Παναγιώτης Κολοκοτρώνης: καρπός του έρωτα του Γέρου του Μοριά και της “Μοναχής” Μαργαρίτας

 Μερικές φορές είμαστε πολύ αυστηροί στην κριτική μας απέναντι σε ανθρώπους που παρεκκλίνουν από τα συνηθισμένα. Στα χωριά μάλιστα τους΄΄σταυρώνουμε΄΄ για μήνες ή και χρόνια γι αυτό το λάθος; τους και γελάμε ή ακόμα χειρότερα τους περιθωριοποιούμε με απρόβλεπτα αποτελέσματα για αυτούς. Ξεχνάμε όμως ή δεν γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος δείχνει ότι είναι ο πιο ισχυρός απ όλα τα ζώα στη φύση αλλά πολύ αδύναμος απέναντι στον εαυτό του.
Αν ψάξουμε την ιστορία θα δούμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων που η ζωή τους αγγίζει τα όρια του μύθου, η προσωπική τους ζωή όμως έχει τόσο αδύναμες στιγμές που δεν ξεχωρίζουν σε τίποτα από τους απλούς θνητούς.
Ενα παράδειγμα ο Παναγιωτάκης γιος του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της Μαργαρίτας, θυγατέρας Αγγελή Βελισσάρη, που γεννήθηκε το 1836 πιθανότατα στην Αθήνα.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα, συζώντας με την Μαργαρίτα, πρώην μοναχή, η οποία τον φρόντιζε κατά την φυλάκισή του στην Ύδρα. Η γνωριμία αυτή κατέληξε σε έρωτα. Από αυτόν τον έρωτα απέχτησε ο Γέρος του Μοριά έναν ακόμη γιό, τον Παναγιώτη, στον οποίο έδωσε το όνομα του πρωτότοκου παιδιού του, του Πάνου, που σκοτώθηκε το 1824 στο δεύτερο εμφύλιο πόλεμο.
Τον Παναγιώτη, ο πατέρας του, αναγνώρισε επίσημα νόμιμο παιδί του με τη διαθήκη του στις 3 Μαΐου 1841.

Ζητώ από τον Θεόν συγχώρησιν και από εχθρούς και από φίλους και από συγγενείς. Αποφασίζω και αφίνω κληρο­νόμους τα παιδιά μου τον Γενναίον και Κωνσταντίνον και Παναγιωτάκην και να λάβουν από όσην περιουσίαν και αν έχω κινητά και ακίνητα ..............

να γίνη εις τρία μερίδια, να λάβη εν μερίδιον ο Γενναίος, ένα μερίδιον ο Κωνσταντής και ένα μερίδιον να ήνε δι’ εμέ τον πατέρα τους αλλά όσον ζω εγώ όλη η περιουσία μου να ήνε εδική μου και όντας πεθάνω εγώ τότε να γίνη η μοιρασιά καθώς λέγω επάνω και αφ’ ου πεθάνω το ιδικόν μου μερίδιον να λάβη δύο μερίδια ο Γενναίος και ένα μερίδιον ο υιός μου Παναγιωτάκης, τον οποίον απέκτησα με την Μαργαρίταν θυγατέρα του Αγγελή Βελισσάρη από τα Χαλικιάνικα, τον οποίον Πα­ναγιωτάκην να έχουν τα παιδιά μου ο Γενναίος και Κωνσταντίνος μέσα εις το σπίτι μας, να τον αναθρέψουν και να τον σπουδάσουν, ώστε να γενή είκοσι χρο­νών και τον οποίον Παναγιωτάκην τον κηρύττω και αναγνωρίζω ως υιόν μου και ως τοιούτον να τον γνωρίζουν και τα άλλα μου παιδιά και αφού γενή είκοσι χρονών τότε να λάβη το μερίδιόν του καθώς λέγω και ας ζήση με την μάνα του, ή όπως στοχασθή αυτός μόνος του, και αν πεθάνη ο Παναγιωτάκης, τότε το με­ρίδιον του, δηλαδή την κληρονομίαν όπου του δίδω, να την λάβουν τα παιδιά μου ο Γενναίος και Κωνσταντίνος και της μητρός του να έχουν να τής δίδουν πέ­ντε χιλιάδες δραχμαίς δια τα γερατειά της και εν όσω ζη ο Παναγιωτάκης και γενή είκοσι χρόνων καθώς είπα να ήνε και η μάνα του μαζή εις το σπίτι μας και να συζή και τρέφεται με το παιδί της και η περιουσία μου, όση είνε και ορίζω κατ’ ευθείαν εις το όνομα μου και εις το όνομα του Γενναίου ακίνητα κτήματα, αυτοκίνητα, κινητά ήγουν τζεβαϊρικά ασημικά, άρματα σκεύη και έπιπλα του σπητιού να μοιρασθούν όλα κατά τον ανωτέρω τρόπον
Στα ανέκδοτα απομνημονεύματά του ο Δημήτριος Δημητρακάκης αναφέρει:
 Εν έτος προ του θανάτου του περιήλθε τα πλείστα των μερών της Πελοποννήσου, και ιδίως την πατρίδα του Καρύταιταν, εις τα οποία έζησε και επολιτεύθη. Εκάλεσε πάντας μεθ’ ών είχεν έλθει εις ρήξιν ή άλλην ενόχλησιν ίνα λύσωσι τα μεταξύ των δια της χριστιανικής αλληλοσυγχωρήσεως. Έφερε δε μαζί του επί των οπισθίων του ίππου, εφ’ ού ίππευεν , προσδεδεμένον με την ζώνην εκ του σωματός του τον τελευταίον υιόν του Πάνον, παιδίον όντα, ίνα τον συστήση εις τον τόπον, εις τους φίλους του, ως γνήσιον υιόν του.
Ο Παναγιώτης ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και διατέλεσε, όντας αντισυνταγματάρχης (ΠΒ), Διοικητής της σχολής Ευελπίδων κατά την περίοδο 1881-1885, οπότε και την αναδιοργάνωσε. Τότε ετέθησαν οι βάσεις για την συγκρότηση ισχυρού στρατού. Για πρώτη φορά καθιερώθηκε η υποχρεωτική θητεία, λειτούργησαν σχολεία ανώτερων και κατώτερων στελεχών και εστάλησαν αξιωματικοί στην Ευρώπη.
Πηγές
Δημήτρης Φωτιάδης, «Κολοκοτρώνης», εκδόσεις Δωρικός, έκδοση ένατη, Αθήνα, 1986.
Τάκης Χ. Κανδηλώρος, «Η διαθήκη του Κολοκοτρώνη», Αρκαδική Επετηρίς 2, 1906.
Δημήτρης Δημητρόπουλος, «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», Τα Νέα, Αθήνα, 2009.
πηγή: argolikivivliothiki.gr