Μισθοί, παραγωγικότητα και τεμπέληδες

Σύμφωνα με διεθνείς μετρήσεις παραγωγικότητας, οι Eλληνες εργάζονται περισσότερο από όλους τους Ευρωπαίους αλλά και από όλους τους άλλους λαούς που ανήκουν στον ΟΟΣΑ. Παρά ταύτα η παραγωγικότητά τους είναι χαμηλή όπως επίσης και η ανταγωνιστικότητα της χώρας! Eτσι εδώ και δύο χρόνια κάποιοι μηχανεύονται και υλοποιούν σχέδια για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας μόνο με μειώσεις μισθών στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Καμία άλλη παράμετρος δεν μπαίνει σε συζήτηση. Αυτή είναι μια ομαδική παράκρουση, ώστε όταν βλέπουμε ένα κλασικό οικονομικό φαινόμενο, να ερμηνεύουμε μόνο ό,τι βολεύει αυτούς που βάζουν τους κανόνες του μνημονίου, χωρίς άλλη επιλογή. Η θεωρία αλλά και η κοινή λογική έχουν πάει περίπατο....................................

Τα επίσημα στοιχεία λοιπόν του ΟΟΣΑ (αυτού που έβγαλε τη μελέτη «αχρηστίας» μας) είναι ότι στην Ελλάδα εργαζόμαστε κατά μέσο όρο 2.109 ώρες τον χρόνο και είμαστε δεύτεροι, πίσω από τη Ν. Κορέα (2.193 ώρες). Στην πρώτη δεκάδα των «εργατικών» χωρών είναι οι Χιλή, Ρωσία, Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία, Εσθονία, Τουρκία και Μεξικό. Η πρώτη δεκάδα δεν είναι καθόλου τυχαία, καθόσον στις τελευταίες θέσεις φιγουράρουν χώρες όπως οι Ολλανδία, Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Ην. Βασίλειο, Βέλγιο, Σουηδία κ.ά., με περίπου 1.400 έως 1.500 ώρες εργασίας ανά εργαζόμενο! Δηλαδή εκεί εργάζονται περίπου 30% λιγότερο από τους Eλληνες και απολαμβάνουν πολύ υψηλότερες αμοιβές.

Τα στοιχεία αυτά από μόνα τους θα έπρεπε να έχουν γίνει σημαία των ελληνικών αναπτυξιακών επιχειρημάτων προς διαπραγμάτευση με κάθε «σοφό» αναλυτή - σύμβουλο - σωτήρα, που εντοπίζει στους μισθούς την ευθύνη της κακοδαιμονίας αυτού του τόπου. Κακά τα ψέματα: οι πάντες έχουν ξεχάσει ορισμένες απλές και γνωστές αλήθειες σχετικά με την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα. Η κακή ανταγωνιστικότητα οφείλεται ασφαλώς στους μισθούς κατά ένα μικρό ή μεγαλύτερο ποσοστό, αλλά κυρίως οφείλεται στην έλλειψη κεφαλαίων και τεχνολογίας, που με τη σειρά τους οδηγούν σε κατάλληλο εξοπλισμό και οργάνωση εντός των επιχειρήσεων (αλλά και του δημόσιου τομέα), ώστε με λιγότερο ανθρώπινο έργο να παράγεται μεγαλύτερο αποτέλεσμα. Η απλή αυτή παρατήρηση εξηγεί ακριβώς γιατί όλες οι χώρες (πλην της Κορέας) με περισσότερες ώρες εργασίας είναι σχετικά «φτωχότερες» από τις άλλες όπου οι πολίτες τους δουλεύουν λιγότερο.

Πέραν αυτού του κανόνα, είναι επίσης γνωστό τοις πάσι ότι η χαμηλή ανταγωνιστικότητα ορισμένων κλάδων της οικονομίας οφείλεται στις μικρές παραγόμενες ποσότητες και στην περιορισμένη αγορά προς την οποία απευθύνονται οι παραγωγικές μονάδες. Το θετικό δείγμα αυτής της παρατήρησης είναι οι αγρότες των ΗΠΑ, οι οποίοι, αν και αποτελούν μόνο το 2% του πληθυσμού, εντούτοις «τρέφουν» το υπόλοιπο 98% και κάνουν ταυτόχρονα και εξαγωγές.

Οι κύριοι λοιπόν της τρόικας και τα κεντρικά τους καταστήματα, αν ήθελαν να βοηθήσουν την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας, θα έπρεπε στους χαρτοφύλακές τους να έχουν σχέδια ανάπτυξης του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού της χώρας. Ξέρουμε ότι στις χώρες τους, όταν εκσυγχρονίζουν τα εργοστάσιά τους να παράγουν λ.χ. αυτοκίνητα με ρομποτική τεχνολογία (δηλαδή, απόλυτη παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα), αποσυναρμολογούν τα παλιά εργοστάσια και τα στέλνουν «στην Aνατολή» (π.χ. Τουρκία, Ρουμανία), όπου μετά «αναμορφώνουν» μισθολογικά το ανθρώπινο κεφάλαιο, για να αντισταθμίσουν την έλλειψη τεχνολογίας με χαμηλούς μισθούς. Oχι μόνο λοιπόν δεν είμαστε τεμπέληδες, αλλά δεν μασάμε και κουτόχορτο.

πηγή