Μια ολόκληρη παραγκούπολη ανάμεσα σε σκουπίδια και μπάζα έχει στηθεί στην περιοχή «Αμμος» των Γαργαλιάνων, στο χώρο ενός παλιού λατομείου. Το σκαμμένο έδαφος και η μορφολογία του εξασφαλίζουν έναν απάνεμο χώρο για δεκάδες μετανάστες κυρίως από την Βουλγαρία, που έχουν βρεθεί στην περιοχή και προσπαθούν να βγάλουν ένα μεροκάματο για να ζήσουν. Ο χώρος έχει γεμίσει από μικρές πλαστικές παράγκες που έχουν φτιάξει μόνοι τους για να μπορέσουν να βρουν μια στέγη και να προστατευτούν από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες.
Στις μικρές αυτές παράγκες έχουν στοιβάξει όλο το βιος τους και πιθανόν σε κάποια γωνιά και ένα μέρος από τα όνειρά τους ερχόμενοι στην περιοχή για ένα καλύτερο αύριο, για την εξασφάλιση ενός μεροκάματου, για ένα κομμάτι ψωμί που θα τους κρατήσει...................
σε αυτή τη ζωή...
Απ' άκρη σ' άκρη ο χώρος είναι γεμάτος σκουπίδια και μπάζα και φαίνεται ότι αποτελούσε ένα καλό μέρος για να ξεφορτώνονται κάποιοι τα απορρίμματά τους, χωρίς να κάνουν τον κόπο να πάνε λίγο πιο πάνω, όπου βρίσκεται η χωματερή της πόλης. Μέσα σε αυτό το άθλιο σκηνικό έχουν βρει τον κατάλληλο χώρο για να εγκατασταθούν περισσότερα από 40 άτομα αυτή την εποχή, αριθμός που ξεπερνούσε τους 150 την περίοδο που η ελαιοσυγκομιδή ήταν σε πλήρη εξέλιξη και η περιοχή είχε ανάγκη από εργατικά χέρια. Μετρήσαμε περισσότερες από 30 τέτοιες μικρές παράγκες οι οποίες είναι φτιαγμένες από ξύλα και πλαστικό, ενώ με αυτοσχέδιες σόμπες που έχουν γίνει από άδειους τενεκέδες προσπαθούν να ζεσταθούν αλλά και να εξασφαλίσουν έναν τρόπο να μαγειρέψουν. Σε μια γωνιά ένας χώρος στρωμένος με παλιές κουβέρτες και στην καλύτερη περίπτωση κάποιο παλιό στρώμα που χρησιμεύει ως κρεβάτι, ενώ σε κάποια καρφιά στα ξύλα κρεμούν ό,τι τους ανήκει, όπως ρούχα και τρόφιμα.
Μέσα σε αυτό τον ελάχιστο χώρο ζουν από 2 μέχρι και 5 άτομα. Οικογένειες με μικρά παιδιά ή ενήλικες που βρίσκονται στην περιοχή γιατί υπήρχε ζήτηση για εργατικά χέρια.
Την μέρα που εμείς βρεθήκαμε εκεί, κάποιοι από αυτούς που μένουν στις παράγκες μας είπαν πως αυτή την περίοδο οι περισσότεροι έχουν φύγει γιατί πλέον δεν έχει δουλειά, ενώ οι πιο πολλοί από αυτούς είναι βουλγαρικής καταγωγής και λιγοστοί Ρουμάνοι. Επέλεξαν να φτιάξουν αυτές τις μικρές πλαστικές καλύβες αφού δεν έχουν την δυνατότητα να μείνουν κάπου άλλου, καθώς τα λιγοστά χρήματα που βγάζουν ίσα που φτάνουν για να εξασφαλίσουν την διατροφή τους. Χωρίς να έχουν βοήθεια από πουθενά μέσα σε αυτές τις άθλιες συνθήκες προσπαθούν να επιβιώσουν -κάποιοι από αυτούς για την περίοδο της ελαιοσυγκομιδής και κάποιοι άλλοι για χρόνια ολόκληρα αφού πλέον δεν έχουν ούτε την οικονομική δυνατότητα να φύγουν...
