Δήμος Μπάλτας «Σύνεση και ταπεινότητα χρειάζεται η πατρίδα και προπαντός τα παιδιά μας»

Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;
Είναι συνείδηση - έτσι θα πρέπει να είναι. Μόνο η συνείδηση μας οδηγεί στο βίωμα, στο ήθος και στην υπευθυνότητα που απαιτεί η ιστορία μας.
Πώς φτάνει σε εσάς η κρίση της Ελλάδας;
Απο την οικογένειά μου, που ζει στην Ελλάδα, τους γονείς, τις αδελφές μου, τα ανίψια μου, που, ενώ έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους σε Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, έχουν να αντιμετωπίσουν τη σχεδόν ανύπαρκτη αγορά εργασίας. Επιπλέον, μέσω της πληθώρας νέων συναδέλφων, οι οποίοι επικοινωνούν μαζί μου στην προσπάθειά τους να βρουν πρόσβαση στη γερμανική αγορά εργασίας, σε πανεπιστημιακούς και κλινικούς χώρους Φυσικής Ιατρικής, ακόμη και στη βιομηχανία ιατρικής τεχνολογίας.
Ποιος φταίει;
Προφανώς .....................
όλοι μας. Ισως να φταίνε και άλλοι, αλλά πρώτα εμείς, μηδενός εξαιρουμένου. Η Iστορία μάς δίδαξε τον τρόπο απόκτησης της γνώσης και διατήρησης μιας ιστορικής συνείδησης. Και το λέω έχοντας επίγνωση του ρόλου της χώρας στην οποία ζω, της Γερμανίας. Μόνο η ενεργός αντίσταση θα περιόριζε τα όσα έγιναν. Τα βλέπαμε, τα ακούγαμε, τα βιώναμε και τα ανεχόμασταν, σε διαφορετική κλίμακα ο καθένας μας - δηλαδή συμμετείχαμε. Κάθαρση μπορεί να προκύψει μόνο με την παραδοχή της ευθύνης μας, χωρίς «αλλά»... Εμείς λοιπόν φταίμε!
Πώς φαντάζεστε τον Ελληνα της εποχής μετά την κρίση;
Μιλάμε συχνά για την κρίση, σαν μια εποχιακή ίωση που θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει. Θυμάμαι την ιστορία που μου διηγήθηκε φίλος οδηγός ταξί, όταν με παρέλαβε στο αεροδρόμιο στην Αθήνα, πριν απο ένα χρόνο. Μια πελάτισσά του, κάτοικος Αθηνών, ζήτησε να τη μεταφέρει στο χωριό της, όπου θα περίμενε να περάσει η κρίση για να επανέλθει στην πρωτεύουσα… Η κρίση στη χώρα μας αποδείχτηκε ότι δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και κοινωνική και πολιτιστική. Πιστεύω ότι την «επόμενη μέρα» θα έχουν αλλάξει πλήρως τα δεδομένα και το τοπίο της ελληνικής κοινωνίας. Ο Ελληνας τότε θα είναι πιο ανήσυχος, πιο αβέβαιος, πιο μόνος και πιο μετανάστης.
Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.
Τη μισογκρεμισμένη τάπια στο κάστρο της Κυπαρισσίας, όταν καλεί επίμονα… την ψυχή σου να πετάξει πάνω από το απέραντο γαλάζιο του πελάγους.
Η υπέροχη εκδοχή των Ελλήνων.
Να φέρνεις την παρέα σου, που ήρθε απροειδοποίητα να σε επισκεφτεί στην Ελλάδα το καλοκαίρι, στο πατρικό σου, και να μένουν οι γονείς σου νηστικοί μόνο και μόνο για να περάσουν καλά οι «ξένοι καλεσμένοι» μας.
Ο,τι με απογοητεύει.
Να καταστρέφουμε σε μια στιγμή ό,τι χρειάστηκε μια ζωή για να αποκτηθεί και να κερδηθεί: την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη.
Με ποια ταυτότητα οι Ελληνες περιέρχονται τον σύγχρονο κόσμο;
Δεν το γνωρίζω. Οι άνθρωποι της γενιάς μας, τελειώνοντας τις σουδές στο πανεπιστήμιο, φύγαμε με μια ταυτότητα που στη μία πλευρά της είχε τον «ήλιο τον ηλιάτορα» και στην άλλη μία Καρυάτιδα. Αν και αυτή η ταυτότητά μας έχει λήξει, την κρατάμε ακόμη στην τσέπη μας.
Παράγει πολιτισμό ο σημερινός Ελληνας ή είναι προσκολλημένος σε μια ρητορική ελληνικότητα;
Ο Ελληνας ατομικά ναι, όμως ως κοινωνία όχι. Θεωρήσαμε την κατανάλωση ενεργή πολιτισμική συνεισφορά - κάτι που προφανώς δεν είναι. Προσπαθήσαμε να πείσουμε ότι είμαστε οι γνήσιοι απόγονοι του Σωκράτη, του Περικλή και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ενώ μας διέφυγε ότι η πολιτιστική υπογραφή μιας κοινωνίας είναι κυρίως σύγχρονη!
Η αδιαπραγμάτευτη ελληνική αλήθεια μου.
«Εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Σύνεση και ταπεινότητα, τα χρειάζεται η πατρίδα και προπαντός τα παιδιά μας.
Η Οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την.
Να βγούμε από την απομόνωση, να «ανοίξουμε πανιά» και να ταξιδέψουμε στον παγκόσμιο χάρτη. Το άνοιγμα του ορίζοντα σημαίνει την ανανέωση και την πολυμορφία που απαιτείται για την καλύτερη επιβίωση. Ενα άνοιγμα της καρδιάς και της σκέψης μας θα μας βοηθήσει να χαράξουμε δημιουργικά μια νέα οδό, δίχως προκαταλήψεις και βασισμένη στη συλλογικότητα και την επιχειρηματικότητα.
* Ο Δήμος Μπάλτας είναι καθηγητής και διευθυντής του Τμήματος Ιατρικής Φυσικής και Μηχανολογίας του Ακαδημαϊκού Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου Goethe της Φρανκφούρτης στη Γερμανία.
 Tης Αννας Γριμανη απο Καθημερινή