Μια μαρτυρία συγχωριανού μας για τα γεγονότα στην Τριφυλία το καλοκαίρι του 1944.

-Καλοκαίρι ήτανε τότε μετά τη μάχη στου Μανούσου το γιοφύρι. Οι Γερμανοί είχανε λυσσάξει από τα πολλά που τους κάνανε οι κομμουνιστές εκεί κάτω και αποφασίσανε να πάρουνε Έλληνες να τους πάνε στα Φιλιατρά για εκτέλεση.
Εμείς δεν ξέραμε τίποτα. Εκείνη την ημέρα ήμουνα στη πλατεία, όταν ξαφνικά βλέπουμε ένα φορτηγό να έρχεται από τη μεριά της Αγορέλιτσας. Δεν ξέραμε τίποτα.
Μερικοί που το είδαν τρέξανε να φύγουν, εγώ δεν έφυγα γιατί δεν ήξερα ότι θα μας πάρουν. Σταμάτησε στην πλατεία μπροστά και από τα τζιπ που ήταν από πίσω κατεβήκανε κάποιοι γερμαναράδες και μας βουτήξανε και μας βάλανε στο φορτηγό. Από δω, από το χωριό, εκείνη τη στιγμή είμαστε δεν είμαστε τρεις-τέσσερις νοματαίοι. Μέσα στο φορτηγό που μπήκαμε ήταν και άλλοι πολλοί Αγορελιτσανοι. Εγώ τα είχα χάσει, δεν ήξερα τι γινότανε. Ρωτάω έναν Αγορελιτσανό γιατί μας πήρανε και μου λέει για αντίποινα. Εκεί μου κοπήκανε τα πόδια.
Αφού ξεκινήσαμε δεν μίλαγε κανένας. Μόλις φτάσαμε στους Γαργαλιάνους, το φορτηγό σταμάτησε. Ακούγαμε φωνές και κάτι πυροβολισμούς. Εδώ, λέω, θα μας καθαρίσουν. Κάτσαμε εκεί κανα δυο ώρες, ίσως και παραπάνω, δεν μιλάγαμε. Από το μυαλό μου πέρναγε η σκέψη πώς να το σκάσω, αλλά πώς να το κάνω αφού γύρω-γύρω ήτανε γεμάτο Γερμανούς. Αυτοκίνητα και φορτηγά πήγαιναν και έρχονταν - φασαρία. Πρέπει να ήμασταν εκεί κάπου κατά το γήπεδο.
Αφού κόντευε να νυχτώσει, φεύγει το φορτηγό το δικό μας. Κατά πού μας πηγαίνανε δεν ήξερα. Ενα παιδί από την Αγορέλιτσα έβαλε τα κλάματα. Οι άλλοι οι συγχωριανοί του του λέγανε -μη φοβάσαι ρε δεν θα γίνει τίποτα. Ξαφνικά σταματάει το φορτηγό. Ακούγαμε φωνές απ' έξω. Κάτι λέγανε μεταξύ τους οι Γερμανοί. Ανοίξανε την πόρτα και μας κατεβάσανε. Εκεί ήτανε χωράφια με ελιές, κατεβήκαμε όλοι και οι γερμαναράδες μας έσπρωχναν να παραμερίσουμε. Εκείνη τη στιγμή λέω: Εδώ είμαστε, εδώ θα μας τελειώσουν. Εκείνοι μας παρατήσανε και σηκωθήκανε και φύγανε. Εμείς από την τρομάρα που είχαμε πάρει, χωρίς να κοιταχτούμε λακίσαμε κατά όπου μπορούσε ο καθένας. Εγώ περπάταγα όλη τη νύχτα. Την άλλη μέρα το πρωί είχα βγει κάπου ανάμεσα στη Βάλτα και στα Φιλιατρά, όλη τη νύχτα πού γύρναγα;.. ένας Θεός ξέρει. Πήγα στη Βάλτα και από κει κίνησα για το χωριό. Μόλις έφτασα στο σπίτι ήτανε γυναίκες και παρηγοράγανε τη Μαρία, γιατί νομίζανε ότι μας είχανε καθαρίσει οι Γερμανοί.
Μετά από μέρες είπανε ότι μας είχε σώσει ο Αγιο-Χαράλαμπος.

Η μαρτυρία αυτή είναι του μπάρμπα Τάση του Πολυχρονόπουλου το καλοκαίρι του 1996

Τάκης Δ. Γλιάτας