Τα τελευταία χρόνια με τα exit-poll οι δημοσκόποι και τα κανάλια μετέτρεψαν σε διαδικασία πατ-κιουτ κάτι που παλιά κρατούσε όλη τη νύχτα. Με το κλείσιμο της κάλπης, υψώνουν στις οθόνες μας κάτι χρωματιστά παλούκια: τόσο ο ένας τόσο ο άλλος τόσο οι υπόλοιποι και το μόνο που μένει για μετά είναι οι …αποκλίσεις! Ενώ παλιά, ιδίως στις μέρες του ραδιοφώνου, όλη αυτή η μακρόσυρτη ροή των αποτελεσμάτων συνιστούσε μια ηδονική μυσταγωγία που κράταγε μέχρι το πρωί. Και στα χωριά με τα λιγοστά ραδιόφωνα μαζευόντουσαν οι άνθρωποι κατά ομάδες στα μαγαζιά και στα καφενεία και άκουγαν χωριά νομούς και περιφέρειες. Από κοντά και εμείς οι μαθητές που εκμεταλλευόμασταν την αργία της επομένης. Άλλες εποχές και άλλες καταστάσεις για τις οποίες παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου: «Τα Φορτηγά και Άλλες Ιστορίες»
«…Από το κρεμασμένο μεγάφωνο της Φίλιπς στο «Ζυθοζαχαροπλαστείον Αστόρια» που τα κυριακάτικα απογεύματα έβαζε τις ποδοσφαιρικές αναμεταδόσεις, μεταδίδονταν και τα εκλογικά αποτελέσματα. Το βράδυ των εκλογών το κρεμούσαν έξω από το μαγαζί και από κάτω συνωστιζόταν ένα πλήθος από άντρες που αδημονούσαν, κάπνιζαν αρειμανίως και σήκωναν ψηλά το κεφάλι για να ακούνε καλύτερα. Ανακατεμένοι και εμείς μαζί τους, περιεργαζόμασταν τις αντιδράσεις τους και ακούγαμε τα σχόλια τους. Τα πρώτα «έλαβον» που θυμάμαι είναι από τις εκλογές του ’61. Στην αρχή έλεγε τα μικρά χωριά και όλο γελούσαν οι ΕΡΕτζήδες με τη νίλα της ΕΔΑ. Πιο πολύ τους ξετρέλαινε εκείνο το «είς», η μία ψήφος δηλαδή που τότε ήταν… αρσενικού γένους. Έλεγε π.χ. το μεγάφωνο: …έλαβον ΕΡΕ: εξήκοντα, Ένωσις Κέντρου: είκοσι, ΕΔΑ: είς …και καρ…καρ…τα γέλια από κάτω. Γέλια όμως που κόπαζαν μόλις άρχιζε να λέει τις μεγάλες πόλεις και μετατρέπονταν σε μουγκρητά και γαμωσταυρίδια μόλις έπιανε την Καισαριανή το Βόλο και τον Πειραιά.
Το Νοέμβρη του ’63 και το Φλεβάρη του ’64, με τις δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, είχαμε ζήσει μια άγρια εκλογική περίοδο. Εμείς στην οικογένεια μας ήμασταν με την ΕΡΕ για δυο πολύ σημαντικούς λόγους: ο ένας γιατί είχανε σκοτώσει οι αντάρτες το θείο μου τον Αποστόλη και ο άλλος –και δεν το λέω ειρωνικά- γιατί ο οικογενειακός μας προϋπολογισμός είχε ανάγκη πιστώσεων και δανεικών από εμπόρους-κομματάρχες.
Από τη νύχτα των εκλογών του ’63 θυμάμαι το φωτισμένο καντράν του Telefunken και τα «έλαβον» μέσα στο κοινοτικό κατάστημα του χωριού. Εγώ σκυμμένος πάνω σε ένα μακρύ τραπέζι με ένα πάκο χασαπόχαρτα ένα μολύβι Faber και μια ξύστρα. Να ξύνω και να γράφω να γράφω και να μην τελειώνω, νούμερα! νούμερα! νούμερα! Εκλογικά τμήματα, περιφέρειες, επικράτεια και να δίνω τα χαρτιά δίπλα στον μπαρμπα- Αγγελή τον Πρόεδρο, που με βαθιές ρουφηξιές, φουμάριζε διαρκώς τα «Έθνος Εξαιρετικά». Και ενώ στην αρχή ήταν μαζεμένοι και άλλοι ομοϊδεάτες που στέκονταν όρθιοι και άκουγαν, όσο προχώραγε η νύχτα και διαγραφότανε η ήττα, αραίωνε το ακροατήριο και πύκνωναν οι ρουφηξιές του Προέδρου και το ντουμάνι!
Κάποια στιγμή μείναμε οι δυο μας. Είχαν σιγήσει τώρα και τα καφενεία. Ακουγότανε μόνο το χρατς…χρατς…χρατς…του μολυβιού πάνω στην τραχιά επιφάνεια του χασαπόχαρτου και η φωνή του εκφωνητή που μέσα από το τρεμάμενο μεταξωτό ύφασμα, έβγαινε με εκείνον τον παράξενο τρόπο που ακούγονταν τη νύχτα τα ραδιόφωνα: αυτόν, δηλαδή, που σιγά-σιγά ο ήχος δυνάμωνε και σιγά-σιγά χανότανε!
