Μακάρι να διαλέγαμε, όταν έπρεπε, σαν τον Παπαδιαμάντη!!!

Απο το blog navarino-s:
.
Σε ένα αφιέρωμα που είχε προχθές η Ελευθεροτυπία στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, αναφέρεται μια εκπληκτική συνομιλία του στις αρχές του προηγούμενου αιώνα με τον διευθυντή της εφημερίδας «Νέον Άστυ» στον οποίο είχε πάει για να συζητήσουν τους όρους της μόνιμης συνεργασίας τους: να στέλνει δηλαδή ο Σκιαθίτης συγγραφέας τα διηγήματα του για δημοσίευση και να αμείβεται με μηνιαίο μισθό. Τον οποίο ο εκδότης όρισε στις 150 δραχμές. Ο κυρ Αλέξανδρος ακούγοντας το ποσόν έσκυψε το κεφάλι και δεν μίλησε. Ο άλλος νόμισε πως τα χρήματα ήτανε λίγα και τότε διαμείφθηκε μεταξύ τους ο ακόλουθος διάλογος:
--Αν σας φαίνονται λίγα κ. Παπαδιαμάντη να σας το κάνουμε 200 δραχμές.
--Μα τι λέτε; Οι 100 αρκούν!Αυτή η προτασούλα του μεγάλου μας λογοτέχνη πέρα από το διδακτικό της χαρακτήρα για κάποιους σύγχρονους «ομότεχνους» του παγκοσμίως και παρ’ ημίν που κυνηγάνε το χρήμα, σίγουρα και δεν μπορεί να αποτελέσει οδηγό γενικής συμπεριφοράς, μιας και εκφωνήθηκε από έναν άνθρωπο αποκαλούμενο και κοσμοκαλόγερο για τον άκρως λιτό βίο που ζούσε.
Κρύβει όμως μια μεγάλη αλήθεια γιατί αποτελεί τον αντίποδα όλης αυτής της θεοποιημένης θύελλας του καταναλωτισμού που σάρωσε τις δυτικές κοινωνίες για αρκετές τώρα δεκαετίες και μας έφερε εδώ που μας έφερε.
Και όταν λέμε: καταναλωτισμός εννοούμε την κατανάλωση του περιττού! Κάτι που με εμπροσθοφυλακή τη διαφήμιση αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος όλου του συστήματος της καπιταλιστικής Οικονομίας της Αγοράς, έφερε την εκτεταμένη και ανεπανόρθωτη περιβαλλοντική μόλυνση του πλανήτη μας και οδηγεί τους ανθρώπους που τον κατοικούν σε μεσαιωνικές συνθήκες δουλειάς! Με ατελείωτα χρονικά όρια εργασίας να ξεπερνάνε το «ήλιο με ήλιο» που λέγανε οι παλιοί και χωρίς καθόλου ελεύθερο χρόνο.
Ούτε ακόμη και για ένα κρασάκι στο ταβερνείο που σε καθημερινή βάση με το 100σταρικάκι του μπορούσε να πίνει ο Πατριάρχης των ελληνικών μας γραμμάτων!

Καλή Χρονιά και όπως λέει και ο Ελύτης:
«Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,
όπου και να θολώνει ο νους σας
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη!»