Ποιοτικά ελαιόλαδα και διεθνής πραγματικότητα

Αμέτρητες φορές φιλάρεσκα πολιτικοί αλλά και παραγωγοί μιλούν για το "καλύτερο λάδι" στον κόσμο όταν θέλουν να αναφέρονται στο μεσσηνιακό. Οι περισσότεροι όμως ξεχνούν ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή κατά την οποία οι Αθηναίοι (μέτοικοι και γκάγκαροι) ζητούσαν να τους φέρουν ένα τενεκέ φημισμένο λάδι από την Καλαμάτα. Και γιατί πλέον η παραγωγή ελαιολάδου αναπτύσσεται με μεγάλες ταχύτητες, και γιατί όλοι παίρνουν ουσιαστικά μέτρα βελτίωσης της ποιότητας και γιατί το μεγάλο πρόβλημα πλέον είναι η επιβεβαίωση των ισχυρισμών μέσα από τη συμμετοχή σε διεθνείς διαγωνισμούς..........

Τα τελευταία χρόνια οι διαγωνισμοί έχουν πληθύνει και έρχονται να αποδείξουν ότι το ελληνικό ελαιόλαδο δεν είναι… ασυναγώνιστο. Οταν βεβαίως αυτοί που τυποποιούν και εμπορεύονται το προϊόν, έχουν και τη δυνατότητα αλλά και την πολιτική προώθησης μέσα από τέτοιου είδους συμμετοχές. Μπορεί οι διαγωνισμοί να μην είναι ενδεχομένως πέρα από οποιεσδήποτε σκοπιμότητες, όμως ορισμένα πράγματα είναι απολύτως ενδεικτικά του διεθνούς περιβάλλοντος, του σκληρού ανταγωνισμού, της προόδου την οποία κάνουν χώρες που δεν μπορούμε να φανταστούμε αλλά και των τιμών του ελαιολάδου σε ειδικές αγορές.

Από την ιστοσελίδα Agrotypos αλιεύσαμε πριν λίγες ημέρες την είδηση: «Κάθε Απρίλιο στη Νέα Υόρκη, πραγματοποιείται ένας διεθνής διαγωνισμός από μια ομάδα εμπειρογνωμόνων, που δοκιμάζει περισσότερα από 700 έξτρα παρθένα ελαιόλαδα από κάθε γωνιά του πλανήτη για να βραβεύσει τα καλύτερα στον κόσμο. Ο "Διεθνής Διαγωνισμός Ελαιολάδου της Νέας Υόρκης", αποτελεί ένα σημαντικό παγκόσμιο ετήσιο διαγωνισμό ελαιολάδου. Τα βραβεία ανήκουν στις κατηγορίες: "Best of Class", χρυσό και ασημένιο. Το 2013 από την Ελλάδα διαγωνίστηκαν συνολικά 16 έξτρα παρθένα ελαιόλαδα. Από αυτά 2 πήραν χρυσά βραβεία και 12 ασημένια (σ. σ. μεταξύ αυτών και το ελαιόλαδο Mani της εταιρείας Μπλάουελ). Τα χρυσά βραβεία κέρδισαν τα έξτρα παρθένα ελαιόλαδα των εταιρειών Olea Groves και AiQ. "Τα ελαιόλαδα, που κερδίζουν βραβεία σε τέτοιους διαγωνισμούς, αποκτούν διεθνή αναγνώριση και γίνονται περιζήτητα από τους ξένους σεφ και καταναλωτές", ανέφεραν στον ΑγροΤύπο οι εκπρόσωποι των δύο ελληνικών εταιρειών. Στις 18 Απριλίου του 2013, σε ειδική εκδήλωση ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του φετινού διαγωνισμού. Ελαβαν μέρος συνολικά 702 έξτρα παρθένα ελαιόλαδα, από 22 χώρες. Οι χώρες που πήραν τις περισσότερες διακρίσεις ήταν η Ιταλία με 83 βραβεία, η Ισπανία με 51 βραβεία και οι ΗΠΑ με 36 βραβεία. Συγκεκριμένα η Ιταλία κέρδισε 8 βραβεία "Best of Class" και 51 χρυσά. Δεύτερη σε βραβεύσεις ήρθε η Ισπανία με 3 "Best of Class" και 27 χρυσά. Στην Αυστραλία απονεμήθηκαν 3 "Best of Class" και 3 χρυσά ενώ Περού, Νέα Ζηλανδία και Νότια Αφρική κέρδισαν από 1 "Best of Class". Στη συνέχεια ακολούθησαν οι ΗΠΑ που έλαβαν συνολικά 21 χρυσά βραβεία, η Πορτογαλία με 16 και η Κροατία με 8, ενώ Γαλλία, και Ουρουγουάη κέρδισαν η καθεμία από 3 χρυσά, ενώ 2 η Ελλάδα. Από 1 χρυσό κέρδισαν η Χιλή, το Ισραήλ, η Ιαπωνία, το Μαρόκο, το Περού, η Σλοβενία, η Τυνησία και η Τουρκία».

Το ρεπορτάζ της ιστοσελίδας έχει και πληροφορίες για τα ελληνικά ελαιόλαδα που πήραν χρυσό. Το ελαιόλαδο Olea Juice είναι έξτρα παρθένο με οξύτητα 0,26, προέρχεται από 2.000 ελαιόδενδρα που διαθέτει η εταιρεία στην Πελοπόννησο (ποικιλίες μανάκι και κορωνέικη) και παράγει 4.000 φιάλες αριθμημένες με το χέρι. Το προϊόν θεωρείται gourmet, πωλείται σε ειδική συσκευασία που το διατηρεί σε σταθερή θερμοκρασία και πωλείται στα σούπερ μάρκετ των Ηνωμένων Πολιτειών προς 60 δολάρια το μισό λίτρο.

Το ελαιόλαδο AiQ 0,5 προέρχεται από κορωνέικη, είναι χαμηλής οξύτητας και προέρχεται από ελιές που καλλιεργούνται στην περιοχή της Σπάρτης. Ανήκει στην κατηγορία των gourmet και delicatessen προϊόντων και απευθύνεται σε καταναλωτές με υψηλά εισοδήματα. Η τιμή λιανικής στο ράφι θα κυμαίνεται γύρω στα 15 ευρώ για τη συσκευασία του μισού λίτρου. Μπορεί όμως σε πλούσιες αγορές να φτάσει ακόμη και στα 25 – 30 ευρώ.

Οι πληροφορίες είναι αποκαλυπτικές για την παγκόσμια εικόνα των ελαιόλαδων υψηλής ποιότητας και η ελληνική υστέρηση είναι οφθαλμοφανής ακόμη και σε σχέση με χώρες οι οποίες δεν έχουν καμία παράδοση στην παραγωγή ελαιολάδου και μάλιστα σε ορισμένες από αυτές η καλλιέργεια δεν μετράει και πολλά χρόνια. Πρόκειται για μια μόνο πλευρά μιας πολύ σύνθετης υπόθεσης όπως είναι αυτή της παραγωγής, τυποποίησης και προώθησης του ελαιολάδου στις αγορές. Χωρίς εθνικό σχέδιο και επιχειρηματικές πρωτοβουλίες από συνεταιρισμούς, ομάδες παραγωγών και ιδιώτες, δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ!

Του Ηλία Μπιτσάνη απο την Ελευθερία

ΤΔιαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheriaonline.gr/stiles-sxolia/kalimera-perifereia/item/25531-poiotiko-elaiolado-kalamata