Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μετάλειο!!!

10 μέτρα πριν τερματίσει ο πρώτος αθλητής, ο Κενυάτης Αμπέλ Μουτάι στον αγώνα ανωμάλου δρόμου στη Μπούρλάντα της Ισπανίας, σταματάει, νομίζοντας πως είχε ήδη περάσει τη γραμμή του τερματισμού. Οι φωνές του κοινού να συνεχίσει δεν τον βοηθούν καθώς δεν καταλαβαίνει ισπανικά. Ο δρομέας που ακολουθεί λίγα μέτρα πιο πίσω, ο .................
Ισπανός Ιβάν Φερνάντεζ Ανάγια, έρχεται με φόρα κι όλα δείχνουν ότι θα είναι αυτός ο τέλικός νικητής. Όμως ο Ισπανός κόβει ταχύτητα και δείχνει τον δρόμο στον Κενυάτη αφήνοντας τον ουσιαστικά να κερδίσει.
  Ο Ιβάν Φερντάντεζ Ανάγια δεν είναι εν τω μεταξύ κάποιος τυχαίος δρομέας. Αποτελεί μία σημαντική ελπίδα για τους Ισπανούς στα αγωνίσματα των αποστάσων και του ανωμάλου δρόμου με επιδόσεις 1:03:51 στον ημιμαραθώνιο, 29:29 στα 10.000 μ. κα 13:40 στα 5.000 μ. Προπονείται στην πόλη Βιτόρια και μάλιστα στο πάρκο "Πράδο" που φιλοξένησε και τον συγκεκριμένο αγώνα κάτω από τις οδηγίες του παλιιού σπουδαίου μαραθωνοδρόμου Μάρτιν Φιζ.
Ο 25χρονος Ισπανός μετά τον αγώνα δήλωσε πως μιας και δεν άξιζε τη νίκη θεωρούσε αδιανόητο να κερδίσει τον αντίπαλο του δρομέα κι έτσι έκανε αυτό που έκανε. Μία κίνηση που σίγουρα θα θυμούνται για πάντα όσοι ήταν παρόντες στον αγώνα και που αποτελεί "σημαία" για το ευ αγωνίζεσθαι.

Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος;Στην πράξη, δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Από τη στιγμή που είναι ένας αγώνας και που οι "επαγγελματίες" δρομείς συναγωνίζονται για το ποιος θα περάσει πρώτος τη γραμμή του τερματισμού αποκομίζοντας τα όποια οφέλη κάθε φορά (χρήματα, πόντους σε αγώνες με σύστημα ranking, καταξίωση ή προκρίσεις) κανείς δεν μπορεί να τους υποχρεώσει να προβούν σε παρόμοιες κινήσεις.
Είναι όμως αυτό που έχει ο καθένας μέσα του, ο τρόπος που αισθάνεται τον αγώνα, και οι "τύψεις" του μετά από αυτόν ή ακόμα και η άδεια αίσθηση μίας νίκης που ξέρεις καλά πώς πραγματικά δεν άξιζες. Και δεν είναι θέμα πρώτου ή τελευταίου. Θα μπόρούσε ο οποισδήποτε δρομέας, ακόμα κι αν πάλευε για την τελευταία και την προτελευταία θέση να έκανε το ίδιο. Δεν έχει να κάνει με τα λεφτά, τη διάκριση ή τη θέση. Μικρές και ταυτόχρονα μεγάλες και ανθρώπινες κινήσεις που κάνουν τον κόσμο και τις μέρες μας πιο όμορφες όποτε εμφανίζονται στην καθημερινότητά μας είτε αυτό είναι αγώνας είτε οτιδήποτε άλλο.
 
Oι ήρωες της διπλανής πόρταςYπάρχουν πολλά παραδείγματα στον αθλητισμό που αναδεικνύουν αυτό το μεγαλείο. Και πράγματι ο αθλητισμός κρύβει πολλές τέτοιες στιγμές γιατί είναι από μόνος του ένα μεγαλείο που γεννά πολλές μεγάλες ανθρώπινες στιγμές. Εϊναι ίσως το μοναδικό μάλιστα που μέσα από την υπερβολή προβάλλει το μέτρο, όταν μας δίνει εικόνες σπουδαίων αθλητών, που οι περισσότεροι ποτέ δεν θα φτάσουμε, δημιουργώντας μας όμως την ανάγκη και τη διάθεση να γίνουμε κι εμείς αθλητές. Στον βαθμό που μπορεί ο καθένας.

Παρόμοιες ιστορίες θα έχουν σίγουρα πολλοί δρομείς να διηγηθούν αφού κατά καιρούς έχουμε όλοι λίγο πολύ γίνει μάρτυρες τέτοιων συμβάντων με δρομείς να περιμένουν άλλους δρομείς - θεωρητικά αντιπάλους - για να τερματίσουν παρέα σε μικρότερους αγώνες και για θέσεις αρκετά πίσω από την πρώτη. Αυτοί είναι οι μικροί ήρωες των αγώνων που δίνουν μία γλυκειά γεύση σε κάθε αγώνα.
 

Μία ακόμα ιστορία...Μία ακόμα ιστορία που έρχεται να προστεθεί είναι αυτή που έλαβε χώρα σε αγώνα πανεπιστημίων στην Κολούμπια των ΗΠΑ. Εκεί, στον αγώνα των 3.200 μ. (2 μίλια) μία από τις δρομείς που λάμβαναν μέρος είχε σχεδόν καταρρεύσει λίγα μόλις μέτρα πριν τον τερματισμό. Τελικά κατάφερε να τερματίσει με τη βοήθεια μίας επερχόμενης δρομέα που την πήρε ουσιαστικά στα χέρια περνώντας μαζί τη γραμμή του τερματισμού.