Το δικό μας Μνημόνιο, μπας και δει αχτίδα φωτός αυτός ο ευλογημένος από τον Θεό και καταραμένος από εμάς τους ίδιους τόπος.

Ζούμε την εξαΰλωση του πολιτικού μας συστήματος όπως το μάθαμε –και το ενισχύσαμε με την ψήφο μας– τα τελευταία 30 χρόνια. Η Ελλάδα έπρεπε να αλλάξει γιατί είχε κτισθεί πάνω σε σαθρά δοκάρια. Μην πιστεύετε όποιον επιμένει ότι «μια χαρά ήμασταν» γιατί ξέρετε και ξέρουμε όλοι καλά πως πρόκειται για ψέμα. Θα μπορούσε αυτή η χώρα να έχει αλλάξει και να έχει πάει μπροστά με πιο ομαλό τρόπο. Αν το παλαιό ΠΑΣΟΚ δεν εναλλασσόταν με τη λαϊκοσυνδικαλιστική πτέρυγα της Ν.Δ. με τη μόνιμη συνοδεία της Αριστεράς στον πόλεμο εναντίον οιασδήποτε μεταρρύθμισης, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ σήμερα.
Το πολιτικό σύστημα αυτήν τη στιγμή βρίσκεται σε παραζάλη...............................
και διαδικασία αποσύνθεσης. Το καλό είναι πως τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι σαφές ότι ένα σημαντικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ αλλά και, κυρίως, η Ν.Δ. βρίσκονται εκεί που αρμόζει σε αστικά κόμματα ευθύνης. Η ανάγκη κατέστησε υποχρεωτική την απαγκίστρωσή τους από κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, ακραίους οπαδούς μιας μη δυτικής Ελλάδας και υπέρμαχους του παρανοϊκού εξτρεμισμού. Ετσι θα έπρεπε να είναι τα πράγματα σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Σε αυτήν την εξίσωση πρέπει να προσθέσουμε τον κ. Κουβέλη, την κ. Μπακογιάννη, τον κ. Βορίδη και ενδεχομένως άλλους. Μπορεί, και ίσως πρέπει, να αφεθεί το ΠΑΣΟΚ ως «όχημα» να πάει στο άρθρο 99, από οικονομικής και πολιτικής απόψεως, αν δεν μπορέσει να αλλάξει πραγματικά. Αν δεν το κάνει, άλλωστε, θα συρρικνωθεί, και τον χώρο του θα καταλάβει κάποια ώρα ένα νέο πολιτικό σχήμα που θα εκφράσει τα δυναμικά κεντρώα στρώματα της απελπισμένης μεσαίας τάξης. Το ΠΑΣΟΚ γεννήθηκε και γαλουχήθηκε ως κρατικοδίαιτο μόρφωμα, αλλά τώρα που το κράτος βρίσκεται σε αναγκαστική δίαιτα δεν έχει να ταΐσει και κανέναν.

Πρέπει όμως να τα βρουν οι σοβαρές αστικές δυνάμεις άμεσα, με βάση μιαν ατζέντα αναγέννησης του τόπου. Δεν φτάνει να περάσουμε τον κάβο της χρεοκοπίας σήμερα ή την Τετάρτη, γιατί θα ξαναβρεθούμε στο ίδιο ή χειρότερο χάλι πολύ γρήγορα. Κύριε Σαμαρά, κύριε Βενιζέλο, όλοι σας καθίστε σε ένα τραπέζι και υπογράψτε το δικό μας ελληνικό Μνημόνιο για τη σωτηρία της πατρίδας μας. Το κάνατε με τον νόμο για τα πανεπιστήμια. Κάντε το σε κάθε κρίσιμο τομέα: μειώστε τον αριθμό των βουλευτών, καθιερώστε μόνιμους υφυπουργούς κοινής αποδοχής σε 4-5 καίριους τομείς, ισοπεδώστε με κοινή σας απόφαση τα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα, αναθέστε σε ανθρώπους καταξιωμένους της πιάτσας τα μεγάλα, όπως την ανασυγκρότηση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών. Συνεργαστείτε, όμως, μην κάνετε πάλι τα λάθη που μας έφεραν εδώ, μην κατεβαίνετε στους δρόμους για να πολεμήσετε για συντεχνίες και συμφέροντα ολίγων. Δεν έχετε άλλο δρόμο. Αν δεν το κάνετε τώρα, αν δεν αρχίσετε πριν ακόμη από τις επόμενες εκλογές να δουλεύετε σαν μια ομάδα εθνικής σωτηρίας θα σας σαρώσει και εσάς η κρίση που βιώνει ο τόπος. Κανείς δεν θέλει να σας κλέψει το προνόμιο να είναι ο ένας ή ο άλλος πρωθυπουργός. Στο κάτω κάτω για παράφρονα ή άνθρωπο που αγνοεί τους κινδύνους ψάχνουμε να αναλάβει κρίσιμες θέσεις σε μια χώρα σαν τη δική μας. Βρείτε τα, πείστε τους έξω ότι είστε σοβαροί και ότι εννοείτε όσα λέτε, εμπνεύστε μας. Αν δεν το κάνετε, το όποιο αστικό καθεστώς θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος και η Ιστορία θα σας καταγράψει σαν μικρές ή μαύρες υποσημειώσεις. Κλείστε για λίγο τα αυτιά σας, ξεχάστε για ελάχιστους μήνες τις δημοσκοπήσεις. Ποιος ξέρει, μπορεί από μια τέτοια ειλικρινή και εθνική προσπάθεια να συγκινηθούμε και εμείς και να αγνοήσουμε για λίγο την τρέλα της μάχης της τηλεθέασης και των κυκλοφοριών, μπας και δει αχτίδα φωτός αυτός ο ευλογημένος από τον Θεό και καταραμένος από εμάς τους ίδιους τόπος.

 Tου Αλεξη Παπαχελα