Στην αρχή, πλησιάζοντας και μπαίνοντας στην παραγκούπολη, μας αντιμετώπισαν επιφυλακτικά αλλά στη συνέχεια μας μίλησαν για την ζωή τους εκεί.
Από τους πιο …τυχερούς είναι ο Γιάννης, καθώς έχει εξασφαλίσει ένα οίκημα που υπάρχει στο χώρο και μένει εκεί. Μας δείχνει την ξύλινη πόρτα και μας λέει πως μόνο τους την έφτιαξε για να μην μπαίνει κρύο. Βρίσκεται στην περιοχή εδώ και 6 χρόνια και ζει κάτω από αυτές τις συνθήκες, ενώ ήρθε για να δουλέψει αλλά ξέμεινε εκεί.
Πιο δίπλα ο Ιβάν που μας συστήνεται στην αρχή με το «ελληνικό» του όνομα Γρηγόρης. "Θα φύγω σε λίγες μέρες" μας λέει στην αρχή αντιμετωπίζοντάς μας κάπως καχύποπτα, ενώ στη συνέχεια μας επιτρέπει να μπούμε στο «σπιτικό» του. Μας λέει πως είναι στην περιοχή 4 χρόνια και προσπαθεί ο ίδιος με την γυναίκα του Μαρία να ζήσουν με αυτά τα λιγοστά που βγάζουν. Στις ελιές έκανε μόλις δέκα μεροκάματα, ενώ μας δείχνει ένα παλιό παιχνίδι αυτοκίνητο το οποίο έχει δέσει με ένα σχοινί! Με αυτό πηγαίνει στην χωματερή να βρει παλιά σίδερα τα οποία μαζεύει και τα κουβαλά στο χώρο που μένει, για να τα πουλήσει στη συνέχεια 9 λεπτά το κιλό! Χαρούμενος μας δείχνει μια παλιά ζάντα φορτηγού που του έδωσε κάποιος και η οποία έχει αρκετό βάρος… Τα παιδιά τους είναι στην Βουλγαρία κι εδώ οι ίδιοι ζουν δύσκολα αλλά δεν έχουν τα χρήματα να νοικιάσουν ένα σπίτι -έστω και παλιό- για να μείνουν, καθώς πρώτα πρέπει να εξασφαλίσουν το φαγητό. Η γυναίκα του Μαρία μας περιγράφει και αυτή ότι είναι δύσκολα όπως ζουν αλλά δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, αφού δεν έχουν χρήματα και δεν υπάρχει δουλειά.
Ο Γκόσο επίσης από τη Βουλγαρία μας είπε πως σε λίγες μέρες φεύγει. Εχει έρθει μόνος του για να δουλέψει στις ελιές, έρχεται κάθε χρόνο στην περιοχή αλλά φέτος δεν βρήκε σπίτι να μείνει και έτσι κατέληξε σε αυτές τις πρόχειρες παράγκες μαζί με άλλους ομοεθνείς του. Μας λέει ότι είναι δύσκολα αλλά δεν μπορούν να κάνουν και διαφορετικά.
Μέσα σε αυτή την παραγκούπολη δυστυχώς είδαμε να κυκλοφορούν και αρκετά παιδιά, σε ένα χώρο γεμάτο σκουπίδια και βρωμιές…
Κάποιοι ντόπιοι μας είπαν πως φέτος ο αριθμός των παραγκών και των ανθρώπων που μένουν εκεί αυξήθηκε κατά πολύ σε σχέση με άλλα χρόνια, που ήταν ελάχιστες. Ισως και αυτό να αποτελεί σημείο των καιρών, ίσως να είναι το αποτέλεσμα της "ωραίας" Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ευημερίας των λαών, όπως χαρακτηριστικά μας ανέφεραν κάποιοι...
δείτε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου