Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι

Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι.

Αυτή τη φράση χρησιμοποιεί η εκκλησία μας για να μας δείξει τον τρόπο και τον λόγο που ο Χριστός δέχτηκε να ατιμαστεί, να ραπισθεί, να χλευασθεί και τέλος να δεχθεί τον πιο ατιμωτικό θάνατο. Φαντάζεσθε ένας άνθρωπος 33 ετών που στη ζωή του είχε αφιερωθεί να κηρύττει την αγάπη, να θεραπεύει αρρώστους, να συγχωρεί τους αμαρτωλούς, τις τελευταίες στιγμές της ζωής του να τις περνάει με αυτόν τον τρόπο; Χωρίς δίπλα του να έχει κάποιον δικό του, κάποιον φίλο και το χειρότερο να φεύγει από αυτόν τον κόσμο δεχόμενος εξευτελισμούς και ανυπόφορό θάνατο. Ο Χριστός όμως γνώριζε πως ήταν ο μόνος τρόπος να εξαγοράσει το ανθρώπινο γένος από τον θάνατο.
Αυτός και μόνο ήταν ο λόγος της ελεύσεως Του στην γη, ‘’ διότι τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή για να σωθεί όποιος πιστευει σε Αυτόν ( Ιωαν. 3-16)’’, γιατί από τη στιγμή που το ανθρώπινο γένος είχε απαρνηθεί τον Θεό και Δημιουργό του και είχε βγει από τον παράδεισο που ο Ίδιος ο Θεός τον είχε τοποθετήσει, το φυσικό επακόλουθο αυτής της πράξης ήταν ο φυσικός θάνατος του κάθε ανθρώπου να συνοδεύει εκτός από την σωματική και την ψυχική του υπόσταση στον τάφο. Ο Χριστός όμως σαν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος ήταν ο μόνος που μπορούσε να λύσει αυτήν τη κατάρα με το να πεθάνει σαν τέλειος άνθρωπος που υπόκειται στους νόμους της φύσης και να μπορέσει να αναστηθεί αφού η Θεϊκή του φύση δεν μπορούσε να δεχθεί τον θάνατο γιατί είναι αθάνατη. Έτσι η Θεανθρώπινη φύση του Χριστού κατέβηκε στον άδη και ανεστήθη νικώντας τον θάνατο. Από εκείνη τη στιγμή το ανθρώπινο γένος έχει την ευκαιρία το μεν σώμα προσωρινά να δέχεται το θάνατο η δε ψυχή να προγεύεται τον παράδεισο και την αιώνια ζωή.
Γιατί όμως έπρεπε να δεχθεί αυτόν το θάνατο για να μπορέσει να εκπληρώσει τον σκοπό Του; Ο Χριστός εκτός από τη νίκη του κατά του θανάτου χάραξε και το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε για να έχουμε το προνόμιο να απολαύσουμε τους καρπούς αυτής της νίκης. Ο δρόμος αυτός είναι η ταπείνωση η υπομονή και κυρίως η αγάπη. Η αγάπη στο δημιουργό και στα δημιουργήματα του. Αγόγγυστα πρέπει να δεχόμαστε τα ραπίσματα όπως δέχτηκε και Αυτός τα ραπίσματα των σταυρωτών Του. Με υπομονή πρέπει να δεχόμαστε τον σταυρό της ζωής όπως και αυτός υπέμεινε το μαρτύριο του Σταυρού. Τέλος συνεχώς πρέπει να αγωνιζόμαστε ενάντια στο κακό, την αδικία, την υποκρισία και κάθε άλλο φαύλο μέσο που προσπαθεί να κυβερνήσει τον κόσμο αυτό, όπως αγωνίστηκε και Αυτός σε όλη την επί της γης παρουσία Του ενάντια στο κακό την φτώχεια, την αρρώστια και στην υποκρισία των φαρισαίων.
Η Μεγάλη αυτή Εβδομάδα, βουτηγμένη στη χαρμολύπη, κάθε χρόνο σε εμάς τους ορθοδόξους δίνει μια αίσθηση που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λόγια και από τον καλύτερο ποιητή και από τον καλύτερο συγγραφέα. Αυτή την εβδομάδα κάθε χρόνο την ζούμε μέσα μας τόσο μαγευτικά τόσο μοναδικά που μονό στον εαυτό μας μπορούμε να την περιγράψουμε και όλοι μαζί μονιασμένοι μπορούμε να την βιώσουμε.
Αυτό και μόνο το γεγονός μπορεί να δώσει στον καθένα μας πολλά διδάγματα ώστε να κατανοήσουμε το νόημα της και την θέση του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού στη ζωή μας

Καλή Ανάσταση