ΠΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ

Και ας μην τα βάζουμε μαζί τους, δεν έχουν άλλη δύναμη από τα μπλόκα - Τίποτε δεν έγινε τα τελευταία 20 χρόνια για να μην ξαναϋπάρξουν Αν τους θεωρούμε... εφοπλιστές, ας πάμε κι εμείς να γίνουμε αγρότες... Το ξαναζούμε και φέτος. Θυμούνται τους αγρότες μόλις μπλοκάρουν τους δρόμους. Φαντάσου να μην είχαν κι αυτό το όπλο. Θα ήταν ακόμη κολίγοι... Ξεχασμένοι από τους πολιτικούς μας, τα κανάλια, αλλά κι εμάς όλους που φωνάζουμε γιατί χάνουμε τη βολή μας...

Κιλελέρ για τον κόσμο της αγροτιάς έχουν γίνει τα μπλόκα. Ψάχνουν για Μαρίνο Αντύπα... Ποια η διαφορά από το κλείσιμο του κέντρου της Αθήνας από άλλους εργαζόμενους; Από την απεργία στα λιμάνια, στα αεροδρόμια; Δεν τρελάθηκαν οι αγρότες κι άφησαν τη ζεστασιά του σπιτιού τους και βγήκαν στους δρόμους για πλάκα χειμωνιάτικα, μέσα στο κρύο και την παγωνιά, τη βροχή και το χιόνι. Δεκαετίες σέρνεται το πρόβλημά τους. Όλες οι κυβερνήσεις δεν θέλησαν να το κοιτάξουν κατάματα. Πάντα όταν άναβε η φωτιά, ο στόχος τους ήταν πώς με κάποια... φιλοδωρήματα θα ανοίξουν οι δρόμοι. Και όχι να δουν το πρόβλημα στη ρίζα του, για να μην ξαναϋπάρξουν μπλόκα. Με κάποια μέτρα που θα δρομολογούσαν τη βελτίωση της ζωής των αγροτών. Και θα κρατούσαν ζωντανά τα χωράφια. Και την παραγωγή. Πάντοτε ο ρόλος των πολιτικών μας ήταν ανάλογος με το πόστο που κατείχαν τη στιγμή του ξεσηκωμού. Μαζί τους ως αντιπολίτευση, απέναντί τους μόλις καβάλαγαν την εξουσία. Όμως αυτή η ιστορία δεν πάει άλλο. Πρέπει να ειπωθεί ΟΛΗ η αλήθεια. Ποια είναι η πραγματικότητα, με το νέο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί για τον αγροτικό χώρο στο κλαμπ των Βρυξελλών όπου μετέχουμε. Και τον ανταγωνισμό που είναι αδίστακτος. Και γίνεται ακόμη χειρότερος με την εισαγωγή αγροτικών προϊόντων από τρίτες χώρες. Πώς μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη. Ποιοι πρέπει να είναι οι στόχοι, ώστε να μην καταντάνε ζητιάνοι οι αγρότες μας. Τρία είναι τα κύρια προβλήματα, που πρέπει να λυθούν το γρηγορότερο. Και τότε τα μπλόκα θα γίνουν μακρινή ανάμνηση. Το πρώτο, η εξασφάλιση χαμηλού κόστους λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, σπόρων, ενέργειας και μηχανημάτων για την καλλιέργεια. Και προστασίας-αποζημίωσης από θεομηνίες. Το δεύτερο είναι η δημιουργία ελεγκτικών μηχανισμών από την Πολιτεία, που θα έχουν την ευθύνη της διακίνησης από το χωράφι στην αγορά, ώστε να φθάνουν στο μανάβικο χωρίς καπέλα και με τιμές ληστρικές για τον καταναλωτή, από τις οποίες κερδισμένοι είναι μια ζωή οι μεσάζοντες. Σε άμεση σύνδεση είναι το τρίτο πρόβλημα. Που αν τα δύο παραπάνω λυθούν, τότε δεν υπάρχει... πρόβλημα με τα σκόρδα από την Αργεντινή, τις πατάτες από την Αίγυπτο, τα αμύγδαλα από την Καλιφόρνια, τα κρεμμύδια από την Ινδία, τις ντομάτες από την Ολλανδία, τα κουνουπίδια από την Ιταλία, που όλα αυτά είναι πολύ φθηνότερα από τα ελληνικά. Γιʼ αυτό και ο καταναλωτής προτιμά τα ξένα... Υπάρχει όμως και το μέγιστο. Το καθοριστικό. Που είναι προϋπόθεση όλων των παραπάνω. Και αν δεν ξεκαθαριστεί όλα τʼ άλλα αποτελούν κούφια λόγια. Πρόκειται για το τι πλέον πρέπει η Ελλάδα να παράγει. Και σε τι ποσότητες. Για να μη μένουν απούλητα τα προϊόντα και να σαπίζουν στα χωράφια. Είναι αυτό που χρόνια συζητείται και έχει γίνει καραμέλα: Οι αναδιαρθρώσεις των καλλιεργειών. Και εδώ θα πρέπει όλοι οι εμπλεκόμενοι να κάτσουν στο τραπέζι και να συμφωνήσουν τι πρέπει νʼ αλλάξει. Απʼ όλα αυτά ευνόητο είναι ότι η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στην κυβέρνηση. Έχουν και οι αγρότες. Η δική τους δουλειά είναι να παράγουν καλό προϊόν, σε καλή ποιότητα και συσκευασία, με την αγωνία συνεχώς πώς θα είναι ανταγωνιστικοί απέναντι στους ξένους συναδέλφους τους. Το οφείλουν στον εαυτό τους, στα παιδιά τους, στη γη τους. Με την Πολιτεία δίπλα τους να τους εξασφαλίζει όλες εκείνες τις συνθήκες που θα τους επιτρέπουν να σκέπτονται μόνο το πώς θα παράγουν προϊόν που θα το ζητάει ο καταναλωτής. Όχι μόνο ο Έλληνας αλλά και οι ξένες αγορές, αξιοποιώντας το μοναδικό πλεονέκτημα που έχουν τα φρούτα μας, αυτή τη θεϊκή τους γεύση, τη μοσχοβολιά. Μόνο έτσι ο αγρότης δεν θα βγαίνει για ζητιανιά στους δρόμους για κάποιες δεκάρες επιδοτήσεων και η ύπαιθρος θα κρατηθεί ζωντανή! Κι εμείς, οι πρωτευουσιάνοι, ας πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τους αγρότες σαν εχθρούς. Να μην ξεχνάμε ότι κανένας αγρότης δεν έγινε... εφοπλιστής. Και ότι κανένας από μας δεν θα ʼθελε τη ζωή του αγρότη. Που ούτε Χριστούγεννα ούτε Λαμπρή γνωρίζει... Παρόν