Ελλάδα, ’36-’49 : από τη δικτατορία στον
    Εμφύλιο : τομές και συνέχειες, Αθήνα, Καστανιώτης, 2003
    63. Παπαδημητρίου Δέσποινα, Από τον λαό των νομιμοφρόνων στο έθνος των
    εθνικοφρόνων, Αθήνα, Σαββάλας, c2006
    64. Παπακωσταντίνου Κωνσταντίνος, Η νεκρή μεραρχία : η ΙΙΙ μεραρχία των
    νεκρών του ΔΣ Πελοποννήσου : οδοιπορικό, τ. 1, Αθήνα, Αλφειός, 1987
    65. Παπαστεριόπουλος Ηλίας, Ο Μωριάς στα όπλα, τ.1, Αθήνα, [χ.ό.], 1965
    66. Πετιμεζάς Ηρακλής, Εθνική αντίσταση και κοινωνική επανάσταση :
    Ζέρβας και ΕΑΜ : ο αγώνας 1941-44 βάσει των αρχείων της αντιστασιακής
    ομάδας Νικήτας, Αθήνα, [χ.ό.], 1991
    67. Ρήγος Άλκης, Η Β΄ ελληνική δημοκρατία, 1924 1935: κοινωνικές
    διαστάσεις της πολιτικής σκηνής, Αθήνα, Θεμέλιο, 1988, (Ιστορική
    βιβλιοθήκη)
    68. Ροτζώκος Νίκος , «Απομνημονεύματα του ’21 ως υλικό ιστοριογραφίας»,
    στο Δοκιμές, τεύχ. 2, 1994
    69. Σιδέρης Νίκος, «Το εμφύλιο πνεύμα: εκφάνσεις του Εμφυλίου στη
    πολιτική ψυχολογία και κουλτούρα» στο Δοκιμές , τεύχ. 6, 1997
    70. Σταυρακάκης Γιάννης, «Αντινομίες του φορμαλισμού», στο Επιστήμη και
    Κοινωνία, τεύχ. 12, 2004
    71. Σχινάς Γιάννης, Η εθνική αντίσταση στη Μεσσηνία, Αθήνα, [χ.ό.], 1984
    72. Τσουδερός Εμμανουήλ, Ιστορικό αρχείο, 1941-1944, Αθήνα, Φυτράκης,
    1990
    73. Τσουκαλάς Κωνσταντίνος, Κράτος, κοινωνία, εργασία στη μεταπολεμική
    Ελλάδα, Αθήνα, Θεμέλιο, c1987
    74. Χατζηιωσήφ Χρήστος (επιμ), Ιστορία της Ελλάδας του 20ου αιώνα : ο
    μεσοπόλεμος, 1921-1940, τ.3, Β2, Αθήνα, Βιβλιόραμα, 2003
    75. Χονδροματίδης Ιάκωβος Περ., Η μαύρη σκιά στην Ελλάδα :
    εθνικοσοσιαλιστικές και φασιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα του
    μεσοπολέμου και της Γερμανικής κατοχής, [Αθήνα], Περισκόπιο, c2001
    (Οι μονογραφίες του περιοδικού «Στρατιωτική Ιστορία»• 5

    Μάλλον εσείς δεν έχετε να μας πείτε απολύτως τίποτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Εγώ που έγραψα την ανάρτηση είχα αποφύγει μέχρι τώρα να εμπλακώ στα σχόλια γιατί νομίζω ότι κατέθεσα με σαφήνεια την άποψη μου.
    Το κάνω τώρα γιατί ομολογώ ότι χάρηκα ειλικρινά το διάλογο που αναπτύχθηκε καθώς και την παράθεση πλήρους και εκτενούς σχετικής βιβλιογραφίας. Από αυτό καταλαβαίνω ότι οι συνδιαλεγόμενοι -έστω και με ακραίες εκφράσεις πολλές φορές- είστε νέοι άνθρωποι και αυτό είναι το θετικό στην υπόθεση!
    Απόλυτα αντικειμενική αλήθεια στην ιστορία, έτσι και αλλιώς -όπως παραδέχονται και οι επιστήμονες της- δεν υπάρχει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Navarino, το γραπτό σου αποτελεί τροφή για σκέψη - γι' άλλη μια φορά σ' ευχαριστώ που τροφοδοτείς τόσες ανησυχίες μας.
    Η Ιστορία, αυτή η περίπλοκη διεργασία, αυτό το καταπληκτικό εργαλείο, έχει να κάνει με τη συνείδηση και την ηθική υπόσταση - προσωπική, συλλογική - του ιστορικού ερευνητή, του φιλοσοφικού μελετητή, αλλά και του απλού ανθρώπου που, θέλοντας και μη, συμμετέχει στην ιστορική πορεία της χώρας του και του υπόλοιπου κόσμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Μιά σύσταση σε μερικούς από τους ανωτέρω σχολιαστές να διαβάσουν το νέο βιβλίο του Ιωάννη Μπουγά από τους Γαργαλιάνους: "ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ 1940-45".

    Καλύπτεικαι αυτά τα γεγονότα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Το διαβάσαμε και αυτό, και φυσικά το λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας άμεσα πλην σαφώς, ότι για τους ταγματασφαλίτες το πρόβλημα ήταν το ΕΑΜ ΕΛΑΣ το ίδιο σκέφτονταν και οι Γερμανοί κατακτητές.
    Πλήρη ταύτιση απόψεων κατακτητών και ταγματασφαλιτών.
    Ένας Πυργιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. H κοινωνία μας, βλέπετε, δεν φαίνεται επαρκώς «ώριμη» και διατεθειμένη να καταδικάσει τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως «εγκληματία πολέμου» για τη στρατηγική τού «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» - αμάχους και μη. Για τον ίδιο λόγο είναι μάλλον απίθανο να δούμε τα Τάγματα Ασφαλείας και τη δράση τους στο «εικονοστάσιο» των εθνικών ηρώων και σε τιμητική θέση στα σχολικά βιβλία. και στην Ιστορία…..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Κυριοι γεια σας. Θελω μια πληροφορια σχετικα με την επετειο της μαχης στη Χωρα.Ποια ημερομηνια θα γινει φετος?

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενημερωνόμαστε για την περιοχή μας

ΤΑ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Αναγνώστες