Ο μεγαλύτερος εχθρός του Έλληνα είναι ο ίδιος ο Έλληνας

Το μάρμαρο που χρειαζόταν για την κατασκευή του Παρθενώνα το μετέφεραν από το βουνό της Πεντέλης με δύο μεταφορικά μέσα. Εκτός από τους δούλους χρησιμοποιούσαν και γαϊδούρια για ελκυστήρες των ογκολίθων.  Αυτά τα συμπαθέστατα  ζώα με τα χρόνια και αφού καθημερινά έκαναν το ίδιο δρομολόγιο έφταναν σε μία κατάσταση να έχουν εθιστεί κατά κάποιο τρόπο,  στο ένα και μοναδικό αυτό δρομολόγιο, Πεντέλη – Παρθενώνας και το αντίστροφο. Όταν γερνούσαν και πλέον δεν είχαν την δύναμη να τραβάνε το μάρμαρο τα εγκατέλειπαν στα χωράφια μέχρι το τέλος της ζωής τους. Η δύναμη της συνήθειας, όμως τα έκανε να ξαναμπαίνουν στο δρόμο και να κάνουν το ίδιο δρομολόγιο από  μόνα τους.  Δεν ήξεραν κάτι άλλο,  λογική δεν είχαν ώστε να κατανοήσουν ότι  η ζωή έχει και άλλους δρόμους.

Τα ά-λογα ζώα δικαιολογούνται για αυτή τους την συμπεριφορά, τα έλλογα όμως;  

Παρακολουθώντας τα γεγονότα των ημερών  ακούμε για:...........................

  Λίστες ονομάτων, πολιτικούς που κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, την κοινωνία και του πολιτικούς διχασμένους για τους παράνομους μετανάστες,  600 δις που περιμένουν να ξεχρεώσουν την Ελλάδα, εφόδους στο Πεντάγωνο και τόσα άλλα. Μια συνολική ματιά όμως, στην τηλεόραση, τον τύπο και το διαδίκτυο βλέπουμε κάτι πολύ χειρότερο, δεκάδες εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για όλα αυτά τα θέματα και για την ζωή μας την ίδια. Απόψεις  βασισμένες  σε ιδεολογικά, συγκυριακά, συμφεροντολογικά κ.α. πατήματα. Αυτό μπορεί να το διακρίνει κανείς πολύ εύκολα, αυτό όμως που δεν μπορεί να διακρίνει  είναι γιατί συμβαίνει.

Φέρνοντας όμως, στο νου μας το πιο πάνω παράδειγμα  και  γνωρίζοντας ότι σαν κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες  είχαμε μάθει αυτό τον δρόμο των διαφορετικών θέσεων και απόψεων και μάλιστα να  τις εκφράζουμε και να τις βιώνουμε με τον πιο ακραίο τρόπο βλέπουμε ότι είμαστε πλέον εθισμένοι σε αυτό, δεν ξέρουμε, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να δούμε και να ζήσουμε αλλιώς. Να σημειώσουμε όμως, ότι ο πλουραλισμός είναι όμορφο πράγμα, η βάση ίσως της δημιουργικότητας μιας  κοινωνίας,  όχι όμως η ακραία έκφραση του που δυστυχώς ακολουθούσαμε. Αυτή η τακτική μας ίσως, μας οδήγησε και στην οικονομική, λεγόμενη, κρίση που καθώς είχαμε μάθει να στηρίζουμε τη ζωή μας και την ευτυχία μας στο χρήμα όταν έφτασε ή ώρα να το αποχωριστούμε μας έκανε να αντιδρούμε και πάλι με εκ διαμέτρου αντίθετες  θέσεις και καταστάσεις.

-Δεν βαριέσαι αδελφέ,

-και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς,

 -να βγούμε στους δρόμους,

- να κάψουμε τη Βουλή,

- και μη χειρότερα,

-καλά να πάθουμε,

 -αφού δεν δουλεύαμε πως τα βγάζαμε τόσα λεφτά; -τώρα πληρώνουμε,

-φταίει ο Σιωνισμός που μισεί τους  Έλληνες,

-Θα βγω εγώ στους δρόμους με τους αριστερούς;  

-οι φασίστες φταίνε,

-είναι σημεία των καιρών τα γράφει η Αποκάλυψη ή το είπε ο τάδε γέροντας.... και χίλια δύο άλλα που και μόνο ψάχνοντάς τα σαστίζει ο νους.

Να βρούμε κοινό σημείο  δεν μπορούμε,  γιατί δεν θέλουμε γιατί έτσι έχουμε μάθει, γιατί ο μεγαλύτερος εχθρός του καθενός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και ο μεγαλύτερος εχθρός του Έλληνα είναι ο ίδιος ο Έλληνας και φυσικό είναι με τον εχθρό σου να μην μπορείς να μονιάσεις, είσαι πάντα στο αντίθετο στρατόπεδο.