Η ζούγκλα της ανομίας

Ενα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας, και ίσως το πιο δυσεπίλυτο, είναι η ανομία που κυριαρχεί παντού. Δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη, όπου τα πάντα επιτρέπονται, από το οδήγημα μοτοσικλέτας πάνω στο πεζοδρόμιο, «αν χρειαστεί», έως το σπρώξιμο ή το βρίσιμο ενός αστυνομικού από πολίτες. Αυτά, βέβαια, είναι τα «κερασάκια», τα προφανή συμπτώματα ενός φαινομένου που ξεκίνησε μετά τη δικτατορία, γιγαντώθηκε τη δεκαετία του 1980 και τώρα δύσκολα μαζεύεται. Δεν υπάρχει ....................
σοβαρό κράτος, όπου οι κεντρικές αρχές, τα δικαστήρια και όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες να αποφασίζουν κάτι και αυτό να μην εκτελείται λόγω μιας πολύ μικρής, βίαιης μειοψηφίας. Και, όμως, συμβαίνει με επενδύσεις, με τα κέντρα λαθρομεταναστών, τους ΧΥΤΑ, τα πάντα. Το επιχείρημα που χρησιμοποιείται πάντοτε είναι η ανάγκη «διαλόγου από μηδενική βάση» ή, ακόμη χειρότερα, «μιας συνολικής και όχι αποσπασματικής λύσης του προβλήματος». Ας το πάρουμε χαμπάρι, με αυτά τα μυαλά και αυτήν τη νοοτροπία, όχι επενδυτής δεν πρόκειται να έλθει στην Ελλάδα, όχι το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης δεν πρόκειται να λύσουμε, αλλά θα βυθιστούμε σε μια βίαιη παρακμή και παρατεταμένη αναρχία. Η επικράτηση του, κατά τον Αλέκο Παπαδόπουλο, «ιστορικού λαϊκισμού» στη χώρα μας οδηγεί τώρα σε φασιστικές εξάρσεις βίας, χυδαιότητας και συστηματικής ανομίας, χωρίς ουσιαστικό ιδεολογικό αντίπαλο. Πώς να τα βγάλουν πέρα οι πολιτικοί με το κτήνος του λαϊκισμού, που οι ίδιοι εξέθρεψαν; Θα χρειαστεί πολλή τόλμη, πολλή συζήτηση και πολιτικό ανάστημα απέναντι στην ανομία, που αύριο θα γίνει οχλοκρατία και πλήρης επικράτηση του πεζοδρομίου.
Για να είμαστε, όμως, σαφείς και δίκαιοι. Το κράτος δικαίου απαιτεί επιβολή του νόμου προς όλες τις πλευρές, όλες! Απεχθάνομαι εκείνους που κρύβονται πίσω από τον εξυπνακίστικο παλαιοπασοκισμό του τύπου «έλα μωρέ, άμα τρώνε εκείνοι εκεί πάνω, γιατί να μη φάμε και εμείς;».
Βλέπω, πάντως, ότι κατά βάθος έχουν κάποιο δίκιο. Ασχολούμαστε με τη θεσμική διαφθορά διαφόρων συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά πρέπει, επιτέλους, να ζητήσουμε και ευθύνες από όλες τις κρατικές υπηρεσίες που δεν έκαναν, εδώ και χρόνια, τη δουλειά τους σε σχέση με μεγάλα
σκάνδαλα που σήμερα έρχονται στη δημοσιότητα. Η ανομία βασίλευε στους δρόμους, βασίλευε όμως και σε ένα μεγάλο κομμάτι ενός κρατικοδίαιτου, διεφθαρμένου τμήματος του ιδιωτικού τομέα. Οι εισαγγελείς κάνουν ενίοτε τη δουλειά τους, ειδικά όταν κινούνται αθόρυβα και συστηματικά, όχι με φανφάρες ή προφανείς προθέσεις εντυπωσιασμού. Αργούν όμως απελπιστικά, κάνουν ότι δεν βλέπουν μερικές φορές και, εν πάση περιπτώσει, δεν ανταποκρίνονται στο αίτημα της κοινωνίας για ευνομία. Οι ξένοι, ψυχροί και εκτός τοπικής κοινωνίας, το βλέπουν πολύ πιο καθαρά από εμάς που βράζουμε στο ζουμί μας και το λένε ακόμη πιο ωμά: «Αν δεν καθαρίσετε τους βασικούς πυλώνες διαφθοράς στο Δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα βγείτε ποτέ από αυτήν την κρίση!». Μαζί, λοιπόν, με την επιβολή του νόμου στο πεζοδρόμιο, πρέπει να απαιτήσουμε την επιβολή του νόμου από όλες τις εποπτικές αρχές και τους υπόλοιπους αρμοδίους, που μας χρωστούν απαντήσεις για το πώς έγιναν τόσα λάθος πράγματα στον τομέα τους τα δέκα και κάτι χρόνια. Και κάτι τελευταίο: για να επικρατήσει η ευνομία, πρέπει τους νόμους να σέβονται πρώτα απ’ όλα εκείνοι που ορκίζονται να τους υπηρετούν και να τους εφαρμόζουν. Η κοινωνία είναι υπέρ της αυξημένης αστυνόμευσης και συμμερίζεται απόλυτα τις αγωνίες και τις δυσκολίες των νεαρών αστυνομικών, που και τα «έχουν δει όλα» και παίρνουν κυριολεκτικά τρεις κι εξήντα. Ομως, καμία κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί να χρησιμοποιούνται ανάποδα τα κλομπ ή να ρίχνουν τα ΜΑΤ, εκδικητικά, πέτρες σε διαδηλωτές. Ο νόμος έχει βάρος, κύρος, ισχύ, όταν εφαρμόζεται δίκαια προς όλες τις κατευθύνσεις, τους ισχυρούς και τους ανίσχυρους, και όταν οι εκπρόσωποί του δείχνουν έμπρακτα ότι είναι οι πρώτοι που δεν τον τσαλαπατούν. Αλλιώς, δεν θα μιλάμε πλέον για μια οργανωμένη κοινωνία, αλλά για μια ιδιότυπη, μη ευρωπαϊκή, «ζούγκλα».
 Tου Αλεξη Παπαχελα