Οι επιτήδειοι

Η μορφή μιας πολιτείας είναι η έκφραση των ανθρώπων που την κατοικούν. Είναι η διατύπωση του εσωτερικού των κόσμου. Μια κοινωνία που δεν έμαθε ακόμα να αντιστέκεται, να επιβάλλει το θέλημά της, εγκαταλείπεται στη διάθεση των επιτήδειων, των ανερμάτιστων, των συμφεροντολόγων. Ο προμηθευτής που μας έχει μια δυο φορές εξαπατήσει δεν παύει να είναι ο προμηθευτής μας. Το κατάστημα που κηρύσσεται από την αστυϊατρική υπηρεσία ακάθαρτο δεν χάνει την πελατεία του. Κανένας δεν αποφασίζει να μπει σε κάποιον κόπο, να υποβληθεί σε κάποια θυσία για να τιμωρήσει εκείνον που έκαμε κατάχρηση της εμπιστοσύνης του. Η ψευτιά θεωρείται καθεστώς. Είναι μια φυσική κατάσταση που κανέναν δεν ενοχλεί. Φυσική κατάσταση είναι και η....................
αθέτηση του "δοσμένου" λόγου. Τα πάντα είναι μετέωρα και ένα μόνο απομένει αμετακίνητο: η επιδίωξη του εύκολου πλουτισμού και η αναζήτηση της ευζωίας. Νέος άνθρωπος, με καθάριο νου, με καθάρια καρδιά, συνομιλώντας τις μέρες τούτες μαζί μου μου ομολογούσε απερίφραστα την απόγνωσή του. Από πού να πάρει παράδειγμα, πού να μπορέσει να σταθεί; Πρόσωπα ολωσδιόλου τυχαία σχηματίζουν περιουσίες από το τίποτε και με τίποτε. Δεν χρειάζονται παρά μερικές χρήσιμες γνωριμίες, μερικά "κουμπιά", κάμποση νεοελληνική "ευφυΐα" και ένα τραπέζι κεντρικού καφενείου. Μήτε γραφεία μήτε
υπάλληλοι μήτε φορολογικές υποχρεώσεις. Ο αέρας! Ο Αναξιμένης επίστευε πως η πρώτη ύλη του σύμπαντος είναι ο αέρας.
Οι επιτήδειοι του καιρού μας το επιβεβαιώνουν. Αυτά έγραφε για την Ελλάδα του 1963 ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος και καταλήγει με το εξής: <<Η αρρώστια είναι βαριά και δεν θεραπεύεται με γιατροσόφια. Πρέπει να μάθουμε να κάνουμε το χρέος μας. Και να είμαστε αδυσώπητοι αντίκρυ σ΄
εκείνον που δεν κάνει το χρέος του. Το "μη χάνεσαι" δεν μπορεί να είναι το έμβλημα του καιρού μας. Γιατί θα ξυπνήσουμε καμιά μέρα, και θα διδαχθούμε από τη στυγνή πραγματικότητα πως αρκετά έχουμε εξαπατήσει και τον εαυτό μας και τους άλλους. Και πως κάποτε θα πρέπει να σοβαρευτούμε. Να αποκτήσουμε πνεύμα συνεργασίας, συλλογικής προσπάθειας. Η επιβίωσή μας μέσα στον ανταγωνισμό της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς είναι κατά πρώτο και κύριο λόγο ζήτημα αγωγής.
 Αν δεν αλλάξουμε χαρακτήρα -και τούτο δεν είναι καθόλου εύκολο-, θα διατρέξουμε μέγιστο κίνδυνο. Τον κίνδυνο να απομείνουμε θλιβεροί ουραγοί, ενώ σε πολλά είχαμε όλες τις δυνατότητες να υπάρξουμε πρωτοπόροι. Η στάση μας πρέπει να είναι διπλή: θετική και αρνητική. Γιατί περισσότερα δεινά έχουν προκύψει όχι γιατί οι πιο πολλοί παραμελούν το χρέος τους όσο γιατί όλοι δεν τιμωρούν εκείνους που το παραμελούν>>. Δυστυχώς, έχουν περάσει πάνω από 5 δεκαετίες από τότε που γράφτηκαν αυτές οι σκέψεις-διαπιστώσεις!

Γιώργος Στουραΐτης
gst@express.gr