20 ΜΑΪΟΥ 1825. Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ

Ημέρα ένδοξης μνήμης είναι η σημερινή για όλους τους Έλληνες και ιδιαίτερα για τους Μεσσήνιους και όλους εμάς που έχουμε καταγωγή από την ευρύτερη περιοχή του Μανιακίου.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα θελήσει να μελετήσει την επανάσταση του 1821 και δεν θα σταθεί με δέος στη μάχη στο Μανιάκι. Μια μάχη όχι μόνο καθοριστική για την έκβαση του αγώνα για την εθνική μας παλιγγενεσία, μα πιο πολύ γιατί ξαναθύμισε στους κατατρομαγμένους Έλληνες πως πρέπει να θυσιάζουν ακόμα και την ζωή τους για την ελευθερία, χωρίς να διστάζουν ούτε μια στιγμή. Όπως ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες έτσι ακριβώς και ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι έδωσαν μια μάχη χωρίς να λογαριάζουν την ζωή τους, ούτε την ζωή των συντρόφων τους, μα στο μυαλό τους υπήρχε μόνο η ελευθερία
Βασιζόμενος στα όσα γράφει και εξιστορεί στον ΙΙΙ τόμο της «Επανάστασης του 21» ο έγκριτος ιστορικός μας και λόγιος Δημήτρης Φωτιάδης, σας βάζω στα γεγονότα και το κλίμα αυτής της μεγάλης Πατριωτικής Θυσίας.

«Ο Παπαφλέσσας φορώντας την περικεφαλαία του στεκόταν όρθιος σε μια πέτρα πιο ψηλή από τις άλλες. Από εκεί διεύθυνε τον αγώνα, δίνοντας με το παράδειγμά του, θάρρος στους λιγοστούς δικούς μας. Δίπλα του στεκόταν ένας νεαρός Γάλλος εθελοντής που είχε κατέβει πριν λίγο καιρό να βοηθήσει τους Έλληνες στον δίκαιο Αγώνα τους.
Αυτό το ανώνυμο αμούστακο παλικάρι, βρήκε τον θάνατο την ίδια εκείνη ημέρα πολεμώντας γενναία δίπλα στον Παπαφλέσσα..
Το μεσημέρι ακουγότανε με σάλπιγγες το κάλεσμα του εχθρού αιγυπτιακού στρατού να πάψει την επίθεσή του και να αποσυρθεί για το «κολατσιό».
Τότε οι καπεταναίοι μας τρέξανε να βρούνε τον Παπαφλέσσα και τον συμβουλέψουν.
Καλό είναι του λένε, να φύγουμε τώρα που ο στρατός του Ιμπραήμ ξαποσταίνει και τρώνε ψωμί. Να τραβήξουμε κατά την Αγιά και να σωθούμε..

Ο Παπαφλέσσας τους αποκρίθηκε :
Το πρωί σας το είπα και τώρα σας το λέω και πάλι, βγάλτε από τον νους σας την «φευγάλα». Όχι δεν θα παραδώσω τους Έλληνες μόνος μου στα αδιάκοπο τουφεκίδι του τακτικού στρατού των εχθρών. Είναι και άλλοι πολλοί που παραμονεύουν πίσω στο δρόμο προς την Αγιά. Εδώ μωρέ θα τους «λιανίσουμε». Εδώ θα «πετσοκόψουμε» όσους περισσότερους μπορέσουμε ώσπου να έλθουν οι ενισχύσεις μας. Μη κιοτεύετε μωρέ Έλληνες. Αν ο εχθρός περάσει από εδώ τον χάνουμε τον Μοριά Εμάς εδώ μας έταξε το καθήκον και εδώ θα πολεμήσουμε «υπέρ πάντων».
Στο μεταξύ οι ενισχύσεις με τον οπλαρχηγό Πλαπούτα παρά την λυσσώδη μάχη και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες τους δεν μπόρεσαν να πλησιάσουν στο Μανιάκι. Ο καλά οργανωμένος τακτικός εχθρός τους απώθησε.
Και να που ο σημαιοφόρος του Παπαφλέσσα Δημήτρης από την Χιό, έτρεξε να βοηθήσει τον όρθια μαχόμενο αρχηγό. Τότε εκείνος άγρια τον κοίταξε και του είπε να κρατήσει ψηλά το λάβαρο και να μην αφήσει το ταμπούρι του.
Λίγο αργότερα ο Παπαφλέσσας έπεφτε από τέσσερις άγριους Αιγύπτιους που δεν δίστασαν να του κόψουν ακόμη και το κεφάλι.
Η μάχη κράτησε μέχρι το σούρουπο. Μόλις που πρόλαβαν ελάχιστοι αγωνιστές να ξεφύγουν πολεμώντας γενναία για να φέρουν τα μαύρα και κακά μαντάτα στους άλλους οπλαρχηγούς του Αγώνα, λέγοντας τους: Οι άλλοι έμειναν εκεί….. «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»
Το σούρουπο της ίδιας μέρας, ο Ιμπραήμ με έκπληξη παρατηρούσε ότι ανάμεσα σε λίγους πεσόντες Έλληνες, υπήρχαν πολλαπλάσια κουφάρια δικών του στρατιωτών «με τις κόκκινες στολές.»
Ήταν η πιο φονική και άνιση μάχη που έδωσε ποτέ ο Ελληνισμός στον Αγώνα εκείνο ενάντια στην βαρβαρότητα, την υποδούλωση και τον δεσποτισμό.
Ποτέ, μα ποτέ η Ελλάδα, δεν θα λησμονήσει τον Παπαφλέσσα και τα λιγοστά παλικαριά του που έπεσαν στο Μανιάκι.
Με σεβασμό και ευγνωμοσύνη θα μνημονεύει η Ιστορία της Πατρίδας μας στους αιώνες των αιώνων τον ανώνυμο πεσόντα Γάλλο εθελοντή και όλους τους προστρέξαντες Φιλέλληνες εθελοντές.

Αν ποτέ συμβεί να ξεχάσουμε τον Αγώνα του 21 θα έχουμε χάσει την ψυχή μας και δεν θα μας αποκαλούν πια Έλληνες, αλλά…;