ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ Η ΠΑΤΑΤΑ

Δεν τη βοηθάει ούτε το όνομά της ούτε η εμφάνισή της. Χρησιμοποιείται μεταφορικά για να εκφράσει την ανοησία («το έργο ήτανε πατάτα») ή τη γκάφα («έκανα πατάτα») ή το κακομούτσουνο, χοντροκομμμένο σχήμα («μύτη σαν πατάτα»). Είναι σύμπτωση πως γειτονεύει ηχητικά με το «πατατράκ»; Αλλά το 2008 ήταν η χρονιά της. Έτος Πατάτας, κατά τον ΟΗΕ, εορτάστηκε σε όλον τον κόσμο με συνέδρια, διαγωνισμούς φωτογραφίας, ντοκιμαντέρ, φεστιβάλ γεύσης ακόμη και με μια ολόκληρη, καταδική της, βιογραφία 320 σελίδων. Και το μέλλον τής ανήκει. Ίσως η πατάτα να είναι η…
…τροφή του μέλλοντός μας.
Μπορεί η πατάτα να παίξει τον ρόλο του σωτήρα; Τα πλεονεκτήματά της δείχνουν ότι μπορεί: Δίνει περισσότερες θερμίδες, σε λιγότερο χρόνο, σε μικρότερη έκταση γης και με λιγότερο νερό από οποιοδήποτε άλλο φυτό. Η τιμή της είναι σχετικά προστατευμένη από τα απότομα σκαμπανεβάσματα τιμών που υφίστανται τα δημητριακά, καθώς το εμπόριό της σπάνια διεξάγεται σε διεθνές επίπεδο (δεν είναι τυχαία η έκφραση των Άγγλων «cheap as chips» – φτηνό σαν πατάτες).
Ταιριάζει ιδανικά σε περιοχές με περιορισμένα καλλιεργήσιμα εδάφη και άφθονα εργατικά χέρια (περιγραφή που ανταποκρίνεται απόλυτα στις περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες, όπου θα σημειωθεί και η μεγαλύτερη πληθυσμιακή έκρηξη των επόμενων 20 χρόνων).
Χάρη στο διατροφικό της προφίλ (ικανοποιητική περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη, βιταμίνη C και ποτάσιο) μπορεί, για αρκετά μεγάλο διάστημα, να αποτελέσει σχεδόν τη μοναδική ανθρώπινη τροφή. Το άμυλό της μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακόμη και ως οικολογικό υποκατάστατο του πλαστικού – χρησιμοποιείται ήδη σε ορισμένες από τις νέες βιοδιασπώμενες «νάιλον» σακούλες των καταστημάτων).
Η ιστορία δεν είναι καινούρια: στο παρελθόν το γεώμηλο έχει αναλάβει με επιτυχία το έργο του σωτήρα. Τον 18ο αιώνα, όταν οι Eυρωπαίοι ξεπέρασαν από ανάγκη τον σκεπτικισμό και τις προκαταλήψεις τους απέναντι στον μυστηριώδη καρπό που είχαν φέρει δύο αιώνες νωρίτερα από τις Άνδεις οι Iσπανοί έποικοι, ανακάλυψαν ότι η αξία του σε περιόδους λιμού και πολέμου ήταν ανεκτίμητη.
Για να προωθήσει την καλλιέργειά της, η Μαρία Αντουανέτα φορούσε τα λουλούδια του φυτού στα μαλλιά της. Αργότερα, σε πολλές περιοχές η εξάπλωση της καλλιέργειας πατάτας και γλυκοπατάτας μείωσε τις ασθένειες και τους θανάτους που οφείλονταν σε υποσιτισμό και στήριξε τη βιομηχανική επανάσταση, προσφέροντας φθηνή ενέργεια και περισσότερα εργατικά χέρια. Σήμερα, η κυβέρνηση του Περού (που, παρ’ ότι πατρίδα της Μάμα Τζάθα, «μητέρας της ανάπτυξης», συνεισφέρει λιγότερο από το 1% της παγκόσμιας παραγωγής) προσπαθεί να κάνει το ίδιο με πιο πρακτικά διαβήματα: πρόσφατα καθιέρωσε τη χρήση πατατάλευρου στην παρασκευή του ψωμιού που διανέμεται σε σχολεία, φυλακές και στρατόπεδα και δημιούργησε μια βάση δεδομένων με όλες τις ντόπιες ποικιλίες πατάτας για να διαφυλάξει τη βιοποικιλότητα της καλλιέργειας.
πηγή: Το Ποντίκι