Ξεφτίλισαν τις τιμές στο ελαιόλαδο και η ευθύνη είναι δική μας.

Η υποκρισία στο μεγαλείο της. Αυτός μπορεί να είναι ο τίτλος ενός άρθρου που θα παρουσιάζει το εμπόριο ελαιολάδου την φετινή ελαιοκομική περίοδο. Γιατί αν και η τιμή του ξεκίνησε στα 2,70 ευρώ το κιλό, σε μεμονωμένα ελαιοτριβεία, μολονότι  τα περισσότερα ξεκίνησαν με 2,50,  σε δύο μόλις εβδομάδες έπεσε στα 2,30. Το υποκριτικό της υπόθεσης είναι οτι οι πάντες ( Μ.Μ.Ε., συνεταιριστικές οργανώσεις και άλλοι υπεύθυνοι ) διατείνονταν ότι το ελαιόλαδο έχει ανοδικές τάσεις και μάλιστα θα ξεπεράσει τα 3,00 ευρώ. Όλο αυτό το διάστημα ο πόλεμος καλά κρατούσε και κανένας δεν το έλεγε ανοιχτά. Οι μεν έκαναν αγώνα να το κρατήσουν ψηλά, οι δε έμποροι κρατούσαν την αγορά δεμένη χειροπόδαρα, και όπως απεδείχθη, είχαν τον πλήρη έλεγχο του ελαιολάδου.

Εν συντομία αυτά γίνονται όταν κάνουμε τους ελαιοτριβείς εμπόρους.

 Οι παραγωγοί από την εμπειρία τους τα τελευταία χρόνια ξέρουν.................

πολύ καλά ότι το ελαιόλαδο ξεκινάει με μια τιμή α΄ και σε λίγες ημέρες κατρακυλά στα τάρταρα. Έτσι αναγκάζονται να το πουλήσουν για να πιάσει μια καλή τιμή. Υπάρχουν άλλοι που έχουν οικονομική ανάγκη και το δίνουν όσο όσο για να καλύψουν άμεσες ανάγκες τους, και κάποιοι μεγαλο-παραγωγοί που έχουν τον δικό τους ελαιοτριβέα, που τους δίνει ένα ταλιράκι παραπάνω το κιλό, και σου λένε: Τι με νοιάζει εμένα για τους άλλους, εγώ κονομάω καλύτερα από αυτούς. Δεν καταλαβαίνουν όμως οτι αυτές οι τακτικές έφεραν και αυτούς και όλους τους άλλους σε τόσο χαμηλές τιμές.

Βγάζεις μόνο ένα ταλιράκι γιατί αν είχες μυαλό θα έβγαζες ένα ευρουλάκι μαζί με όλους τους άλλους.  

Οι πάντες είναι φακελωμένοι μέσω των ελαιοτριβέων και οι έμποροι ξέρουν πόσο λάδι θα πουληθεί και πόσο θα μείνει για το καλοκαίρι. Έτσι δεν έχουν κανένα πρόβλημα και δεν ιδρώνει το αυτί τους από κανένα δημοσίευμα που θα τους πιέσει να ανεβάσουν την τιμή. Το να αγοράσουν οι παραγωγοί δεξαμενές για να αποθηκεύουν το λάδι τους στο σπίτι είναι δύσκολο, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που έχουν αυξηθεί οι ποσότητες του κάθε παραγωγού. Η λύση πρέπει να είναι ομαδική και να τηρείται με ευλάβεια μέσα σε ένα αυστηρό πλαίσιο όχι ατιμωρησίας αλλά νομιμότητας και σεβασμού του ενός παραγωγού προς τον άλλο. Πολλοί θα ισχυριστούν ότι οι παραγωγοί έχουν κακή εμπειρία από ομαδικές προσπάθειες όπως αυτές των συνεταιρισμών που έπεφτε το κλέψιμο της αρκούδας, κατά το κοινώς λεγόμενο, γι αυτό και οι ομαδικές προσπάθειες, όπως και να βαφτιστούν είναι αποτυχημένες εν τη γενέσει τους. Εν μέρει συμφωνούμε με αυτή την άποψη, όμως δεν υπάρχει άλλη λύση. Έτσι δεν έχουμε άλλο δρόμο να ακολουθήσουμε, η νέα μας προσπάθεια είναι μονόδρομος και ας μην ξεχνάμε τα λόγια του Αϊνστάιν που έλεγε: Ο κόσμος είναι επικίνδυνος όχι εξ αιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξ αιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για το κακό που έγινε με τους συνεταιρισμούς. Ας μην το αφήσουμε να συμβεί ξανά.

Η νέα ΚΑΠ δεν θα δώσει άλλα περιθώρια στους παραγωγούς για παιχνίδια. Θα μας ρίξει να κολυμπήσουμε σε πολύ βαθιά νερά, και αν δεν ξέρουμε να συνεργαζόμαστε τότε θα καθόμαστε στις πλατείες των χωριών μας και θα κλαιγόμαστε.  Ή θα φερθούμε υπεύθυνα ή θα γίνουμε υποχείριο των οργανωμένων συμφερόντων. Ή θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Ευρωπαίων συναδέλφων μας ή θα ξεπέσουμε να καλλιεργούμε τη γη μας σαν ζητιάνοι.

Κυρίως όμως ή θα δουλέψουμε με μεράκι και αγάπη τη γη μας ή θα καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που γίναμε αγρότες.