Κατάρα και λύτρωση.

Για να φτάσεις στον παράδεισο πρέπει να πάρεις φόρα από τον πάτο της κόλασης (Ν. Καζαντζάκης) και πράγματι!
Μέσα από την κόλαση των πυρκαγιών βλέπουμε τον άνθρωπο να ανεβαίνει με την ανθρωπιά του στον παράδεισο. Σε έναν παράδεισο, που ως φαίνεται, ξεκινάει και περνάει μόνο μέσα από τον πόνο και την ύπαρξη του συνανθρώπου του, καθώς ο παράδεισος δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο... είναι ο άλλος! που μας απαλλάσσει από την κατάρα της μοναξιάς μας (άλλο η περισυλλογή που ανασυγκροτεί και άλλο η μοναξιά).....
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξεκινάει να ασβεστώνει με τις πράξεις του τη μαυρίλα του κόσμου ακολουθώντας τη θεϊκή του πορεία. 

Μα σαν συνήθεια παλιά  που του είναι, δεν μπορεί να δείξει συγκατάβαση στην αδυναμία του άλλου και ξαφνικά διακόπτει την πορεία του προς τον παράδεισο και επιστρέφει και πάλι στη μαυρίλα του.
Ο ένας βλέπει ΜΟΝΟ καταχραστές, καταπατητές, επίορκους, μαυρόψυχους και υπευθύνους. Ο άλλος ΜΟΝΟ αδιάφορους, κατευθυνόμενους, μικρόψυχους, επιπόλαιους ημιμαθείς και ανεύθυνους, ξεκινώντας έτσι και πάλι την πορεία που απομακρύνει τον άνθρωπο από τον πραγματικά αληθινό του δρόμο. 

Όλοι ξεχνούν και κανένας δεν βλέπει, έστω και λίγο, την προ ολίγου σπουδαία ψυχή.
Το ακόμα χειρότερο όμως είναι, ότι αυτή η μαύρη ζωή ξεκινάει και πάλι να κρατάει μέρες, μήνες, χρόνια και έτσι γίνεται συνήθεια και η συνήθεια, τρόπος ζωής και ο τρόπος ζωής, χαρακτήρας και καθώς έχουμε αυτό το χαρακτήρα αναρωτιόμαστε, με γυρισμένη την πλάτη ο ένας στον άλλο, τι φταίει και αυτός ο τόπος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος ποτέ.

Τ.Δ.Γ.