Κάποτε ακούστηκαν τα κοκόρια και άρχισε να χαράζει το πρώτο φως. Τα μάτια μου βάραιναν, το μολύβι κόντευε να σωθεί και τότε πια δειλά- δειλά ψιθύρισα:
--- Μπαρμπ-Αγγελή Χάσαμε!
Δεν απάντησε αμέσως. Τράβηξε άλλη μια βαθειά ρουφηξιά, κοίταξε πάλι το τελευταίο χαρτί που του είχα δώσει και ξεφυσώντας τον καπνό, μου απάντησε με σιγανή και ήρεμη φωνή:
--- Μη βιάζεσαι, παιδί μου! Εκκρεμούν ακόμη η Λακωνία και η Ροδόπη!»
«…Από το κρεμασμένο μεγάφωνο της Φίλιπς στο «Ζυθοζαχαροπλαστείον Αστόρια» που τα κυριακάτικα απογεύματα έβαζε τις ποδοσφαιρικές αναμεταδόσεις, μεταδίδονταν και τα εκλογικά αποτελέσματα. Το βράδυ των εκλογών το κρεμούσαν έξω από το μαγαζί και από κάτω συνωστιζόταν ένα πλήθος από άντρες που αδημονούσαν, κάπνιζαν αρειμανίως και σήκωναν ψηλά το κεφάλι για να ακούνε καλύτερα. Ανακατεμένοι και εμείς μαζί τους, περιεργαζόμασταν τις αντιδράσεις τους και ακούγαμε τα σχόλια τους. Τα πρώτα «έλαβον» που θυμάμαι είναι από τις εκλογές του ’61. Στην αρχή έλεγε τα μικρά χωριά και όλο γελούσαν οι ΕΡΕτζήδες με τη νίλα της ΕΔΑ. Πιο πολύ τους ξετρέλαινε εκείνο το «είς», η μία ψήφος δηλαδή που τότε ήταν… αρσενικού γένους. Έλεγε π.χ. το μεγάφωνο: …έλαβον ΕΡΕ: εξήκοντα, Ένωσις Κέντρου: είκοσι, ΕΔΑ: είς …και καρ…καρ…τα γέλια από κάτω. Γέλια όμως που κόπαζαν μόλις άρχιζε να λέει τις μεγάλες πόλεις και μετατρέπονταν σε μουγκρητά και γαμωσταυρίδια μόλις έπιανε την Καισαριανή το Βόλο και τον Πειραιά.
Το Νοέμβρη του ’63 και το Φλεβάρη του ’64, με τις δυο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, είχαμε ζήσει μια άγρια εκλογική περίοδο. Εμείς στην οικογένεια μας ήμασταν με την ΕΡΕ για δυο πολύ σημαντικούς λόγους: ο ένας γιατί είχανε σκοτώσει οι αντάρτες το θείο μου τον Αποστόλη και ο άλλος –και δεν το λέω ειρωνικά- γιατί ο οικογενειακός μας προϋπολογισμός είχε ανάγκη πιστώσεων και δανεικών από εμπόρους-κομματάρχες.
Από τη νύχτα των εκλογών του ’63 θυμάμαι το φωτισμένο καντράν του Telefunken και τα «έλαβον» μέσα στο κοινοτικό κατάστημα του χωριού. Εγώ σκυμμένος πάνω σε ένα μακρύ τραπέζι με ένα πάκο χασαπόχαρτα ένα μολύβι Faber και μια ξύστρα. Να ξύνω και να γράφω να γράφω και να μην τελειώνω, νούμερα! νούμερα! νούμερα! Εκλογικά τμήματα, περιφέρειες, επικράτεια και να δίνω τα χαρτιά δίπλα στον μπαρμπα- Αγγελή τον Πρόεδρο, που με βαθιές ρουφηξιές, φουμάριζε διαρκώς τα «Έθνος Εξαιρετικά». Και ενώ στην αρχή ήταν μαζεμένοι και άλλοι ομοϊδεάτες που στέκονταν όρθιοι και άκουγαν, όσο προχώραγε η νύχτα και διαγραφότανε η ήττα, αραίωνε το ακροατήριο και πύκνωναν οι ρουφηξιές του Προέδρου και το ντουμάνι!
Κάποια στιγμή μείναμε οι δυο μας. Είχαν σιγήσει τώρα και τα καφενεία. Ακουγότανε μόνο το χρατς…χρατς…χρατς…του μολυβιού πάνω στην τραχιά επιφάνεια του χασαπόχαρτου και η φωνή του εκφωνητή που μέσα από το τρεμάμενο μεταξωτό ύφασμα, έβγαινε με εκείνον τον παράξενο τρόπο που ακούγονταν τη νύχτα τα ραδιόφωνα: αυτόν, δηλαδή, που σιγά-σιγά ο ήχος δυνάμωνε και σιγά-σιγά χανότανε!
Κάποτε ακούστηκαν τα κοκόρια και άρχισε να χαράζει το πρώτο φως. Τα μάτια μου βάραιναν, το μολύβι κόντευε να σωθεί και τότε πια δειλά- δειλά ψιθύρισα:
--- Μπαρμπ-Αγγελή Χάσαμε!
Δεν απάντησε αμέσως. Τράβηξε άλλη μια βαθειά ρουφηξιά, κοίταξε πάλι το τελευταίο χαρτί που του είχα δώσει και ξεφυσώντας τον καπνό, μου απάντησε με σιγανή και ήρεμη φωνή:
--- Μη βιάζεσαι, παιδί μου! Εκκρεμούν ακόμη η Λακωνία και η Ροδόπη!»
.
.
.jpg)
.jpg)
καταπληκτικό αρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφή