Ένας δρόμος που δίχασε το χωριό.

Ήταν καλοκαίρι του 1970, παραμονές της εορτής της Αγίας Παρασκευής. Όλο το χωριό ετοιμαζόταν για το πανηγύρι. Οι νοικοκυρές ασβέστωναν τις αυλές και ανάπιαναν τα προζύμια τους για να ζυμώσουν. Οι νοικοκυραίοι έσφαζαν ότι αμνοερίφιο είχαν κανονίσει για το πανηγύρι του χωριού. Ο παπάς και ο πρόεδρος μαζί με μερικούς χωριανούς καθάριζαν τον μικρό και στενό δρόμο που οδηγούσε στο ξωκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, αυτόν που περνούσε από την Ξερόβρυση και οδηγούσε στο Ναό της Παναγίας, για να είναι έτοιμος όταν θα περάσει η εικόνα με τους πανηγυργιώτες (βλέπετε τότε ο εθελοντισμός ήταν κάτι αυτονόητο). 
-Ρε παπά θα μας φάνε τα φίδια εδώ μέσα, πρέπει να φέρουμε.............................
μπουλντόζα να μεγαλώσει τούτο το σοκάκι -έλεγαν μερικοί απευθυνόμενοι στον παπά - Ό παπά Θόδωρος λιγομίλητος άνθρωπος δεν απαντούσε, ίσως για να μην ρίξει λάδι στη φωτιά σε μια συζήτηση που εδώ και πολλά χρόνια κάθε χρόνο τέτοιες μέρες απασχολούσε όλο το χωριό. Πρόεδρος ήταν ο Μήτσος ο Αργυρόπουλος, -ο Αργύρης που λέμε- Αυτός είχε άλλη γνώμη και την έλεγε,  τότε ήταν που άναβαν τα αίματα.
    -Τι να ανοίξουμε ρε τούτη τη γούβα εδώ μέσα; Και λεωφόρο να τον κάνουμε πάλι γούβα θα είναι. Πρέπει να ανοιχτεί νέος δρόμος που να βγαίνει κατευθείαν στη δημοσιά και όχι να περνάμε από τις χαμοκελες της ξεροβρυσης.
Εκεί ήταν που γινόταν ο χαμός, άλλοι έλεγαν το ένα άλλοι το άλλο. Κάθε τι το καινούριο ξενίζει.
    Τις επόμενες μέρες η συζήτηση αυτή μεταφέρθηκε στην πλατεία και όλοι είχαν άποψη. Άλλοι έλεγαν να γίνει διαπλάτυνση του δρόμου και άλλοι να ανοιχτεί καινούριος δρόμος.
Τρεις μέρες πριν την πανήγυρη βρίσκει ο πρόεδρος τον Γιώργο τον Ρομάντζο και αποφασίζουν οι δυο τους.
    -Θα ανοίξουμε τον δρόμο και δεν θέλουμε κανέναν.... -Γιώργο θέλω από σένα να φέρεις αλυσοπρίονο και το τρακτέρ και να πηγαίνεις μπροστά να κόβεις τις ελιές. Εγώ έχω συνεννοηθεί με τον μπολντοζερη και θα ανοίγουμε το δρόμο και θα ξακρίζουμε τις κουτσούρες. 

Ο μεν Πρόεδρος την περίοδο αυτή είχε  αξιόλογη ισχύ και έπρεπε να την αξιοποιήσει ο δέ Γιώργος από τα ξύλα που θα έκοβε θα είχε το ανάλογο και νόμιμο κέρδος, από την άλλη όμως, είχε και το πάθος της διάνοιξης δρόμων.

    Έτσι και έγινε.
    Ο χαμός που έγινε μόλις πήραν χαμπάρι ότι ανοίγει νέος δρόμος έχει μείνει παροιμιώδης και στον πρόεδρο έμεινε το παρανόμι: Μπραΐμης Οι αντιδράσεις ήταν λίγες αλλά έντονες ιδίως από αυτούς που είχαν χωράφια στο πέρασμα του νέου δρόμου. Ήδη όμως ο δρόμος είχε φτάσει στο τέλος του και όσοι τον έβλεπαν από την μεριά του χωριού προς το εξωκλήσι καταλάβαιναν ότι έτσι έπρεπε να γίνει.
Σήμερα είναι ο πιο όμορφος δρόμος του χωριού που οδηγεί στο πιο όμορφο μέρος του. Οι πικροδάφνες ανθισμένες όλο το καλοκαίρι προσκαλούν τους πάντες να κάνουν μια περαντζάδα τα ζεστά καλοκαιρινά απογεύματα προς την Αγία Παρασκευή. Μιά βόλτα πραγματική απόλαυση.
Το έργο αυτό το χρωστάμε σε δύο μόνο ανθρώπους που χάρις την αποφασιστικότητά τους έφτιαξαν σε μια νύκτα ένα από τα ομορφότερα έργα που στολίζουν το χωριό μας.

Τάκης Δ. Γλιάτας