Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων.

Η οικονομική κρίση ανέδειξε με έναν επιθετικό τρόπο τη διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, που έχει πολλά επίπεδα. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι στο Δημόσιο με ειδικά μισθολόγια, υπάλληλοι ίδιων προσόντων και ίδιων καθηκόντων που αμείβονται διαφορετικά από υπουργείο σε υπουργείο, δεκάδες φορείς και οργανισμοί του Δημοσίου που ο καθείς ανήκει στο δικό του κράτος και οι κατηγορίες και οι στρεβλώσεις κυρίως στο Δημόσιο δεν έχουν τέλος. Η κατάσταση στον ιδιωτικό τομέα, που θα περίμενε κανείς να έχει κάποια ομοιογένεια, έχει και αυτή πολλές ιδιαιτερότητες, που κατά κύριο λόγο οφείλονται στον παρεμβατικό ρόλο του κράτους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κλειστά επαγγέλματα.
Όλες αυτές οι παθογένειες χτίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ υπήρξαν πολλές ευκαιρίες στο παρελθόν για εξομάλυνση -αν όχι εξαφάνιση- των στρεβλώσεων. Αλλά καμία...............
κυβέρνηση δεν ανέλαβε το -κακώς εννοούμενο- πολιτικό κόστος να διορθώσει όλα αυτά τα κακώς κείμενα. Η
πολιτική παρέμενε όμηρος των πελατειακών σχέσεων με ευθύνη και των ίδιων των πολιτών.
Τώρα βέβαια που ήρθε η ώρα του... λογαριασμού, δικαίως όλοι διαμαρτύρονται γιατί δεν είναι πλέον εύκολο να βρεθεί η χρυσή τομή αλλά και γιατί και πάλι δεν ακολουθείται η ορθολογική σκέψη.
Κοινωνικές ομάδες στρέφονται η μία κατά την άλλης. Όλοι θεωρούν τη συντεχνία τους αδικημένη όταν η κυβέρνηση προωθεί κάθετα μέτρα και όχι οριζόντια, ασχέτως αν στο παρελθόν η αντιμετώπιση ορισμένων κατηγοριών ήταν ευνοϊκότερη. Από την άλλη πλευρά κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι τα οριζόντια μέτρα δεν εμπεριέχουν πολλά στοιχεία αδικίας. Η ελληνική κοινωνία από τη δεκαετία του 'Α80 είχε χωριστεί σε προνομιούχους και μη με έναν ασαφή διαχωρισμό. Οι κλασικές ταξικές
διαφορές -πλούσιοι και φτωχοί, κεφάλαιο και εργαζόμενοι- έχουν αλλοιωθεί. Πλέον δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποιος είναι τι. Η εκτεταμένη διαφθορά έχει αλλοιώσει τον ανταγωνισμό, έχει μετατρέψει μισθωτούς σε επιχειρηματίες με φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς και μικρομεσαίους επιχειρηματίες να έχουν γίνει υπάλληλοι στις ίδιες τους τις επιχειρήσεις που αγωνίζονται να επιβιώσουν και να αποφύγουν το λουκέτο. Κάποιος θα πει ότι όλα αυτά είναι γενικότητες. Δυστυχώς όμως, αυτή είναι η εικόνα της σημερινής πραγματικότητας, αν θέλουμε να
βλέπουμε το δάσος και όχι το δένδρο, και αυτή η κατάσταση δεν οδηγεί πλέον πουθενά. Μάλλον οδηγεί στην καταστροφή. Τώρα αν η λύση είναι το μνημόνιο και τα σκληρά μέτρα λιτότητας, κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά. Ωστόσο είναι ίσως η μοναδική επιλογή για να μην υπάρξουν βίαιες ανατροπές. Και στο σημείο αυτό ένα είναι σίγουρο: Πρέπει να μπουν κόκκινες γραμμές. Κόκκινες γραμμές όμως όχι για τη διατήρηση των κακώς εννοούμενων κεκτημένων ή τη διατήρηση των ανισοτήτων, γιατί όπως λέει ο Αριστοτέλης: Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση
μεταχείριση των ανίσων.


Γιώργος Στουραΐτης
gst@express.gr