Η πιο παράλογη αντίφαση

Τα χειρουργεία στα οκτώ νοσοκομεία της Βοστώνης είχαν ετοιμαστεί πριν καν φτάσουν τα ασθενοφόρα, ο πρώτος τραυματίας μπήκε στο χειρουργείο μόλις 35 λεπτά μετά τις εκρήξεις στον Μαραθώνιο, τις επόμενες δύο ώρες είχαν χειρουργηθεί άλλοι δώδεκα.

Αυτή η πρωτοφανής ετοιμότητα........
των ιατρικών υποδομών, χάρη στην οποία σώθηκαν δεκάδες ζωές, οφείλεται σε κάποιους παράγοντες. Ο πιο βασικός από αυτούς είναι ένας συνδυασμός ουμανισμού και επαγγελματικής ευσυνειδησίας. Το ιατρικό προσωπικό δεν περίμενε να χτυπήσει συναγερμός για να κινητοποιηθεί. Γιατροί, νοσοκόμοι, τραυματιοφορείς έτρεξαν στα νοσοκομεία τους αμέσως. Κανένας τους δεν άφησε τον χρόνο να χαθεί, όλοι τους αγνόησαν τον φόβο και το χάος. Και κανείς δεν σκέφτηκε να φύγει στο τέλος της βάρδιάς του.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι ένα είδος οργανωτικού αυτοματισμού. Το ιατρικό προσωπικό χωρίστηκε σε ελάχιστο χρόνο σε ομάδες των έξι για κάθε τραυματία, ο συντονισμός ανάμεσα στην ομάδα υποδοχής των τραυματιών και τα τμήματα των νοσοκομείων ήταν άψογος, οι διοικήσεις είχαν ήδη επικοινωνήσει με τους προμηθευτές για τα αναλώσιμα, η τράπεζα αίματος της πολιτείας είχε ήδη εξασφαλίσει αίμα από άλλες πολιτείες.

Υπάρχει όμως και ένας τρίτος, αποφασιστικός παράγοντας. Τον επισημαίνει ένας γιατρός στο περιοδικό New Yorker και συνοψίζεται σε έξι λέξεις: «Πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου». Η τραγωδία της Νέας Υόρκης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αλλαγή της νοοτροπίας. Τα χρόνια πριν από τον Σεπτέμβριο του 2001 δεν ήταν ακριβώς μια περίοδος αθωότητας. Το βέβαιο είναι, πάντως, ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου χάθηκε και το τελευταίο της ίχνος. Η αμεριμνησία που βασίλευε πριν από τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους έδωσε τη θέση της στην επαγρύπνηση. Ενα μαζικό χτύπημα με εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες θύματα δεν ήταν πλέον μια κινηματογραφική απιθανότητα αλλά ένα ενδεχόμενο που αφορούσε την πραγματική ζωή.

Αν, όμως, υπάρχει ένα «πριν και μετά την 11η Σεπτεμβρίου» γιατί δεν υπάρχει ένα «πριν και μετά το Κολοράντο», ένα «πριν και μετά το Νιούταουν»; Γιατί η αμεριμνησία αντικαταστάθηκε από την επαγρύπνηση στην περίπτωση των τρομοκρατικών επιθέσεων αλλά η εμμονή στα όπλα δεν έδωσε τη θέση της στην αφύπνιση στην περίπτωση των μαζικών φόνων;

Τίποτε δεν αναδεικνύει περισσότερο το παράλογο αυτής της αντίφασης από την αρνητική ψήφο της Γερουσίας στον περιορισμό της οπλοκατοχής μόλις δύο ημέρες μετά την τραγωδία του Μαραθωνίου. Στο ίδιο περιοδικό, ο Αλεξ Κόπλμαν δεν μπορεί να συγκρατήσει την οργή του. Οι εκπρόσωποι του έθνους που κρίνουν τις τύχες 300 εκατομμυρίων πολιτών, γράφει, είναι δειλοί ή ανόητοι.

Μπορεί και τα δύο. Το βέβαιο είναι ότι δεν έτρεξαν στο Κογκρέσο αμέσως μετά το μακελειό στο δημοτικό σχολείο του Νιούταουν. Και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το κάνουν ούτε στην επόμενη τραγωδία.
Του Περικλή Δημητρολόπουλου απο Τα Νέα